Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Wójcik

Protokolant: Joanna Dylak

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko A. Ł.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego A. Ł. na rzecz strony powodowej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 872,61 zł (osiemset siedemdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt jeden gorszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 410,99 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt XI C 1690/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 29 marca 2016 r. do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagała się zasądzenia od pozwanego A. Ł. na jej rzecz kwoty 892,41 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (rodzaj odsetek został sprecyzowany w pozwie wniesionym na urzędowym formularzu ,,P) liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu obejmujących: opłatę sądową od pozwu w wysokości 30 zł, koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz koszty przesyłki poleconej i opłaty manipulacyjnej dla dostawcy płatności w kwocie 3,99 zł. Ponadto zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie wniesionym na urzędowym formularzu ,,P strona powodowa domagała się także zwrotu kosztów procesu w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł oraz kosztów przesyłek poleconych: wezwania ostatecznego do zapłaty w kwocie 3,69 zł i pozwu w kwocie 4,20 zł tj. razem 7,89 zł .

W uzasadnieniu strona powodowa podała, że pozwany zawarł z (...) Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W., na okres 12 miesięcy, umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego – samochodu marki R. (...) (...). (...) o numerze rejestracyjnym (...). Umowa ta została stwierdzona polisą ubezpieczeniową (...) o numerze (...). Ochrona ubezpieczeniowa obejmowała okres od dnia 2 sierpnia 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2015 r. Pozwany zobowiązany był uiścić składkę ubezpieczeniową w ratach, nie opłacił jednak wszystkich rat składki ubezpieczeniowej, w wyniku czego powstało zadłużenie na kwotę 799,73 zł. Dalej strona powodowa wskazała, że stosownie do treści art. 12 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, pomimo braku zapłaty całości składki ubezpieczyciel musiał świadczyć ochronę ubezpieczeniową do końca trwania polisy OC nie uzyskując jednak za nią całości należnego wynagrodzenia.

Powstałą w powyższy sposób wierzytelność (...) S.A. przelał na rzecz strony powodowej na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 18 grudnia 2015 r. i tym samym (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. stała się następcą prawnym zakładu ubezpieczeń. Następnie powodowa spółka poinformowała na piśmie pozwanego o cesji wierzytelności, zmianie wierzyciela i jednocześnie wezwała go do zapłaty.

Strona powodowa wskazała, że na dochodzoną kwotę składa się kwota 799,73 zł tytułem nieopłaconej składki ubezpieczeniowej z polisy nr (...) z terminem płatności 2 listopada 2014 r. oraz kwota 92,68 zł stanowiąca skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie kwoty głównej w wysokości 799,73 zł wyliczone za okres od dnia 3 listopada 2014 r. do dnia 24 marca 2016 r.

W dniu 26 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym pod sygnaturą akt VI Nc-e 454909/16, w którym uwzględnił powództwo w całości.

W dniu 21 maja 2016 r. (data stempla pocztowego) pozwany A. Ł. złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów procesu. Jednocześnie wniósł o przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi właściwemu według właściwości ogólnej

Wobec prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty z dnia 26 kwietnia 2016 r. wydany w elektronicznym postępowaniu upominawczym utracił moc w całości i postanowieniem z dnia 6 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu, jako sądu właściwego według właściwości ogólnej pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. Ł. zawarł z (...) Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W., na okres 12 miesięcy, umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdu mechanicznego za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu – samochodu marki R. (...) (...). (...) o numerze rejestracyjnym (...). Umowa ta została stwierdzona polisą ubezpieczeniową (...) o numerze (...). Ochrona ubezpieczeniowa obejmowała okres od dnia 2 sierpnia 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2015 r. A. Ł. na podstawie powyższej umowy był zobowiązany do zapłaty składki ubezpieczeniowej w wysokości 1 066,73 zł. Płatność składki miała nastąpić czterech ratach: pierwsza rata w wysokości 266,69 zł płatna do dnia 2 sierpnia 2014 r., trzy następne raty w wysokości po 266,68 zł każda płatne kolejno do dnia 2 listopada 2014 r., do dnia 2 lutego 2015 r. i do dnia 2 maja 2015 r. Powyższa umowa ubezpieczenia została zawarta jako następna umowa w trybie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ,,o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych”, albowiem pozwany, co najmniej na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który miał zawartą umowę ubezpieczenia OC posiadaczy samochodu marki R. (...) (...). (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie powiadomił na piśmie (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. o wypowiedzeniu tej umowy.

(dowód:

⚫

polisa z dnia 28 lipca 2014 r. o numerze (...), k. 31 – 31 verte oraz k. 69-70;

⚫

pismo Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. z dnia 7 lipca 2017 r., k. 58 – 58 verte;

⚫

pismo (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 23 sierpnia 2017 r., k. 62 – 62 verte;

⚫

numer oferty ubezpieczenia: (...) kierowanej do pozwanego z dnia 11 lipca 2014 r., k. 63;

⚫

potwierdzenie odnowienia umowy ubezpieczenia w (...) S.A. na kolejny rok, k.64-66;

⚫

potwierdzenie złożenia wniosku ubezpieczeniowego w (...) S.A., k. 67-68)

W dniu 28 lipca 2014 r. A. Ł. zapłacił pierwszą ratę składki ubezpieczeniowej, natomiast kolejne raty nie zostały przez niego zapłacone.

(dowód:

⚫

pismo (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 23 sierpnia 2017 r., k. 62 – 62 verte)

W dniu 18 grudnia 2015 r. zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności o numerze (...) pomiędzy (...) Towarzystwem (...) S. A. z siedzibą w W. a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Na mocy tej umowy na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeszły wierzytelności przysługujące (...) S.A. z siedzibą w W., w tym także wierzytelność przysługująca temu ubezpieczycielowi wobec A. Ł. z tytułu nieopłaconej składki za ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdu mechanicznego za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu – samochodu marki marki R. (...) (...). (...) o numerze rejestracyjnym (...), obejmujące okres ubezpieczenia od dnia 2 sierpnia 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2015 r. Wraz z wierzytelnością (...) S.A. z siedzibą w W. przeniósł na stronę powodową wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

(dowód:

⚫

umowa sprzedaży wierzytelności numer (...) z dnia 18 grudnia 2015 r., k. 32-34 verte;

⚫

wyciąg z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy (...) S.A. a (...) Sp. z o.o. z dnia 18 grudnia 2015 r., k. 35)

Pismem z dnia 19 stycznia 2016 r. (...).U. S.A. w W. poinformowało pozwanego o przelewie na rzecz strony powodowej wierzytelności przysługującej ubezpieczycielowi wobec A. Ł., a stanowiącej zaległość z tytułu nieopłaconej składki za umowę ubezpieczenia nr (...). W dniu 19 stycznia 2016 r. strona powodowa wystosowała do A. Ł. przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 799,73 zł tytułem nieopłaconej składki za ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdu mechanicznego za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu – samochodu marki R. (...) (...). (...) o numerze rejestracyjnym (...), obejmujące okres ubezpieczenia od dnia 2 sierpnia 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2015 r., wraz ze skapitalizowanymi odsetkami ustawowymi w wysokości 82,56 zł.

(Dowody:

⚫

przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 19 stycznia 2016 r., sygnatura sprawy 1566/76026 (...), k. 36;

⚫

pismo z dnia 19 stycznia 2016 r. kierowane do pozwanego, k.36 verte;

⚫

potwierdzenie nadania przesyłki poleconej, k. 37)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, jak również na pismach i dokumentach przedłożonych przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. oraz (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W., które tworzą logiczną i spójną całość, zostały sporządzone w sposób rzetelny i nienasuwający wątpliwości co do ich treści, a także, zdaniem Sądu, dowodzą zasadności żądania strony powodowej. Ponadto w toku rozpoznania sprawy nie zakwestionowano zapłaty przez pozwanego pierwszej raty składki ubezpieczeniowej w kwocie 266,69 zł w dniu 28 lipca 2014 r., w związku z czym fakt ten został uznany za bezsporny i przyznany (art. 230 k.p.c.), a przede wszystkim świadczy o tym pismo (...). U. S.A. z siedzibą w W. z dnia 23 sierpnia 2017 r.

Analizując umocowanie strony powodowej do wystąpienia z powództwem Sąd miał na uwadze treść przepisu art. 509 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Na skutek przelewu wierzytelność cedenta (dotychczasowego wierzyciela) przechodzi na cesjonariusza (nabywcę wierzytelności) w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Podstawowym więc wynikiem przelewu wierzytelności jest sukcesyjne wstąpienie cesjonariusza w miejsce cedenta. Zgoda dłużnika na jej zawarcie jest potrzebna tylko wtedy, gdy w umowie łączącej wierzyciela z dłużnikiem wyłączono możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Umowa przelewu może być w zasadzie zawarta w dowolnej formie. Jedynie art. 511 k.c. stanowi, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. W tym zakresie mają więc zastosowanie przepisy ogólne kodeksu cywilnego co do formy czynności prawnej (art. 75-77 k.c. i 79-80 k.c.).

Analiza przedstawionych przez stronę powodową w poczet materiału dowodowego dokumentów, w szczególności umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18 grudnia 2015 r. wraz z wyciągiem z załącznika do tej umowy, doprowadziła Sąd do przekonania, że (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. skutecznie wstąpiła w prawa pierwotnego wierzyciela pozwanego, w związku czym była umocowana do wystąpienia z niniejszym powództwem. Należy podać, że umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 18 grudnia 2015 r. została sporządzona i zawarta zgodnie z obowiązującymi przepisami, a jej treść nie sprzeciwia się zasadom współżycia społecznego. W związku z tym pozwany winien był wykonać zobowiązanie i zapłacić wymaganą kwotę stanowiącą pozostałą do zapłaty składkę ubezpieczeniową. Jak bowiem wynika z art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Wskazać przy tym należy, że w wyniku przelewu wierzytelności sytuacja dłużnika co do zakresu odpowiedzialności nie zmienia się, wierzytelność nie ulega zmianie, a dochodzi jedynie do modyfikacji podmiotowej.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Jednocześnie art. 822 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. W niniejszej sprawie (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. (poprzednik prawny strony powodowej) i pozwany A. Ł. zawarli umowę ubezpieczenia obowiązkowego, jakim stosownie do art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ,o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity z dnia 21 listopada 2016 r., Dz. U. z 2016 r., poz. 2060), jest także ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych). Ochrona ubezpieczeniowa wynikająca ze wskazanej wyżej umowy obejmowała okres od dnia 2 sierpnia 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2015 r. Na podstawie umowy ubezpieczenia potwierdzonej polisą o numerze (...) A. Ł. był zobowiązany do zapłaty składki ubezpieczeniowej w wysokości 1 066,73 zł, przy czym płatność składki miała nastąpić czterech ratach: pierwsza rata w wysokości 266,69 zł płatna do dnia 2 sierpnia 2014 r., trzy następne raty w wysokości po 266,68 zł każda płatne kolejno do dnia 2 listopada 2014 r., do dnia 2 lutego 2015 r. i do dnia 2 maja 2015 r. Jak wynika z art. 28 ust. 1 powołanej już wyżej ustawy, jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy. Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynika, że pozwany, co najmniej na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który miał zawartą umowę ubezpieczenia OC posiadaczy samochodu marki R. (...) (...). (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie powiadomił na piśmie (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. o wypowiedzeniu tej umowy, stąd też na mocy art. 28 ust. 1 powyższej ustawy została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy tj. na okres od dnia 2 sierpnia 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2015 r. objęta polisą o numerze (...). Polisa ta świadczy o tym, że pojazd marki R. (...) (...). (...) o numerze rejestracyjnym (...) podlegał ochronie ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W. w okresie od dnia 2 sierpnia 2014 r. do dnia 1 sierpnia 2015 r. Tym samym, wobec zawarcia następnej umowy ubezpieczenia, pozwany był zobowiązany do zapłaty składki ubezpieczeniowej w wysokości 1 066,73 zł, czyniąc zadość temu zobowiązaniu jedynie w zakresie uiszczenia pierwszej raty w kwocie 266,69 zł, zaś pozostałe trzy raty w łącznej kwocie 800,04 zł (3x 266,68 zł) nie zostały przez pozwanego zapłacone.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z przedstawioną w niniejszej sprawie dokumentacją dotyczącą ubezpieczenia potwierdzonego polisą o numerze (...), kwota nieuiszczonych przez pozwanego rat składki ubezpieczeniowej wynosi 800,04 zł. Tymczasem strona powodowa wniosła jedynie o zasądzenie kwoty 799,73 zł tytułem niezapłaconej części składki i Sąd nie mógł zasądzić w tym zakresie ponad zgłoszone żądanie. Zgodnie bowiem z treścią art. 351 § 1 k.p.c. sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Wskazany przepis urzeczywistnia zasadę dyspozycyjności, zgodnie z którą strona posiada pełną wolność i samodzielność decyzji w zakresie realizacji przysługujących jej praw podmiotowych. Zasada ta ma obecnie charakter bezwzględny (po uchyleniu § 2 omawianego artykułu, co nastąpiło mocą ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 172, poz. 1804). W praktyce przytoczony wyżej przepis oznacza, że sąd nie może orzekać o tym, czego strona nie żądała ani wychodzić poza żądanie, a więc rozstrzygać o tym, czego strona nie przedstawiła pod osąd (J. Gudowski, Komentarz do art. 351 [w:] T. Ereciński (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V, WK 2016).

Stosownie do powyższych rozważań, Sąd uznał za zasadne żądanie strony powodowej w zakresie zapłaty kwoty 799,73 zł tytułem części nieuiszczonej składki ubezpieczeniowej.

Odnosząc się z kolei do kwoty skapitalizowanych odsetek, których zasądzenia również domagała się strona powodowa, zaznaczyć należy w pierwszej kolejności, że strona powodowa była uprawniona do ich naliczenia w oparciu o art. 482 § 2 k.p.c. zgodnie z którym od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Sąd uznał jednak, że wysokość skapitalizowanych odsetek żądana przez stronę powodową nie zasługuje w całości na uwzględnienie.

Strona powodowa wskazała, że kwota należnych jej skapitalizowanych odsetek wynosi 92,68 zł i stanowi ona skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie kwoty głównej w wysokości 799,73 zł wyliczone za okres od dnia 3 listopada 2014 r. do dnia 24 marca 2016 r. Zdaniem Sądu dokonany przez stronę powodową sposób i okres obliczenia odsetek jest w części nieprawidłowy. Przede wszystkim nieprawidłowo przyjęto, że data 3 listopada 2014 r. jest dla całej kwoty 799,73 zł początkiem okresu od którego należy liczyć odsetki. Dzień 3 listopada 2014 r. jest dniem wymagalności roszczenia, ale jedynie w zakresie II raty składki ubezpieczeniowej, tj. w zakresie kwoty 266,68 zł, albowiem rata ta powinna zostać zapłacona do dnia 2 listopada 2014 r. Natomiast nie można liczyć odsetek od kwot III i IV raty składki ubezpieczeniowej od dnia 3 listopada 2014 r., jako że III i IV rata nie były w tej dacie jeszcze wymagalne. III rata w kwocie 266,68 zł płatna do dnia 2 lutego 2015 r. stała się wymagalna dopiero w dniu 3 lutego 2015 r., natomiast IV rata również w kwocie 266,68 zł płatna do dnia 2 maja 2015 r. stała się wymagalna dopiero w dniu 3 maja 2015 r., co wynika jednoznacznie z harmonogramu spłat rat składki ubezpieczeniowej. Tym samym od dnia 3 lutego 2015 r. należy liczyć odsetki od kwoty 266,68 zł stanowiącej III ratę składki ubezpieczeniowej, zaś od dnia 3 maja 2015 r. należy liczyć odsetki od kwoty 266,68 zł stanowiącej IV ratę składki ubezpieczeniowej.

Nadto należy wskazać, że strona powodowa liczyła odsetki do dnia 24 marca 2016 r., nie zaś do dnia wniesienia pozwu tj. dnia 29 marca 2016 r. Z tego też względu, kierując się przedstawioną już wyżej zasadą zakazu orzekania ponad żądanie, Sąd również obliczył należne odsetki jedynie do dnia 24 marca 2016 r.

Z uwagi na fakt, że strona powodowa żądała, z tytułu należności głównej, kwotę 799,73 zł, czyli o 0,31 zł mniej niż wynosi suma pozostałych do zapłaty rat składki ubezpieczeniowej (tj. kwoty 800,04 zł), przy obliczaniu odsetek podlegających kapitalizacji również konieczne było pomniejszenie jednej z trzech niezapłaconych rat o kwotę 0,31 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie stosownych obliczeń, należało uznać, iż skapitalizowana kwota odsetek ustawowych za opóźnienie od dochodzonej w niniejszej sprawie należności głównej wynosi 72,88 zł. Na kwotę tę składają się: odsetki od II raty (wynoszącej 266,37 zł jako że została ona pomniejszona o 0,31 zł) w wysokości 30,78 zł (odsetki liczone za okres od dnia 3 listopada 2014 r. do dnia 24 marca 2016 r.), odsetki od III raty (wynoszącej 266,68 zł) w wysokości 23,71 zł (odsetki liczone za okres od dnia 3 lutego 2015 r. do dnia 24 marca 2016 r.) oraz odsetki od IV raty (wynoszącej 266,68 zł) w wysokości 18,39 zł (odsetki liczone za okres od dnia 3 maja 2015 r. do dnia 24 marca 2016 r.). Wskazać należy, że Sąd zdecydował się na pomniejszenie o 0,31 zł drugiej raty składki ubezpieczeniowej (tj. najwcześniejszej, która nie została uiszczona przez pozwanego), z uwagi na fakt, iż strona powodowa nie zadeklarowała, pomniejszenia której z rat dokonała. Niemniej zaznaczyć należy, że przyjęcie w obliczeniach, iż pomniejszeniu uległa ostatnia pozostała do zapłaty rata składki ubezpieczeniowej, tj. rata IV, dałoby dokładnie taki sam wynik odnośnie kwoty skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie mianowicie kwotę 72,88 zł.

Reasumując, Sąd w punkcie I sentencji wyroku, na podstawie powoływanych i cytowanych przepisów, zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 872,61 zł (należność główna w kwocie 799,73 zł + skapitalizowane odsetki w kwocie 72,88 zł). Ponadto Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej od kwoty 872,61 zł odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od dnia 29 marca 2016 r., tj. od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty. Uprawnienie do zasądzenia tych odsetek wynika z art. 481 § 1 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 k.c.).

W pozostałym zaś zakresie, tj. odnośnie kwoty 19,80 zł (różnica między żądaną kwotą skapitalizowanych odsetek tj. 92,68 zł a należną kwotą skapitalizowanych odsetek tj. 72,88 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 marca 2016 r. tj. dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, powództwo zostało oddalone, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu w punkcie III sentencji wyroku, Sąd miał na względzie przepis art. 100 zdanie 2 k.p.c. Zgodnie z wyrażoną w nim normą Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. W niniejszej sprawie strona powodowa wnosiła o zasądzenia kwoty 892,41 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 marca 2016 r. do dnia zapłaty, zaś uzyskała kwotę 872,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 marca 2016 r. do dnia zapłaty. W efekcie strona powodowa uległa jedynie co do 2 % swojego żądania, co niewątpliwie uznać należy za część nieznaczną. Wobec powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż zasadnym będzie obciążenie pozwanego kosztami procesu w całości. Na zasądzone od pozwanego na rzecz strony powodowej koszty procesu w kwocie 410,99 zł składają się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 30 zł, koszty zastępstwa prawnego w wysokości 360 zł ustalone zgodnie z treścią § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. ,,w sprawie opłat za czynności radców prawnych” (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 26 października 2016 r.; Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłata manipulacyjna dla dostawcy usług płatności w elektronicznym postępowaniu upominawczym w kwocie 3,99 zł. Sąd nie uwzględnił żądania strony powodowej w zakresie zasądzenia kosztów przesyłek poleconych: wezwania ostatecznego do zapłaty w kwocie 3,69 zł i pozwu w kwocie 4,20 zł tj. razem 7,89 zł albowiem nie zostały one udokumentowane, a przede wszystkim nie są one wydatkami których zwrot należy się stronie w postępowaniu sądowym, jako koszty procesu.