Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2025 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział IV Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Filip Wesołowski

Protokolant: Magdalena Garyantesiewicz

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2025 roku we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z o.o. we W.

przeciwko (...) S.A. (...)
w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 25058,53 zł (dwadzieścia pięć tysięcy pięćdziesiąt osiem złotych i pięćdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie umarza postępowanie;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 3911,58 zł kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 stycznia 2023 roku strona powodowa (...) spółka
z o.o. we W. domagała się od strony pozwanej (...) S.A. (...) w W. zasądzenia kwoty 28667,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 14 lipca 2022 roku dokonano włamania do sklepu i serwisu rowerowego przy ul. (...) we W. i skradziono oddany do przeglądu rower (...) wraz z akcesoriami. W dniu zdarzenia łączyła ją ze stroną pozwaną dobrowolna umowa ubezpieczenia mienia od wszystkich ryzyk, w tym mienia osób trzecich, która obejmowała także mienie znajdujące się w lokalu przy ul. (...) we W. (miejsce ubezpieczenia). Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej, która po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego bezpodstawnie uznała, że nie ponosi odpowiedzialności za kradzież roweru z akcesoriami (ponieważ wskazane w umowie ubezpieczenia kody (...) ubezpieczającego nie obejmowały serwisowania rowerów) i wypłaciła odszkodowanie wyłącznie za naprawę szyby w drzwiach wejściowych, która została uszkodzona w wyniku włamania. Jednocześnie strona pozwana (mimo wezwania) odmówiła zapłaty pozostałej części odszkodowania obejmującej koszt skradzionego roweru wraz z akcesoriami.

W dniu 21 marca 2023 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz 3851 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Przyznała, że zawarła ze stroną powodową umowę ubezpieczenia mienia od wszystkich ryzyk. Zarzuciła jednak, że nie ponosi odpowiedzialności za szkodę powstałą wskutek kradzieży roweru, ponieważ umową ubezpieczenia objęte były wyłącznie szkody z tytułu wykonywanej przez stronę powodową (ubezpieczającego) działalności gospodarczej określonej w polisie, a nie wskazano w niej, aby przedmiotem tej działalności było także prowadzenie serwisu rowerowego. Niezależnie od powyższego strona pozwana z ostrożności procesowej zakwestionowała wysokość szkody.

W piśmie procesowym z dnia 9 grudnia 2024 roku strona powodowa ostatecznie sprecyzowała, że domaga się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 25058,53 zł (stanowiącej koszt skradzionego roweru z akcesoriami) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztami procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 września 2021 roku (...) S.A. w Ł. (leasingodawca), w związku z zawarciem z (...) (leasingobiorcą) umowy leasingu nr (...), zakupiła u (...) i (...), prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c. (sprzedawcy), rower elektryczny (...) za kwotę 23039,03 zł brutto (18730,92 zł netto) wraz z dwoma zestawami pedałów VP-538 (...) (...)-9/16 za cenę 238,01 zł brutto (193,50 zł netto).

Ponadto w dniu 9 września 2021 roku A. H. zakupiła u sprzedawcy akcesoria do roweru wraz z odzieżą sportową, w tym:



(...) 4 generacji (2 sztuki) za cenę 1472,51 zł brutto (1197,16 zł netto);



podpórkę (...) 2 (...) (2 sztuki) za cenę 264,11 zł brutto (214,72 zł netto);



pokrowiec (...) (2 GEN) za cenę 205,10 zł brutto (166,75 zł netto);



bagażnik (...) L dla (...) za cenę 404,61 zł brutto (328,95 zł netto);



torbę (...) (z bokami) za cenę 379,90 zł brutto (308,86 zł netto);



koszyk (...) 2.0 L BL/SR SP B za cenę 42,56 zł brutto (34,60 zł netto).

(dowód: bezsporne;

zamówienie do umowy leasingu – k. 54-57;

faktura VAT z dnia 4.09.2021 roku – k. 37;

faktura VAT z dnia 9.09.2021 roku – k. 38-39;

wydruki z (...) k. 18-19, 41-46)

W dniu 12 kwietnia 2022 roku (...) oraz (...), prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c. (ubezpieczający), zawarli z (...) S.A. (...) w W. (ubezpieczycielem) umowę ubezpieczenia (...) FIRMA, potwierdzoną polisą typu (...) o numerze (...), z okresem ubezpieczenia od dnia 13 kwietnia 2022 roku do dnia 12 kwietnia 2023 roku. Umowa obejmowała ubezpieczenie sprzętu elektronicznego, ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC) z franszyzą integralną 300 zł, ubezpieczenie szyb i innych przedmiotów szklanych od stłuczenia oraz ubezpieczenie mienia od wszelkich ryzyk z franszyzą integralną 300 zł.

Ubezpieczenie mienia od wszystkich ryzyk obejmowało budynki, budowle i lokale, maszyny urządzenia i wyposażenie (według wartości odtworzeniowej), środki obrotowe, wartości pieniężne, nakłady inwestycyjne oraz mienie osób trzecich (od kradzieży z włamaniem i rabunku w granicach pierwszego ryzyka) z sumą ubezpieczenia w wysokości 30000 zł. Jako rodzaj środków obrotowych/mienia osób trzecich wskazano sprzęt sportowy, turystyczny, łowiecki (poza bronią), wędkarski, futra naturalne.

Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC) zostało zawarte w wariancie rozszerzonym i obejmowało klauzulę OC pracodawcy (numer 1) z sumą ubezpieczenia 100000 zł oraz OC za szkody w rzeczach stanowiących przedmiot obróbki, czyszczenia, naprawy, serwisu (numer 3) z sumą ubezpieczenia 30000 zł.

Miejsce ubezpieczenia oznaczono jako W., ul. (...). Rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej przez ubezpieczającego został natomiast określony jako działalność agentów specjalizujących się w sprzedaży pozostałych określonych towarów oraz sprzedaż detaliczna sprzętu sportowego prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach.

Do powyższej umowy zastosowanie miały ogólne warunki ubezpieczenia małych i średnich (...) (OWU).

Zgodnie z OWU franszyza integralna została określona jako ustalona w umowie kwota, do wysokości której ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności za szkodę (uwzględniona przy każdej szkodzie będącej następstwem jednego zdarzenia) i jeżeli wysokość szkody przekracza tę kwotę ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie bez potrącenia franszyzy integralnej.

Kradzież z włamaniem określono jako dokonanie albo usiłowanie zaboru:



mienia z lokalu po uprzednim usunięciu siłą zabezpieczenia i otworzeniu wejścia przy użyciu narzędzi, albo podrobionego lub dopasowanego klucza, bądź klucza oryginalnego, w którego posiadanie sprawca wszedł wskutek włamania do innego lokalu lub w wyniku rabunku lub przez sprawcę, który ukrył się w lokalu przed jego zamknięciem;



mienia/ładunku z pojazdu mechanicznego po uprzednim usunięciu siłą zabezpieczenia będącego częścią konstrukcji pojazdu przy użyciu narzędzi albo podrobionego lub dopasowanego klucza, bądź oryginalnego klucza, w którego posiadanie sprawca wszedł wskutek włamania do lokalu lub w wyniku rabunku lub w następstwie kradzieży tego pojazdu mechanicznego;



mienia z placu po uprzednim usunięciu siłą zabezpieczenia przy użyciu narzędzi, albo podrobionego lub dopasowanego klucza, bądź klucza oryginalnego, w którego posiadanie sprawca wszedł wskutek włamania do lokalu lub w wyniku rabunku.

Miejsce ubezpieczenia oznaczono jako określone w umowie miejsce na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza przez ubezpieczonego przedsiębiorcę, i w którym znajduje się mienie objęte ubezpieczeniem. Mieniem osób trzecich było mienie znajdujące się w posiadaniu ubezpieczonego przedsiębiorcy, które nie stanowiło jego własności, będące przedmiotem usługi wykonywanej przez ubezpieczonego przedsiębiorcę. Szkodę określono jako uszczerbek majątkowy lub niemajątkowe następstwo zdarzenia w postaci śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia (szkoda osobowa) lub uszczerbek majątkowy powstały w następstwie zdarzenia w postaci utraty, zniszczenia lub uszkodzenia rzeczy (szkoda rzeczowa) oraz czysta strata finansowa. Ubezpieczeniem na pierwsze ryzyko był system ubezpieczenia, w którym suma ubezpieczenia ustalana była według wysokości prawdopodobnej maksymalnej szkody, jaka mogła powstać wskutek jednego zdarzenia objętego zakresem ubezpieczenia. Wartością księgową brutto była wartość mienia wynikająca ewidencji księgowej, która zgodnie z ustawą o rachunkowości odpowiadała wartości początkowej mienia, z uwzględnieniem przeszacowań. Wartością odtworzeniową (nową) była wartość odpowiadająca kosztom odtworzenia mienia do stanu nowego, lecz nie ulepszonego, to jest w przypadku maszyn, urządzeń i wyposażenia wartość odpowiadająca kosztom naprawy, zakupu lub wytworzenia nowego przedmiotu tego samego rodzaju, typu oraz o tych samych bądź zbliżonych parametrach, z uwzględnieniem kosztów transportu i montażu. Wartością rzeczywistą była wartość odtworzeniowa (nowa) pomniejszona o stopień zużycia technicznego mienia.

Zgodnie z §9 ust. 1 OWU na pierwsze ryzyko mogło być ubezpieczone mienie osób trzecich, mienie pracownicze oraz nakłady inwestycyjne.

Zgodnie zaś z §11 ust. 1 i 2 OWU ubezpieczeniem mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku mogły być objęte określone w umowie (na polisie) i wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wskazaną w umowie (na polisie):



nakłady inwestycyjne ubezpieczonego przedsiębiorcy;



stanowiące własność ubezpieczonego przedsiębiorcy lub znajdujące się w posiadaniu ubezpieczonego przedsiębiorcy na podstawie innego tytułu prawnego:



maszyny, urządzenia i wyposażenie,



środki obrotowe,



niskocenne składniki majątku,



wartości pieniężne.

Ochroną ubezpieczeniową mogło być także objęte określone w umowie:



mienie osób trzecich,



mienie pracownicze.

Powyższe mienie miało być objęte ochroną ubezpieczeniową w miejscu ubezpieczenia określonym w umowie, przy czym lokal, w którym mienie to się znajdowało, musiało być zabezpieczone zgodnie z wymogami określonymi w załączniku nr I. Ochroną ubezpieczeniową objęte było również mienie składowane na placu w miejscu ubezpieczenia określonym w umowie, którego składowanie na wolnym powietrzu było dopuszczalne zgodne z obowiązującymi ubezpieczonego normami lub instrukcjami postępowania z danym rodzajem mienia, przy czym plac, na którym mienie to się znajdowało, musiał być zabezpieczony zgodnie z wymogami określonymi w załączniku nr I.

W §12 ust. 1 OWU określono, że ubezpieczenie mienia od kradzieży z włamaniem, w przypadku ubezpieczenia mienia określonego w §11 ust. 1 i 2 OWU z wyłączeniem wartości pieniężnych, obejmowało zdarzenia powstałe w okresie ubezpieczenia, będące bezpośrednim następstwem następujących ryzyk:



kradzieży z włamaniem, przy czym odpowiedzialnością objęta była również szkoda będąca następstwem uszkodzenia lub zniszczenia ubezpieczonego mienia w związku z kradzieżą z włamaniem,



rabunku.

Zgodnie z §17 ust. 1 pkt 3 OWU w zależności od wartości przyjętych do ubezpieczenia wysokość odszkodowania dla mienia osób trzecich miała być określona w następujący sposób:



w odniesieniu do mienia przyjętego w celu wykonania usługi – według kosztów naprawy uszkodzonego mienia lub wartości określonej w dowodzie przyjęcia bez uwzględnienia prowizji lub marży, jednak nie więcej niż do jego wartości rzeczywistej;



w odniesieniu do mienia przyjętego do sprzedaży komisowej – według wartości podanej w dowodzie przyjęcia, bez uwzględnienia prowizji komisowej, jednak nie więcej niż do jego wartości rzeczywistej.

Ceny, na podstawie których ustalana miała być wysokość odszkodowania, miały być ustalone w wysokości na dzień powstania zdarzenia.

Zgodnie z §33 ust. 1, 2 i 4 OWU ubezpieczeniem mienia od wszystkich ryzyk mogły być objęte określone w umowie (na polisie) i wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wskazaną w umowie (na polisie):



nakłady inwestycyjne ubezpieczonego przedsiębiorcy;



stanowiące własność ubezpieczonego przedsiębiorcy lub znajdujące się w posiadaniu ubezpieczonego przedsiębiorcy na podstawie innego tytułu prawnego:



budynki, budowle i lokale,



maszyny, urządzenia i wyposażenie,



środki obrotowe,



niskocenne składniki majątku,



wartości pieniężne.

Ochroną ubezpieczeniową mogło być także objęte określone w umowie:



określone w umowie mienie osób trzecich,



mienie pracownicze.

Powyższe mienie miało być objęte ochroną ubezpieczeniową w miejscu ubezpieczenia określonym w umowie.

W §34 ust. 1 OWU określono, że ubezpieczenie mienia od wszystkich ryzyk obejmowało zdarzenia powstałe w okresie ubezpieczenia bezpośrednio wskutek wszystkich ryzyk, które nie zostały wyłączone z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zgodnie z postanowieniami OWU lub dodatkowymi postanowieniami umowy. Na wniosek ubezpieczającego (za zapłatą dodatkowej składki) ubezpieczenie mienia od wszystkich ryzyk można było rozszerzyć o ryzyko kradzieży z włamaniem i rabunku mienia znajdującego się w lokalu lub na placu w miejscu ubezpieczenia określonym w umowie, przy czym mienie to musiało być zabezpieczone zgodnie z wymogami określonymi w załączniku nr I.

Zgodnie z §38 ust. 1 OWU na pierwsze ryzyko mogło być ubezpieczone mienie osób trzecich, mienie pracownicze oraz nakłady inwestycyjne, a w przypadku kradzieży z włamaniem i rabunku również:



maszyny, urządzenia i wyposażenie;



środki obrotowe;



wartości pieniężne.

Zgodnie z §39 ust. 1 pkt 4 OWU wysokość odszkodowania miała być określona według cen z dnia powstania zdarzenia, w następujący sposób dla mienia osób trzecich:



w odniesieniu do mienia przyjętego w celu wykonania usługi – według kosztów naprawy uszkodzonego mienia lub wartości określonej w dowodzie przyjęcia bez uwzględnienia prowizji lub marży, jednak nie więcej niż do jego wartości rzeczywistej,



w odniesieniu do mienia przyjętego do sprzedaży komisowej – według wartości podanej w dowodzie przyjęcia, bez uwzględnienia prowizji komisowej, jednak nie więcej niż do jego wartości rzeczywistej.

Ceny, na podstawie których ustalana miała być wysokość odszkodowania, miały być ustalone w wysokości na dzień powstania zdarzenia.

Zgodnie z §84 ust. 1 i 2 OWU dokumenty dotyczące zaistniałego zdarzenia lub nieszczęśliwego wypadku przedłożone przez ubezpieczającego lub ubezpieczonego podlegały weryfikacji przez ubezpieczyciela. Przy ustalaniu wysokości odszkodowania nie uwzględniało się:



wartości kolekcjonerskiej, naukowej, zabytkowej, pamiątkowej, numizmatycznej, emocjonalnej oraz osobistych upodobań;



kosztów wynikających z braku części zamiennych lub innych materiałów niezbędnych dla przywrócenia stanu istniejącego przed powstaniem zdarzenia;



kosztów poniesionych na odkażenie, usunięcie zanieczyszczeń gleby, wody, powietrza lub rekultywacji gruntów;



podatku od towarów i usług (VAT), jeżeli ubezpieczonemu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty należnego podatku o podatek naliczony lub prawo do zwrotu różnicy podatku VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami, chyba że umówiono się inaczej;



kosztów naprawy przewyższających cenę zakupu lub koszt wytworzenia.

Ubezpieczyciel był zobowiązany wypłacić odszkodowanie (spełnić świadczenie) w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o zdarzeniu objętym ubezpieczeniem. Jeżeli wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości odszkodowania lub innego świadczenia nie było możliwe, odszkodowanie lub inne świadczenie wypłacane miało być w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, jednakże bezsporna część odszkodowania lub innego świadczenia miała zostać wypłacona w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (§85 ust. 4 OWU).

(dowód: bezsporne;

polisa – k. 58-62, 268v-270;

cesja do polisy – k. 63, 271;

dokumenty zgromadzone w aktach szkody – k. 140-326;

dokumenty zgromadzone w aktach szkody – na płycie CD – k. 139)

W dniu 13 lipca 2022 roku ubezpieczający przyjął zlecenie wykonania do dnia 20 lipca 2022 roku przeglądu dwóch rowerów elektrycznych, w tym roweru SCOTT (...) z bagażnikiem, zakupionego przez (...) S.A. w Ł. w dniu 4 września 2021 roku.

W związku z powyższym rower wraz z kompletem pedałów i akcesoriami ((...) 4 generacji, podpórką, pokrowcem, bagażnikiem i koszykiem) został odstawiony do sklepu i serwisu rowerowego ubezpieczającego przy ul. (...) we W..

(dowód: bezsporne;

zlecenie serwisowe – k. 35)

W nocy z dnia 13 na 14 lipca 2022 roku dwóch zamaskowanych mężczyzn dokonało włamania do sklepu i serwisu rowerowego ubezpieczającego przy ul. (...) we W. poprzez wybicie szyby w drzwiach wejściowych, a następnie kradzieży roweru SCOTT (...) z bagażnikiem i akcesoriami, który został oddany do serwisu w dniu 13 lipca 2022 roku.

(dowód: bezsporne)

W dniu 14 lipca 2022 roku ubezpieczający zlecił (...), prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą MASTER-(...), zamontowanie (w trybie awaryjnym) nowej szyby termoizolacyjnej, antywłamaniowej w drzwiach sklepu przy ul. (...) we W. i uiścił z tego tytułu kwotę 3741 zł brutto.

(dowód: bezsporne;

faktura VAT – k. 40)

Ubezpieczający złożył także na policji zawiadomienie o kradzieży z włamaniem, na skutek czego w dniu 18 lipca 2022 roku Komisariat Policji W. Wydział Dochodzeniowo-Śledczy wszczął dochodzenie o przestępstwo określone w art. 279 §1 k.k.

(dowód: bezsporne;

zawiadomienie o wszczęciu dochodzenia – k. 36)

Ponadto w dniu 18 lipca 2022 roku ubezpieczający zgłosił (...) S.A. (...) w W. (ubezpieczycielowi) powstanie szkody na skutek kradzieży z włamaniem, w łącznej szacunkowej kwocie 35000 zł.

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2022 roku ubezpieczyciel przyznał na rzecz ubezpieczającego odszkodowanie w kwocie 3741 zł z tytułu szklenia w wyniku włamania do sklepu przy ul. (...) we W.. Jednocześnie odmówił wypłaty odszkodowania w związku z kradzieżą roweru z akcesoriami wskazując, że umowa ubezpieczenia nie zawierała informacji, aby ubezpieczający prowadził serwis rowerowy (brak wskazania w umowie kodu (...) tego rodzaju działalności), w związku z czym nie ponosił odpowiedzialności za szkodę w tym zakresie.

(dowód: bezsporne;

podsumowanie zgłoszenia szkody – k. 65-69;

decyzja z dnia 5.08.2022 roku – k. 27-28;

dokumenty zgromadzone w aktach szkody – k. 140-326;

dokumenty zgromadzone w aktach szkody – na płycie CD – k. 139)

Ubezpieczający odwołał się od powyższej decyzji i w piśmie z dnia 24 sierpnia 2022 roku (doręczonym w dniu 29 sierpnia 2022 roku) wezwał ubezpieczyciela do ponownego rozpatrzenia sprawy oraz wypłaty uzupełniającego odszkodowania w wysokości 28667,46 zł w związku z kradzieżą roweru z akcesoriami.

W piśmie z dnia 15 września 2022 roku ubezpieczyciel poinformował, że nie znalazł podstaw do zmiany dotychczasowej decyzji.

Kolejne odwołania ubezpieczającego od powyższej decyzji i wezwania do zapłaty uzupełniającego odszkodowania nie doprowadziły do zmiany stanowiska ubezpieczyciela.

(dowód: bezsporne;

wezwanie z dnia 24.08.2022 roku z dowodem odbioru – k. 29-34 i 47;

pismo z dnia 15.09.2022 roku – k. 48;

wezwanie z dnia 6.10.2022 roku – k. 49-52;

pismo z dnia 16.12.2022 roku – k. 53;

dokumenty zgromadzone w aktach szkody – k. 140-326;

dokumenty zgromadzone w aktach szkody – na płycie CD – k. 139)

W dniu 21 listopada 2022 roku doszło do przekształcenia ubezpieczającego w (...) spółkę z o.o. we W..

(dowód: bezsporne;

informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z KRS – k. 20-22)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości (w zakresie, w jakim nie zostało cofnięte).

Bezsporny pomiędzy stronami był przede wszystkim sam fakt zawarcia umowy ubezpieczenia (...) FIRMA, która obejmowała swym zakresem ubezpieczenie sprzętu, ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC), ubezpieczenie szyb i innych przedmiotów szklanych od stłuczenia oraz ubezpieczenie mienia od wszelkich ryzyk. Bezsporne było także to, że sklep i serwis rowerowy strony powodowej przy ul. (...) we W. był objęty umową ubezpieczenia. Poza sporem było wreszcie, że w nocy z dnia 13 na 14 listopada 2022 roku miało miejsce włamanie do sklepu przy ul. (...) we W., w trakcie którego skradziono rower SCOTT (...) z bagażnikiem, kompletem pedałów oraz akcesoriami ((...) 4 generacji, podpórką, pokrowcem, bagażnikiem i koszykiem), który został oddany do serwisu strony powodowej w dniu 13 lipca 2022 roku. Właściwie poza sporem była także wartość skradzionych przedmiotów. Istota niniejszego sporu sprowadzała się natomiast do tego, czy strona pozwana była zobowiązana do zapłaty odszkodowania.

Zgodnie z art. 805 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie zaś z §2 tego przepisu w przypadku ubezpieczenia majątkowego świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Nie ulega przy tym wątpliwości, że regulacja ta odnosi się zarówno do dobrowolnych umów ubezpieczenia, jak również do ubezpieczeń obowiązkowych. Trzeba przy tym wskazać, że umowy ubezpieczenia zaliczane są do grupy umów o charakterze adhezyjnym. Oznacza to, że zwykle zawierane są one poprzez przystąpienie do warunków zaproponowanych przez jedną stronę, ustalonych we wzorcu umownym opracowanym przez ubezpieczyciela, przy czym ubezpieczający z reguły nie negocjuje warunków umowy, a jedynie akceptuje ich treść zaproponowaną przez ubezpieczyciela.

Należy w tym miejscu jeszcze podkreślić, że wchodzenie w stosunek prawny dobrowolnego ubezpieczenia poddane jest wprawdzie zasadzie swobody umów, jednak zasadniczym świadczeniem ubezpieczyciela jest udzielenie ochrony ubezpieczającemu poprzez ponoszenie ryzyka zajścia wypadku ubezpieczeniowego. Postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia, będące elementem treści łączącego strony stosunku obligacyjnego, mogą przewidywać wyłączenie odpowiedzialności ubezpieczyciela, ale muszą one być sformułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Ubezpieczyciel (jako profesjonalista oraz autor ogólnych warunków ubezpieczenia) ma obowiązek sformułować je precyzyjnie, a w razie niejasności czy wątpliwości co do poszczególnych postanowień należy je interpretować na korzyść ubezpieczającego. Byłoby bowiem sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, aby niekorzystne konsekwencje wadliwej i niedbałej redakcji tych postanowień obciążały ubezpieczającego. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 18 marca 2003 roku, IV CKN 1858/00, LEX nr 78897 oraz z dnia 13 maja 2004 roku, V CK 481/03, LEX nr 183801.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę przez zawarcie umowy ubezpieczenia (...) FIRMA strona pozwana zobowiązała się wypłacić na rzecz strony powodowej świadczenie (do wysokości sumy ubezpieczenia) w przypadku wystąpienia szkody spowodowanej między innymi kradzieżą z włamaniem i rabunkiem, w tym także w zakresie mienia osób trzecich znajdującego się w miejscu ubezpieczenia, do którego zaliczono sklep i serwis rowerowy znajdujący się przy ul. (...) we W..

Jak już wyżej wskazano, bezspornie w nocy z dnia 13 na 14 lipca 2022 roku miało miejsce włamanie do sklepu i serwisu strony powodowej przy ul. (...) we W., w trakcie którego skradziono rower SCOTT (...) z bagażnikiem z kompletem pedałów oraz akcesoriami ((...) 4 generacji, podpórką, pokrowcem, bagażnikiem i koszykiem). Strona pozwana nie zakwestionowała okoliczności faktycznych powstania szkody oraz związanych z tym okoliczności, a także rodzaju, ilości oraz wartości skradzionych przedmiotów.

Strona pozwana powołując się na §11 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia (OWU) zarzuciła, że nie ponosi odpowiedzialności za szkodę powstałą wskutek kradzieży roweru, ponieważ umową ubezpieczenia objęte były wyłącznie szkody z tytułu wykonywanej przez stronę powodową (ubezpieczającego) działalności gospodarczej określonej w punkcie 4 polisy, a nie wskazano w niej, aby przedmiotem tej działalności było także prowadzenie serwisu rowerowego. Strona powodowa zaprzeczyła takiej interpretacji twierdząc, że polisa obejmowała szkody powstałe na skutek kradzieży mienia osób trzecich (do którego należy zaliczyć skradziony rower) z miejsca ubezpieczenia, a brak zawarcia w niej kodu (...) właściwego dla działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu serwisu rowerowego (którą wykonywała) była wyłącznie błędem systemu strony pozwanej.

Trzeba w tym miejscu jeszcze wskazać, że bezsporne w niniejszej sprawie było, że w punkcie 4 polisy, dotyczącym rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej przez stronę powodową (ubezpieczonego), nie wskazano działalności polegającej na naprawie/serwisowaniu ( (...) 95.29.Z).

Nie ulega jednak wątpliwości, że postanowienia umowy ubezpieczenia (oraz stanowiące jej integralną część ogólne warunki ubezpieczenia) podlegają wykładni według reguł określonych w art. 65 §2 k.c. W umowie należy zatem badać przede wszystkim, jaki był zgodny zamiar i cel umowy, a nie ograniczać się jedynie do jej dosłownego brzmienia. Wykładnia taka nie może pomijać celu, w jakim umowa została zawarta, a także natury i funkcji zobowiązania (tak również Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 14 lipca 2006 roku, II CSK 60/06, LEX nr 450174 oraz z dnia 13 maja 2004 roku, V CK 481/03, LEX nr 183801). Badając treść umowy ubezpieczenia należy zatem uwzględniać interesy ubezpieczającego, ubezpieczonego oraz uprawnionego. Przy wykładni treści umowy należy mieć dodatkowo na względzie, że powinna być ona sformułowana jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Wymóg ten dotyczy wszystkich poziomów rozumienia tekstu pisanego, a więc aspektów technicznych (formy graficznej, rozplanowania przestrzennego tekstu, koloru i wielkości czcionki) oraz aspektów językowych (długości zdań, składni, ortografii, interpunkcji czy zgodności z normą językową).

Zgodnie z polisą typu (...) numer (...) umowa obejmowała ubezpieczenie mienia od wszystkich ryzyk, w tym także mienie osób trzecich (sprzęt sportowy, turystyczny, łowiecki poza bronią, wędkarski i futra naturalne), w systemie pierwszego ryzyka, do sumy ubezpieczenia wynoszącej 30000 zł. Stosownie natomiast do §2 pkt 26 OWU mieniem osób trzecich było mienie znajdujące się w posiadaniu ubezpieczonego przedsiębiorcy, które nie stanowiło jego własności, będące przedmiotem usługi wykonywanej przez ubezpieczonego przedsiębiorcę.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że w ogólnych warunkach (OWU) nie zostało sprecyzowane, co należy rozumieć pod pojęciem usługi wykonywanej przez ubezpieczonego przedsiębiorcę. Z umowy oraz ogólnych warunków (OWU) nie wynikało również, aby przez mienie osób trzecich należało rozumieć tylko takie mienie, które zostało oddane w posiadanie ubezpieczającemu wyłącznie w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, której przedmiot ( (...)) został określony w punkcie 4 polisy.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana odwołała się do §11 ust. 1 OWU, zgodnie z którym ubezpieczeniem mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku mogły być objęte określone w umowie (na polisie), wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wskazaną w umowie (na polisie): nakłady inwestycyjne ubezpieczonego przedsiębiorcy; stanowiące własność ubezpieczonego przedsiębiorcy lub znajdujące się w posiadaniu ubezpieczonego przedsiębiorcy na podstawie innego tytułu prawnego maszyny, urządzenia i wyposażenie, środki obrotowe, niskocenne składniki majątku czy wartości pieniężne. Zapis ten nie odnosił się jednak w ocenie Sądu do mienia osób trzecich, o którym była mowa w art. 11 ust. 2 OWU (oraz §33 ust. 2 OWU). Stosownie do tych postanowień ochroną (ubezpieczeniem od kradzieży z włamaniem i rabunku oraz ubezpieczeniem mienia od wszystkich ryzyk) mogło być objęte mienie osób trzecich wskazane w umowie (a więc sprzęt sportowy, turystyczny, łowiecki poza bronią, wędkarski i futra naturalne).

Nie ulega przy tym wątpliwości, że rower elektryczny z akcesoriami stanowił sprzęt sportowy. Ponadto przyjęcie zlecenia przeglądu technicznego tego roweru (i tym samym objęcie go w posiadanie) nastąpiło niewątpliwie w ramach prowadzonej przez stronę powodową działalności gospodarczej i było przedmiotem usługi wykonywanej przez ubezpieczonego.

Trzeba w tym miejscu zatem wskazać, że jeżeli strona pozwana zarzuciła, że zgodnym zamiarem i wolą stron podczas zawierania umowy ubezpieczenia było objęcie nią szkód w mieniu osób trzecich, które zostało oddane w posiadanie ubezpieczającemu (stronie powodowej) wyłącznie w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, której przedmiot ( (...)) został określony w punkcie 4 polisy, to powinna przedstawić dowody, z których wynikałaby taka właśnie wykładnia umowy (skoro wywodziła z takiej interpretacji korzystne dla siebie skutki prawne), czego jednak nie uczyniła.

Należy w tym miejscu jeszcze dodać, że w §34 ust. 1 OWU określono, że ubezpieczenie mienia od wszystkich ryzyk (obejmujące swym przedmiotem mienie osób trzecich) obejmowało zdarzenia powstałe w okresie ubezpieczenia bezpośrednio wskutek wszystkich ryzyk, które nie zostały wyłączone z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zgodnie z postanowieniami OWU lub dodatkowymi postanowieniami umowy, a więc także wszelkie szkody powstałe na skutek kradzieży z włamaniem i rabunkiem. Tym samym przyjęcie, że strona pozwana odpowiadała jedynie za szkodę w mieniu osób trzecich, powierzonym ubezpieczającemu wyłącznie w wyniku ścisłej realizacji przedmiotu działalności gospodarczej określonej w punkcie 4 polisy, byłoby sprzeczne z treścią umowy ubezpieczenia.

Uzupełniająco dodać należy, że w ocenie Sądu strona pozwana błędnie utożsamiła przedmiot ubezpieczenia mienia od wszystkich ryzyk (którego istotą była ochrona określonego w umowie mienia) z przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC), który jest niewątpliwie ściśle związany z rodzajem prowadzonej przez stronę powodową działalności gospodarczej i spowodowanymi przez tę działalność szkodami.

Na marginesie wskazać wreszcie należy, że strona pozwana nie wykazała w żaden sposób, że gdyby w punkcie 4 polisy zawarty został zapis o prowadzeniu przez stronę powodową działalności gospodarczej, której przedmiotem była również naprawa/serwis rowerów ( (...) 95.29.Z), to treść umowy ubezpieczenia (odpowiedzialność strony pozwanej za szkody) byłaby inna (większa), a składka ubezpieczeniowa wyższa.

Trzeba przy tym podkreślić, że umowa ubezpieczenia pełni funkcję ochronną i przy wykładni jej postanowień nie można tracić z pola widzenia jej zasadniczego celu (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 stycznia 2006 roku, V CSK 90/05, LEX nr 195430).

Skoro zatem nie było podstaw, aby uznać, że przez mienie osób trzecich należało rozumieć tylko takie mienie, które zostało oddane w posiadanie ubezpieczającemu wyłącznie w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, której przedmiot ( (...)) został określony w punkcie 4 polisy, to strona pozwana ponosiła odpowiedzialność za szkodę powstałą w wyniku kradzieży roweru (...) z bagażnikiem, kompletem pedałów oraz akcesoriami ((...) 4 generacji, podpórką, pokrowcem, bagażnikiem i koszykiem), który został stronie powodowej oddany w posiadanie w celu dokonania przeglądu technicznego i znajdował się w miejscu ubezpieczenia (lokalu przy ul. (...) we W.).

Zgodnie z §17 ust. 1 pkt 3 lit. a oraz §39 ust. 1 pkt 4 ogólnych warunków umowy (OWU) w zależności od wartości przyjętych do ubezpieczenia, wysokość odszkodowania dla mienia osób trzecich miała być określona, w odniesieniu do mienia przyjętego w celu wykonania usługi – według kosztów naprawy uszkodzonego mienia lub wartości określonej w dowodzie przyjęcia bez uwzględnienia prowizji lub marży, jednak nie więcej niż do jego wartości rzeczywistej. Z kolei zgodnie z §2 pkt 75 OWU wartość rzeczywistą określono jako wartość odtworzeniową (nową) pomniejszoną o stopień zużycia technicznego mienia.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że podstawową funkcją odszkodowania jest to, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Odszkodowanie nie może bowiem być źródłem bezpodstawnego wzbogacenia po stronie poszkodowanego. Kodeks cywilny przewiduje dwa równoważne sposoby naprawienia szkody – przywrócenie stanu poprzedniego lub zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 §1 k.c.). Co do zasady wybór sposobu naprawienia szkody należy do poszkodowanego. Jego wybór pozostaje dla zobowiązanego do naprawienia szkody wiążący, z wyjątkiem sytuacji, w których przywrócenie stanu poprzedniego jest niemożliwe albo pociągałoby za sobą nadmierne trudności lub koszty dla zobowiązanego – wówczas bowiem poszkodowany może domagać się jedynie zapłaty sumy pieniężnej.

Pod pojęciem szkody, stanowiącej podstawową przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej, należy rozumieć powstałą wbrew woli poszkodowanego różnicę między jego obecnym stanem majątkowym, a takim stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Wszelka szkoda, rozpatrywana jako uszczerbek o charakterze majątkowym, może mieć w świetle przepisów kodeksu cywilnego (art. 361 §2 k.c.) postać dwojaką. Może ona bowiem obejmować zarówno stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego, wskutek czego poszkodowany staje się uboższy (damnum emergens czyli szkoda rzeczywista), jak również utratę korzyści, jakiej spodziewać mógł się poszkodowany, gdyby mu nie wyrządzono szkody, wskutek czego poszkodowany nie staje się bogatszy (lucrum cessans). Podstawę obliczenia wysokości szkody stanowić powinno uchwycenie różnicy między stanem majątku osoby poszkodowanej, który rzeczywiście istnieje po nastąpieniu zdarzenia wywołującego szkodę, a stanem majątku hipotetycznym, pomyślanym jako stan, który urzeczywistniłby się, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Podstawą skutecznego dochodzenia roszczenia odszkodowawczego jest także wykazanie istnienia pomiędzy określonym zdarzeniem a szkodą normalnego związku przyczynowego (art. 361 §1 k.c.). Tak rozumiany związek przyczynowy zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem określonego rodzaju zdarzeń. Ocena, czy skutek jest normalny powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy oraz wynikać z zasad doświadczenia życiowego i zasad wiedzy naukowej, specjalnej (tak na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 czerwca 1956 roku, III CR 515/56, OSNC 1957, nr 1, poz. 24).

Trzeba w tym miejscu także przypomnieć, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei – na pozwanym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie co do zasady to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego pozwem roszczenia, bowiem to ona domagała się zapłaty odszkodowania.

W ocenie Sądu strona powodowa wykazała roszczenie o zapłatę odszkodowania w związku z kradzieżą roweru z akcesoriami.

Strona powodowa przedłożyła zlecenie przeglądu technicznego roweru z akcesoriami, z którego wynikała marka oraz model oddanego jej w posiadanie (i skradzionego) sprzętu oraz obowiązek jego zwrotu zleceniodawcy (do dnia 20 lipca 2022 roku). W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana nie zakwestionowała natomiast, że doszło do kradzieży powyższych przedmiotów oraz obowiązku strony powodowej do zwrotu ich równowartości zleceniodawcy. Nie ulega zatem wątpliwości, że w majątku strony powodowej doszło do powstania szkody na skutek kradzieży roweru z akcesoriami.

Ponadto strona powodowa w celu wykazania wysokości szkody spowodowanej kradzieżą roweru z akcesoriami przedłożyła faktury VAT, z których wynikała cena zakupu skradzionych przedmiotów w łącznej wysokości 25058,53 zł.

Trzeba w tym miejscu wskazać, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana nie zakwestionowała zarówno autentyczności powyższych faktur VAT, jak również prawidłowości (zgodności z ogólnymi warunkami ubezpieczenia [OWU]) ustalenia wysokości odszkodowania w oparciu o cenę sprzedaży skradzionych przedmiotów, wynikającą z przedłożonych faktur VAT. Strona pozwana nie odniosła się także w żaden sposób do twierdzeń strony powodowej dotyczących zarówno rodzaju skradzionych przedmiotów, jak również ich wartości. Nie sformułowała także żadnych zarzutów dotyczących stopnia zużycia technicznego mienia, które zostało skradzione.

W ocenie Sądu strona pozwana nie zakwestionowała także skutecznie wysokości szkody poniesionej przez stronę powodową. Strona pozwana z ostrożności procesowej (odwołując się do ciężaru dowodu spoczywającego na stronie powodowej) zarzuciła jedynie w sposób ogólny i lakoniczny, że kwestionuje samą wysokość szkody, lecz nie sformułowała w tym zakresie żadnych konkretnych zarzutów. W ocenie Sądu nie było to jednak wystarczające, aby uznać, że strona pozwana zaprzeczyła wartości skradzionych przedmiotów. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że strona pozwana powinna była wyraźnie wskazać fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi się nie zgadza, jeśli miało to służyć obronie jej racji. Powinna także szczegółowo ustosunkować się do wszystkich twierdzeń strony powodowej (także dotyczących wysokości szkody), a tego w żaden sposób nie uczyniła (poza ogólnym zakwestionowaniem swojej odpowiedzialności za szkodę).

Nie ulega przy tym wątpliwości, że dołączone przez stronę powodową faktury VAT były tylko dokumentami prywatnymi. Nie ulega także wątpliwości, że z takimi dokumentami nie wiąże się domniemanie prawne, że ich treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2000 roku, I CKN 804/98, LEX nr 50890). Powszechnie przyjmuje się bowiem zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, że dokument prywatny nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, a każda osoba mająca w tym interes prawny może twierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu (tak na przykład Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 kwietnia 1982 roku, III CRN 65/82, LEX nr 8414). Jednocześnie Sąd może wyrokować także w oparciu o treść dokumentów prywatnych, ale jedynie w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi. Tym samym treści zawarte w powyższych fakturach VAT mogły być uznane za wiążące, ponieważ w żaden sposób nie zostały zakwestionowane przez stronę pozwaną.

Biorąc zatem wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, skoro w niniejszej sprawie bezsporne były okoliczności faktyczne powstania szkody (kradzież z włamaniem) oraz wartość skradzionych przedmiotów (roweru (...) z bagażnikiem, kompletem pedałów oraz akcesoriami (...) 4 generacji, podpórką, pokrowcem, bagażnikiem i koszykiem), to roszczenie strony powodowej o zapłatę odszkodowania w wysokości 25058,53 zł należało uznać w całości za uzasadnione.

Zgodnie z art. 481 §1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z art. 817 §1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w art. 817 §1 k.c. (tożsame zapisy zawierały ogólne warunki umowy ubezpieczenia [OWU]). Skoro zatem strona powodowa zgłosiła szkodę w dniu 18 lipca 2022 roku (co było bezsporne), to strona pozwana powinna spełnić świadczenie na rzecz strony powodowej w terminie trzydziestodniowym. Tym samym stronie powodowej należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 25058,53 zł od dnia 18 sierpnia 2022 roku, czego strona pozwana zresztą nie zakwestionowała.

Ustalając stan faktyczny i wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie Sąd oparł się na przedstawionych przez strony dokumentach prywatnych, których treść co do zasady nie była kwestionowana. Sąd na podstawie art. 235 ² §1 pkt 2 i 5 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. pominął jedynie wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodów z zeznań świadka (...) oraz z przesłuchania strony powodowej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wszystkie okoliczności, na które zostały powołane powyższe dowody albo zostały udowodnione innymi środkami dowodowymi (niekwestionowanymi dokumentami) albo były bezsporne lub nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Mając zatem wszystkie powyższe okoliczności na względzie w ocenie Sądu stronie powodowej przysługiwało roszczenie o zapłatę odszkodowania w związku z kradzieżą w dniu 14 lipca 2022 roku roweru (...) z bagażnikiem, kompletem pedałów oraz akcesoriami ((...) 4 generacji, podpórką, pokrowcem, bagażnikiem i koszykiem) w wysokości 25058,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty. Dlatego też na podstawie art. 361 k.c., art. 805 k.c., art. 817 k.c., art. 6 k.c. i art. 481 k.c., a także zawartej przez strony umowy ubezpieczenia, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie strona powodowa ze skutkiem prawnym cofnęła pozew. Nie ulega bowiem wątpliwości, że po doręczeniu odpisu sprzeciwu od nakazu zapłaty strona powodowa ostatecznie sprecyzowała, że domaga się zapłaty kwoty 25058,53 zł (zamiast pierwotnie żądanej kwoty 28667,46 zł). Sąd dokonał analizy cofnięcia pozwu w świetle art. 203 §4 k.p.c. i uznał, że nie zachodzą negatywne przesłanki określone w tym przepisie. Dlatego też na podstawie art. 355 §1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone. Strona powodowa wygrała w 87% w stosunku do pierwotnego żądania i poniosła koszty opłaty sądowej od pozwu w kwocie 1434 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w niniejszej sprawie. Należał się jej zatem zwrot kosztów procesu w kwocie 4379,58 zł. Strona pozwana wygrała natomiast w 13% (w zakresie, w jakim strona powodowa cofnęła pozew), ponosząc koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł, a zatem należał jej się zwrot kosztów w wysokości 468 zł. Zważywszy więc na wynik sprawy i poniesione przez strony koszty należało zasądzić od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 3911,58 zł.