Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lipca 2016 roku, wniesionym do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia, strona powodowa (...) S.A. w Ł. domagała się od strony pozwanej (...) S.A. w W. zasądzenia kwoty 2140,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że na podstawie zawartej umowy ubezpieczenia wypłaciła wspólnocie mieszkaniowej odszkodowanie z tytułu uszkodzenia bramy wjazdowej, a osoba odpowiedzialna za wyrządzenie szkody była ubezpieczona u strony pozwanej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Strona pozwana w ramach roszczenia regresowego zwróciła stronie powodowej jedynie kwotę 4993,80 zł (z należnej kwoty 7134 zł), uznając że uszkodzona brama nie była nowa i potrącając 30% wartości z tytułu zużycia technicznego. Pozostała kwota należności nie została zapłacona, mimo wezwania do zapłaty.

Postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W dniu 9 grudnia 2016 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz kwotę 947 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Przyznała, że co do zasady ponosi odpowiedzialność za szkodę oraz że zapłaciła na rzecz poszkodowanej wspólnoty mieszkaniowej kwotę 4993,80 zł. W pozostałym zakresie strona pozwana zakwestionowała roszczenie strony powodowej co do wysokości, uznając że w przypadku uszkodzenia mienia, które nie było nowe, uzasadnione było potrącenie zużycia technicznego (uwzględniającego okres eksploatacji) w wysokości 30%. Strona pozwana zarzuciła, że ponoszone przez poszkodowanego wydatki muszą mieć charakter celowy i ekonomicznie uzasadniony, a strona pozwana ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa szkody.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa w całości podtrzymała żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) we W. (ubezpieczony) zawarła z (...) S.A. w Ł. umowę ubezpieczenia (od ognia i innych zdarzeń losowych) budynku wielomieszkaniowego i mienia należącego do wspólnoty. Umowa została zawarta na okres od dnia 2 grudnia 2013 roku do dnia 1 grudnia 2014 roku i została następnie przedłużona na okres od dnia 2 grudnia 2014 roku do dnia 1 grudnia 2015 roku.

(dowód: bezsporne;

potwierdzenie polisy – k. 152-153;

polisa – k. 143-145)

W dniu 28 listopada 2014 roku około godz. 6:45 przy ul. (...) we W. E. S., kierująca pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), uszkodziła bramę wjazdową, stanowiącą własność (...) we W. (poszkodowanego).

Sprawca zdarzenia (E. S.) był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej (OC) w (...) S.A. w W..

(dowód: bezsporne;

informacja o szkodzie – k. 76;

oświadczenie z dnia 29.11.2014 roku – k. 142)

Poszkodowany zgłosił powstanie szkody (...) S.A. w W. (ubezpieczycielowi), który wszczął postępowanie likwidacyjne.

W dniu 17 grudnia 2014 roku J. D. i D. D., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) s.c., złożyli poszkodowanemu ofertę na wykonanie bramy przesuwnej za kwotę 7134 zł.

Decyzją z dnia 5 lutego 2015 roku ubezpieczyciel przyznał odszkodowanie za uszkodzenie (zniszczenie) bramy w bezspornej wysokości 500 zł.

(dowód: bezsporne;

oferta – k. 84;

decyzja z dnia 5.02.2015 roku – k. 82v)

Poszkodowany zlecił wykonanie bramy wjazdowej zgodnie z otrzymaną ofertą.

Po wykonaniu zlecenia w dniu 18 lutego 2015 roku J. D. i D. D., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) s.c., wystawili fakturę VAT nr (...), w której obciążyli (...) we W. kwotą 7134 zł brutto (5800 zł netto). Na powyższą sumę złożyły się:

-

3900 zł netto za wykonanie nowej bramy przesuwnej samonośnej pod wypełnienie sztachetami,

-

150 zł netto za demontaż starej bramy,

-

750 zł netto za dostawę i montaż nowej bramy przesuwnej,

-

1000 zł netto za wykonanie nowego fundamentu pod bramę (beton B25).

(dowód: bezsporne;

faktura VAT – k. 82)

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2015 roku ubezpieczyciel ( (...) S.A. w W.) przyznał odszkodowanie za uszkodzenie (zniszczenie) bramy w wysokości 4132,80 zł.

Następnie decyzją z dnia 18 maja 2015 roku ubezpieczyciel ostatecznie ustalił wysokość należnego odszkodowania na kwotę 4993,80 zł.

Kwota powyższa wynikała z obniżenia należności z faktury VAT nr (...) o 30% zużycia technicznego bramy (uwzględniającego okres jej eksploatacji).

(dowód: bezsporne;

decyzja z dnia 24.04.2015 roku – k. 157;

decyzja z dnia 18.05.2015 roku – k. 158)

W dniu 18 czerwca 2015 roku (...) we W. zgłosiła (...) S.A. w Ł. szkodę w postaci pozostałych kosztów wymiany bramy wjazdowej, które nie zostały zrefundowane przez (...) S.A. w W..

(dowód: bezsporne;

protokół szkody – k. 4;

korespondencja elektroniczna – k. 5)

Decyzją z dnia 21 września 2015 roku (...) S.A. w Ł. przyznała (...) we W. odszkodowanie z tytułu uszkodzenia bramy wjazdowej w wysokości 2140,20 zł, które zostało wypłacone w dniu 22 września 2015 roku.

(dowód: bezsporne;

decyzja z dnia 21.09.2015 roku – k. 6;

potwierdzenie przelewu – k. 7)

W piśmie z dnia 3 grudnia 2015 roku (...) S.A. w Ł. wezwała (...) S.A. w W. do zwrotu odszkodowania wypłaconego na rzecz (...) we W..

(...) S.A. w W. odmówił zapłaty.

(dowód: bezsporne;

wezwanie do zapłaty – k. 8;

pismo z dnia 9.12.2015 roku – k. 9)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporne pomiędzy stronami było przede wszystkim to, że pojazd należący do E. S. uszkodził w dniu 28 listopada 2014 roku bramę wjazdową (...) we W.. Poza sporem było także to, że ubezpieczyciel poszkodowanego wypłacił mu odszkodowanie w wysokości 2140,20 zł oraz że podmiotem zobowiązanym do likwidacji szkody (i wypłaty odszkodowania) była strona pozwana. Bezsporny był wreszcie fakt częściowego spełnienia przez stronę pozwaną świadczenia (częściowego naprawienia szkody). Istota niniejszego sporu sprowadzała się natomiast do tego, czy wypłacone dotychczas przez stronę pozwaną odszkodowanie pokryło całość szkody poniesionej przez poszkodowanego.

Zgodnie z art. 828 §1 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Roszczenie ubezpieczającego do sprawcy szkody przechodzi na ubezpieczyciela przez sam fakt zapłaty. Z tym momentem traci je ubezpieczający, a ubezpieczyciel nabywa wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty w rozumieniu art. 518 k.c., w stosunku do którego art. 828 jest przepisem szczególnym. Przesłanką nabycia roszczenia przysługującego pierwotnie poszkodowanemu jest zatem odpowiedzialność za powstanie szkody po stronie podmiotu, wobec którego kierowane jest roszczenie regresowe oraz wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela.

Zgodnie z art. 436 §1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Przewidziana w tym przepisie odpowiedzialność oparta jest na zasadzie ryzyka (surowszej od odpowiedzialności na zasadzie winy zawartej w art. 415 k.c.), która powstaje bez względu na winę posiadacza pojazdu mechanicznego, jak również bez względu na to, czy szkoda nastąpiła w warunkach zachowania bezprawnego.

Podstawową funkcją odszkodowania jest to, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Odszkodowanie nie może bowiem być źródłem bezpodstawnego wzbogacenia po stronie poszkodowanego. Kodeks cywilny przewiduje dwa równoważne sposoby naprawienia szkody – przywrócenie stanu poprzedniego lub zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 §1 k.c.). Co do zasady wybór sposobu naprawienia szkody należy do poszkodowanego. Jego wybór pozostaje dla zobowiązanego do naprawienia szkody wiążący, z wyjątkiem sytuacji, w których przywrócenie stanu poprzedniego jest niemożliwe albo pociągałoby za sobą nadmierne trudności lub koszty dla zobowiązanego – wówczas bowiem poszkodowany może domagać się jedynie zapłaty sumy pieniężnej.

Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka oparta jest na założeniu, że samo posiadanie mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania podmiotu prowadzącego taki pojazd. Dla przypisania odpowiedzialności samoistnemu posiadaczowi pojazdu, którego odpowiedzialność konstruowana jest na zasadzie ryzyka, zbędne jest rozważanie, czy można mu przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbania, a co za tym idzie odpowiedzialności tej nie wyłączy przeprowadzenie dowodu braku jego winy (tak również Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 424/00, OSNC 2003, nr 6, poz. 155 czy z dnia 14 lutego 2002 roku, I PKN 853/00, OSNC 2002, nr 18, poz. 4).

Tym samym poszkodowany powinien jedynie udowodnić, że doznana przez niego szkoda stanowi następstwo ruchu mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Nie musi natomiast wykazywać ani winy samoistnego posiadacza, ani też winy osób, za których poczynania samoistny posiadacz odpowiada, gdyż wina w ogóle nie stanowi tu przesłanki odpowiedzialności. Samoistny posiadacz może się wprawdzie uchylić od obowiązku naprawienia szkody, ale do takiego rezultatu prowadzi jedynie wykazanie przez niego jednej z trzech przesłanek egzoneracyjnych (przewidzianych w art. 435 k.c.). Dla wyłączenia swej odpowiedzialności musi on zatem udowodnić, że w danym przypadku do powstania szkody doszło wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Pod pojęciem szkody, stanowiącej podstawową przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej, należy rozumieć powstałą wbrew woli poszkodowanego różnicę między jego obecnym stanem majątkowym, a takim stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Wszelka szkoda, rozpatrywana jako uszczerbek o charakterze majątkowym, może mieć w świetle przepisów kodeksu cywilnego (art. 361 §2 k.c.) postać dwojaką. Może ona bowiem obejmować zarówno stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego, wskutek czego poszkodowany staje się uboższy ( damnum emergens czyli szkoda rzeczywista), jak również utratę korzyści, jakiej spodziewać mógł się poszkodowany, gdyby mu nie wyrządzono szkody, wskutek czego poszkodowany nie staje się bogatszy ( lucrum cessans). Podstawę obliczenia wysokości szkody stanowić powinno uchwycenie różnicy między stanem majątku osoby poszkodowanej, który rzeczywiście istnieje po nastąpieniu zdarzenia wywołującego szkodę, a stanem majątku hipotetycznym, pomyślanym jako stan, który urzeczywistniłby się, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Należy raz jeszcze podkreślić, że strona pozwana co do zasady przyznała (także przez częściowe spełnienie świadczenia), że wydatek dotyczący wymiany bramy wjazdowej wchodził w zakres należnego odszkodowania, jednakże nie w pełnym zakresie.

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei – na pozwanym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie co do zasady to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego pozwem roszczenia, bowiem to ona domagała się zapłaty odszkodowania (zwrotu odszkodowania wypłaconego poszkodowanemu). Trzeba w tym miejscu jednak podkreślić, że strona powodowa dołączyła do pozwu zaakceptowaną ofertę wymiany bramy wjazdowej (za kwotę 7134 zł brutto) oraz wystawioną na jej podstawie fakturę VAT (obejmującą powyższą kwotę), których prawdziwości strona pozwana co do zasady nie kwestionowała. Jednocześnie w sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana zarzuciła, że ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa szkody, a w jej ocenie kwota wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania została zawyżona z uwagi na fakt zużycia bramy (wynikającego z jej eksploatacji). Tym samym nie ulega wątpliwości, że w powyższym zakresie (wykazania, że kwota odszkodowania powinna być niższa) ciężar dowodu spoczywał na stronie pozwanej.

W ocenie Sądu ubezpieczyciel (także w ramach regresu ubezpieczeniowego) niewątpliwie ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa szkody, a odszkodowanie należne od ubezpieczyciela rzeczywiście obejmuje jedynie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty uszkodzenia (zniszczenia) rzeczy, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (tak również Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51). Kosztami ekonomicznie uzasadnionymi (w zakresie przywrócenia rzeczy do stanu sprzed zdarzenia powodującego szkodę) są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego podmiot. Ubezpieczyciel powinien zatem pokryć koszty stosowane przez wybrany przez poszkodowanego podmiot, niezależnie od tego, że mogą być one wyższe od cen przeciętnych. Tym samym poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania sprzedawcy (usługodawcy) najtańszego. Przypisanie poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem (wynikającego z art. 354 §2 k.c.) jest możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo kupił on rzecz droższą (lub skorzystał z droższych usług), czyli na przykład w sytuacji, kiedy poszkodowany, znając punkt sprzedaży pełnowartościowych bram wjazdowych po cenach niższych, kupił ją tam, gdzie sprzedawano je drożej. Zarzut uchybienia obowiązkowi z art. 354 §2 k.c. mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanego przy powierzeniu naprawy (wymiany) punktowi stosującemu wygórowane (i to rażąco) stawki. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5, poz. 64.

Jednocześnie z zasady wyrażonej w art. 363 §1 k.c. wynika, że w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym jego przywrócenie do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć także koszt nowej rzeczy, jeżeli nie jest możliwe przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu sprzed szkody. Poszkodowany chcąc przywrócić stan poprzedni uszkodzonej rzeczy nie ma bowiem co do zasady możliwości zakupu identycznej (częściowo zużytej) rzeczy (zwłaszcza zużytej w stopniu dokładnie takim, jak ta uszkodzona).

Odmienny pogląd prowadziłby w istocie do sytuacji, w której ciężar przywrócenia do stanu poprzedniego uszkodzonej rzeczy (która była częściowo używana) rozkładał się pomiędzy osobę, z której winy powstała szkoda, oraz poszkodowanego. Do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami działania sprawcy szkody (lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę) nie ma uzasadnionych podstaw prawnych. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega bowiem na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczny jest zakup nowej rzeczy, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji zaś wydatki te ostatecznie obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1980 roku, III CRN 223/80, OSNC 1981, nr 10, poz. 186.

Należy przy tym podkreślić, że strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, że brama należąca do poszkodowanego w chwili zdarzenia nosiła znamiona zużycia technicznego, które pomniejszały jej wartość o 30%. Nie udowodniła także, aby możliwy był zakup bramy, która była w identycznym stanie technicznym, co uszkodzona (i za jaką kwotę).

Zgodnie z art. 481 §1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ubezpieczyciel winien wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy w przypadku, gdyby w powyższym terminie niemożliwe byłoby wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, odszkodowanie powinno być wypłacone w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Skoro zatem strona powodowa wstąpiła z mocy art. 828 k.c. w prawa poszkodowanego, to strona pozwana winna spełnić świadczenie na rzecz strony powodowej także w terminie trzydziestodniowym. Tym samym stronie powodowej należały się odsetki ustawowe od dnia 18 grudnia 2015 roku (zgodnie z żądaniem), czego strona pozwana zresztą nie kwestionowała.

Należy w tym miejscu jeszcze dodać, że poszkodowany nie był płatnikiem podatku VAT, a zatem należne mu odszkodowanie obejmowało także kwotę podatku od towarów i usług (tak też Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144 oraz w uchwale z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74).

Ustalając stan faktyczny i wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie Sąd oparł się na przedstawionych przez strony dokumentach prywatnych, których treść co do zasady nie była kwestionowana. Sąd na podstawie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c. oddalił jedynie wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka E. S. (która zmarła) oraz dowód z opinii biegłego sądowego (na okoliczność przyczyn i przebiegu zdarzenia z dnia 28 listopada 2014 roku oraz zakresu i wysokości szkody powstałej wskutek tego zdarzenia). Nie ulega bowiem wątpliwości, że wszystkie powyższe okoliczności albo zostały udowodnione innymi środkami dowodowymi (dokumentami), albo nie były istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Mając zatem wszystkie powyższe okoliczności na względzie w ocenie Sądu stronie powodowej przysługiwało roszczenie o zapłatę odszkodowania z tytułu uszkodzenia bramy wjazdowej w żądanej wysokości, a więc 7134 zł brutto, pomniejszone oczywiście o kwotę już wypłaconego odszkodowania (4993,80 zł). Dlatego też na podstawie art. 828 k.c. w zw. z art. 436 §2 k.c., art. 361 k.c., art. 822 k.c. oraz art. 6 k.c. i art. 481 k.c., a także art. 13, art. 14 i art. 19 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych żądanie pozwu zasługiwało na uwzględnienie w całości (w zakresie kwoty 2140,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty), jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Mając na względzie wynik sprawy stronie powodowej należał się zatem zwrot kosztów procesu, na które złożyły się opłata sądowa od pozwu w wysokości 108 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w niniejszej sprawie.