Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 września 2016 roku strona powodowa STADION (...) (wcześniej (...) 2012) spółka z o.o. we W. domagała się od pozwanego A. C., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą CHART ELEKTRONIK, zasądzenia kwoty 23950,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że zawarła z pozwanym umowę najmu części powierzchni S. Miejskiego w celu ustawienia nośnika reklamowego. Pozwany korzystał z przedmiotu najmu, jednak nie zapłacił należności wynikających z wystawionych przez stronę powodową faktur VAT (z tytułu czynszu najmu oraz zużytej energii elektrycznej), mimo wezwań do zapłaty.

W dniu 30 listopada 2016 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz 3917 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w części (⅔) oraz zasądzenie kosztów procesu. Przede wszystkim zarzucił, że nośnik reklamowy nie spełniał swojej funkcji, ponieważ został zamontowany w niekorzystnym miejscu, co skutkowało brakiem możliwości sprzedaży reklam. Zarzucił także, że strona powodowa dostarczała mu własne reklamy, dotyczące swojego obiektu i organizowanych przez nią imprez. Pozwany zarzucił też, że ostatecznie zdemontował nośnik reklamowy i zwrócił się do strony powodowej o rozwiązanie umowy najmu z końcem marca 2016 roku. Zarzucił również, że strona powodowa obciążyła go ryczałtowymi kosztami energii elektrycznej, które nie uwzględniały rzeczywistego zużycia. Pozwany zarzucił wreszcie, że strona powodowa (która przeniosła to zlecenie na (...) spółkę z o.o.) zleciła bliźniaczej firmie ( (...) spółce z o.o.) działania marketingowe, za których realizację ta ostatnia ostatecznie nie otrzymała zapłaty.

W piśmie z dnia 29 grudnia 2017 roku pozwany oświadczył, że zaskarża nakaz zapłaty w całości. Wniósł także o skompensowanie długów z uwagi na powiązania podmiotów wskazanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa w całości podtrzymała żądanie pozwu, wskazując jednocześnie, że domaga się od pozwanego zapłaty kwoty 23951 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 listopada 2015 roku (...) 2012 (obecnie STADION (...)) spółka z o.o. we W. (wynajmujący) zawarła z A. C., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą CHART ELEKTRONIK (najemcą), umowę najmu powierzchni. Przedmiotem umowy było miejsce na południowo-zachodniej części esplanady S. (wskazane na rysunku będącym załącznikiem nr 1 do umowy) pod ustawienie nośnika reklamowego (telebimu L. wraz z konstrukcją oraz podłączeniami), będącego własnością najemcy. Z prawem najmu związane było prawo do korzystania przez najemcę z drogi dojazdowej oraz korzystanie z miejsca najmu pod konserwację oraz montaż i demontaż nośnika reklamowego.

Najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu miesięczny czynsz w kwocie 4000 zł netto, powiększony o obowiązującą stawkę podatku VAT. Zapłata czynszu miała następować z góry, na podstawie faktury VAT, w terminie 7 dni od dnia jej wystawienia. Faktura VAT powinna zostać wystawiona w pierwszym tygodniu danego miesiąca. Wyjątek od powyższych zasad stanowił najem w listopadzie 2015 roku, obejmujący okres od dnia 15 listopada do dnia 30 listopada 2015 roku, za który najemca zobowiązał się zapłacić wynajmującemu równowartość kwoty 2000 zł netto, powiększonej o obowiązującą stawkę podatku VAT.

Ponadto począwszy od listopada 2015 roku najemca zobowiązał się przekazać wynajmującemu 20% całości czasu w pętli reklamowej (emitowanej na ekranie L. najemcy znajdującym się na przedmiocie najmu) w całym okresie obowiązywania umowy dla potrzeb reklamowych wynajmującego. Strony ustaliły wartość tego świadczenia na kwotę 1000 zł netto, powiększoną o obowiązującą stawkę podatku VAT. Na tę kwotę najemca miał wystawić wynajmującemu fakturę VAT. Strony ustaliły także, że wzajemne świadczenia miały kompensować się do wysokości 1000 zł netto miesięcznie. Wartość świadczenia miała zostać proporcjonalnie zmniejszona do kwoty 500 zł netto za okres od dnia 15 listopada do dnia 30 listopada 2015 roku. W tym okresie miała również nastąpić proporcjonalna kompensata świadczeń.

Najemca zobowiązał się również zapłacić wynajmującemu należności z tytułu rozliczenia mediów. Rozliczenie mediów miało odbywać się na podstawie wskazań podliczników. Koszt ich zamontowania miał w całości ponieść najemca, a ich montaż miał być zlecony wynajmującemu. Stan wskazań liczników miał być spisywany ostatniego dnia kalendarzowego danego miesiąca i na tej podstawie miała być każdorazowo wystawiana faktura VAT z tytułu opłaty za media (do piątego dnia miesiąca następnego). Zapłata za fakturę VAT miała następować z dołu, w terminie 14 dni od dnia jej wystawienia. Opłata za media miała zostać naliczona zgodnie ze zużyciem energii według wskazania podliczników oraz ceny jednostkowej 1 kWh wynoszącej 0,50 zł netto.

Umowa została zawarta na czas określony, to jest od dnia 15 listopada 2015 roku do dnia 31 października 2016 roku. Każda ze stron mogła ją wypowiedzieć z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.

(dowód: bezsporne;

umowa z dnia 10.11.2015 roku z załącznikami – k. 25-30)

W okresie obowiązywania umowy wynajmujący obciążył najemcę fakturami VAT o następujących numerach:

-

(...) z dnia 4 grudnia 2015 roku na kwotę 4000 zł netto (4920 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w grudniu 2015 roku z terminem płatności w dniu 11 grudnia 2015 roku (w związku z rozliczeniem kompensaty w wysokości 1230 zł do zapłaty z powyższej faktury pozostała kwota 3690 zł);

-

(...) z dnia 7 stycznia 2016 roku na kwotę 4000 zł netto (4920 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w styczniu 2016 roku z terminem płatności w dniu 14 stycznia 2016 roku (w związku z rozliczeniem kompensaty w wysokości 1230 zł do zapłaty z powyższej faktury pozostała kwota 3690 zł);

-

(...) z dnia 2 lutego 2016 roku na kwotę 3000 zł netto (3690 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w lutym 2016 roku z terminem płatności w dniu 9 lutego 2016 roku;

-

(...) z dnia 2 lutego 2016 roku na kwotę 1000 zł netto (1230 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w lutym 2016 roku z terminem płatności w dniu 9 lutego 2016 roku (wzajemna wymiana świadczeń);

-

(...) z dnia 24 lutego 2016 roku na kwotę 1525,20 zł netto (1876 zł brutto) za zużycie energii elektrycznej w okresie od 21 listopada do 31 grudnia 2015 roku z terminem płatności w dniu 9 marca 2016 roku;

-

(...) z dnia 24 lutego 2016 roku na kwotę 1153,20 zł netto (1418,44 zł brutto) za zużycie energii elektrycznej w styczniu 2016 roku z terminem płatności w dniu 9 marca 2016 roku;

-

(...) z dnia 2 marca 2016 roku na kwotę 3000 zł netto (3690 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w marcu 2016 roku z terminem płatności w dniu 9 marca 2016 roku;

-

(...) z dnia 2 marca 2016 roku na kwotę 1000 zł netto (1230 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w marcu 2016 roku z terminem płatności w dniu 9 marca 2016 roku (wzajemna wymiana świadczeń);

-

(...) z dnia 18 marca 2016 roku na kwotę 1326,92 zł netto (1632,11 zł brutto) za zużycie energii elektrycznej w lutym 2016 roku z terminem płatności w dniu 1 kwietnia 2016 roku;

-

(...) z dnia 5 kwietnia 2016 roku na kwotę 3000 zł netto (3690 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w kwietniu 2016 roku z terminem płatności w dniu 12 kwietnia 2016 roku, skorygowaną fakturą korektą nr (...) z dnia 24 sierpnia 2016 roku do kwoty 1100 zł netto (1353 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w okresie od 1 do 11 kwietnia 2016 roku (w związku z rozwiązaniem umowy z dnia 10 listopada 2015 roku);

-

(...) z dnia 5 kwietnia 2016 roku na kwotę 1000 zł netto (1230 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w kwietniu 2016 roku z terminem płatności w dniu 12 kwietnia 2016 roku (wzajemna wymiana świadczeń), skorygowaną fakturą korektą nr (...) z dnia 24 sierpnia 2016 roku do kwoty 366,67 zł netto (451 zł brutto) za najem powierzchni reklamowych w okresie od 1 do 11 kwietnia 2016 roku (w związku z rozwiązaniem umowy z dnia 10 listopada 2015 roku).

(dowód: bezsporne;

faktury VAT – k. 19v-24 oraz 143-144;

zestawienie – k. 19)

W okresie z dnia 26 stycznia 2016 roku wynajmujący wezwał najemcę do zapłaty kwoty 9225 zł w terminie 5 dni od daty wezwania.

(dowód: bezsporne;

pismo z dnia 26.01.2016 roku – k. 32)

W piśmie z dnia 18 lutego 2016 roku wynajmujący wezwał najemcę do zapłaty kwoty 11070 zł (wraz z odsetkami) w terminie do dnia 29 lutego 2016 roku – pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowód: bezsporne;

pismo z dnia 18.02.2016 roku – k. 30v)

W piśmie z dnia 30 marca 2016 roku, doręczonym w dniu 11 kwietnia 2016 roku, najemca zwrócił się do wynajmującego z prośbą o rozwiązanie umowy najmu z dniem 30 marca 2016 roku z uwagi na brak zainteresowania powierzchnią reklamową ze strony zleceniodawców. Jednocześnie wskazał, że w dniu 3 marca 2016 roku zdemontował ekran w celach serwisowych. Wniósł także o rozłożenie na raty kosztów najmu oraz energii elektrycznej.

(dowód: bezsporne;

pismo z dnia 30.03.2016 roku – k. 31)

W piśmie z dnia 6 czerwca 2016 roku wynajmujący oświadczył, że w geście dobrej woli oraz w celu polubownego załatwienia sporu wyraża zgodę na rozwiązanie umowy ze skutkiem na dzień 11 kwietnia 2016 roku pod warunkiem zapłaty zaległych należności wynikających z umowy najmu (w kwocie 22146,55 zł).

(dowód: bezsporne;

pismo z dnia 6.06.2016 roku – k. 32v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie bezsporny był sam fakt zawarcia przez strony umowy najmu powierzchni, to jest miejsca na południowo-zachodniej części esplanady stadionu, w celu ustawienie nośnika reklamowego (telebimu L.). Bezsporna była także wysokość czynszu najmu. Bezsporne było wreszcie to, że umowa powyższa została rozwiązana z dniem 11 kwietnia 2016 roku, a pozwany zwrócił stronie powodowej przedmiot najmu. Istota niniejszego sporu sprowadzała się natomiast do tego, czy pozwany był zobowiązany do zapłaty na rzecz strony powodowej należności objętych dołączonymi do pozwu fakturami VAT. Sporna była również wysokość opłat za energię elektryczną, a także kwestia rozliczenia ewentualnych należności pomiędzy wskazanymi przez pozwanego podmiotami.

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei – na pozwanym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że co do zasady to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego roszczenia. Pozwany powinien natomiast wykazać ewentualne nieistnienie zobowiązania, że nigdy nie istniało lub wygasło (na przykład wskutek zapłaty czy skutecznego potrącenia), lub też, że istnieje w kwocie niższej niż dochodzona.

W ocenie Sądu strona powodowa wykazała istnienie roszczenia dochodzonego pozwem. Przedstawiła bowiem podpisaną przez obie strony umowę najmu z dnia 10 listopada 2015 roku (której zawarcia pozwany nie kwestionował) oraz wystawione na jej podstawie faktury VAT obejmujące należny czynsz najmu oraz rozliczenie energii elektrycznej. Strona powodowa dołączyła także pismo pozwanego z dnia 30 marca 2016 roku (z prośbą o rozwiązanie łączącej strony umowy), w którym właściwie uznał on przeważającą większość należności dochodzonych pozwem, wnosząc o rozłożenie ich na raty.

Pozwany zarzucił przede wszystkim, że ekran (telebim L.) znajdujący się w umówionym miejscu nie spełniał swojej funkcji reklamowej, ponieważ był ustawiony zbyt daleko od drogi i komunikacji ludzkiej, co skutkowało brakiem możliwości skutecznej sprzedaży reklam. Nie ulega jednak wątpliwości, że to strony (a więc i pozwany) w umowie zgodnie ustaliły miejsce ustawienia telebimu (położenie przedmiotu najmu). Dodatkowo załącznikiem do umowy był szkic (rysunek), na którym wyraźnie wskazano miejsce posadowienia nośnika reklamowego. Biorąc powyższe pod uwagę w ocenie Sądu nie można zatem obarczać strony powodowej odpowiedzialnością za brak skutecznej sprzedaży reklam.

Chybiony (i właściwie niezrozumiały) był także zarzut pozwanego, jakoby strona powodowa dostarczała mu własne reklamy, dotyczące swojego obiektu i organizowanych przez nią imprez. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zgodnie z zawartą umową pozwany zobowiązał się przekazać stronie powodowej 20% całości czasu w pętli reklamowej (emitowanej na ekranie L. pozwanego znajdującym się na przedmiocie najmu) w całym okresie obowiązywania umowy dla potrzeb reklamowych strony powodowej. Strony jednocześnie ustaliły wartość tego świadczenia na kwotę 1000 zł netto (1230 zł brutto). Nie ulega także wątpliwości, że strona powodowa pomniejszała swoje należności od pozwanego z tytułu czynszu najmu o umówioną kwotę za wyświetlanie reklam.

Zgodnie z art. 659 §1 k.c. najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz w zamian za oddanie mu przedmiotu najmu do używania. Konieczność uiszczania dodatkowych opłat może natomiast wynikać ze szczegółowych postanowień zawartej przez strony umowy, zgodnie z zasadą swobody umów. Strony niniejszego sporu przewidziały w umowie obowiązek uiszczania dodatkowej (poza czynszem najmu) opłaty w postaci opłaty za zużycie energii elektrycznej (według wskazań podlicznika).

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzucił, że strona powodowa obciążyła go ryczałtowymi kosztami energii elektrycznej, które nie uwzględniały rzeczywistego zużycia. Nie ulega jednak wątpliwości, że wbrew zarzutom pozwanego strona powodowa obciążyła pozwanego opłatami za zużycie energii elektrycznej według wskazań podlicznika (zgodnie z łączącą strony umową).

Pozwany zarzucił wreszcie, że strona powodowa (która przeniosła zlecenie na (...) spółkę z o.o.) zleciła bliźniaczej firmie ( (...) spółce z o.o.) działania marketingowe, za których realizację ta ostatnia ostatecznie nie otrzymała zapłaty. Z uwagi na powiązania wskazanych podmiotów pozwany wniósł o skompensowanie długów.

Zgodnie z art. 498 §1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Istotą potrącenia jest ograniczenie obrotu środkami pieniężnymi (lub też rzeczami oznaczonymi co do gatunku), co następuje w drodze umorzenia wzajemnych wierzytelności przez zaliczenie, w wyniku czego osoby mające wobec siebie wierzytelności z tych samych lub różnych stosunków zobowiązaniowych nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, lecz na skutek potrącenia każda z nich zostaje zwolniona ze swego zobowiązania albo całkowicie, albo też do wysokości należności niższej. Przesłanką skutecznego skorzystania z instytucji potrącenia jest istnienie wzajemnych wierzytelności pomiędzy dłużnikiem i wierzycielem. Wierzytelności muszą też być jednorodzajowe, to znaczy, że dłużnik i wierzyciel muszą być wzajemnie zobowiązani do świadczenia na swoją rzecz pieniędzy lub rzeczy tej samej jakości oznaczonych co do gatunku. Kolejnym warunkiem skuteczności potrącenia jest możliwość dochodzenia wierzytelności przed sądem lub innym organem państwowym.

Należy przy tym podkreślić, że zarzut zgłoszony w procesie w związku z potrąceniem ma charakter zarzutu merytorycznego. Odróżnić przy tym trzeba czynność materialnoprawną, której celem jest lub było doprowadzenie do wygaśnięcia wzajemnego zobowiązania, od procesowego zarzutu potrącenia, mającego na celu oddalenie powództwa w całości lub części. Dokonanie potrącenia jest jednostronną czynnością materialnoprawną, do której dojść może w ramach postępowania sądowego, bądź też poza nim. W trakcie postępowania sądowego uprawniony może połączyć w jednym oświadczeniu obie czynności: złożenie oświadczenia woli o potrąceniu i zgłoszenie zarzutu potrącenia. Oświadczenie woli o potrąceniu wywołuje skutek prawny od chwili złożenia go w taki sposób, ażeby druga strona mogła się z nim zapoznać (art. 61 k.c.). Z momentem dojścia do adresata oświadczenia tego nie można bez jego zgody odwołać. Działa ono ex tunc, a więc ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 k.c.).

Trzeba w tym miejscu dodatkowo wskazać, że przepisy kodeksu cywilnego o potrąceniu nie zawierają wymagania, aby wierzytelności przedstawione do potrącenia były niewątpliwe co do swego istnienia i łatwe do udowodnienia (tak na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 sierpnia 1970 roku, I PR 297/69, LEX nr 6785). Także spór między stronami co do istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia lub jej rozmiarów nie wyłącza dopuszczalności potrącenia (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 września 1987 roku, I CR 184/87, LEX nr 8839). Dla uznania, że potrącenie wywołało skutek prawny w postaci umorzenia wzajemnych wierzytelności, nie wystarczy jednak samo powołanie się przez składającego oświadczenie o potrąceniu na fakt przysługiwania mu wierzytelności przeznaczonej do potrącenia. W procesie istnienie tej wierzytelności strona musi jeszcze udowodnić (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 października 2006 roku, V CSK 198/06, LEX 327893).

Nie ulega przy tym wątpliwości, że jedną z podstawowych przesłanek potrącenia jest tożsamość podmiotów potrącanych wierzytelności. Tymczasem w niniejszej sprawie po stronie obu uczestników ewentualnego potrącenia brak było takiej tożsamości. Pozwany chciał bowiem skompensować (potrącić) wierzytelność przysługującą (...) spółce z o.o. wobec (...) spółki z o.o. z wierzytelnością przysługującą stronie powodowej wobec niego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że ocena powyższych okoliczności powinna być dokonywana według stanu na moment zamknięcia rozprawy (art. 316 §1 k.p.c.). Na marginesie jedynie można w tym miejscu dodać, że nawet gdyby uznać, że po jednej stronie przeszkoda do dokonania skutecznego potrącenia została usunięta, to pozwany w żaden sposób nie wykazał, aby zachodziła tożsamość podmiotów po stronie drugiego uczestnika ewentualnego potrącenia.

Niezależnie od powyższego pozwany, mimo podniesienia zarzutu dotyczącego ewentualnego skompensowania wzajemnych wierzytelności, w istocie nie złożył ani stronie powodowej, ani (...) spółce z o.o. (zarówno w postępowaniu przedsądowym, jak również w toku procesu) oświadczenia o potrąceniu swojej (?) ewentualnej wierzytelności z wierzytelnością strony powodowej dochodzoną niniejszym pozwem.

Zgodnie z art. 481 §1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Nie ulega przy tym wątpliwości, że strona powodowa domagała się ustawowych odsetek za opóźnienie od daty późniejszej (wytoczenia powództwa) niż umowne ustalenia stron. Tym samym ustawowe odsetki za opóźnienie od prawidłowo wyliczonej kwoty 23950,55 zł należały się stronie powodowej zgodnie z żądaniem pozwu.

Ustalając stan faktyczny i wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie Sąd oparł się na przedstawionych przez strony dokumentach prywatnych. Sąd na podstawie art. 227 k.p.c. oddalił jedynie wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. M. oraz wnioski obu stron o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. G.. Nie ulega bowiem wątpliwości, że okoliczności, na które świadkowie ci zostali powołani, nie były istotne dla rozstrzygnięcia.

Biorąc zatem wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, skoro strona powodowa wykazała istnienie (oraz wysokość, która w istocie była bezsporna) swojego roszczenia wobec pozwanego, to powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie wynikającej z zawartej umowy oraz wystawionych faktur VAT (w tym korygujących) kwoty 23950,55 zł (wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa). Dlatego też na podstawie art. 659 k.c., art. 498 k.c. i art. 499 k.c., art. 481 k.c. i art. 6 k.c. oraz łączącej strony umowy orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie (kwoty 0,45 zł wynikającej prawdopodobnie z omyłki pisarskiej oraz zaokrąglenia żądanej kwoty do pełnych złotych), powództwo było nieuzasadnione i dlatego na podstawie tych samych przepisów podlegało oddaleniu, jak w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. Mając na uwadze, że strona powodowa przegrała jedynie w niewielkim zakresie (0,45 zł), należał się jej zwrot całości kosztów procesu, na które złożyły się koszty opłaty sądowej od pozwu w kwocie 1198 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 4800 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w niniejszej sprawie.