Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 września 2016 roku strona powodowa Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) we W. domagała się od pozwanego Z. M., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), zasądzenia kwoty 2909,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że pozwany korzystał z lokalu użytkowego będącego w jej zasobach (na warunkach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu) i z tego tytułu zobowiązany był do pokrywania kosztów związanych z jego eksploatacją i utrzymaniem. Zadłużenie z tytułu dostarczenia energii cieplnej do lokalu użytkowego w okresie od dnia 16 października 2014 roku do dnia 7 sierpnia 2015 roku wyniosło 2909,37 zł. Pozwany nie zapłacił powyższej kwoty, mimo wezwania do zapłaty.

W dniu 17 maja 2017 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz 947 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Przyznał, że użytkował lokal wskazany w pozwie. Zaprzeczył jednak, aby posiadał jakiekolwiek zobowiązania wobec strony powodowej. Zarzucił, że sama strona powodowa wystawiła mu zaświadczenie, z którego wynikało, że nie ma on zaległości czynszowych związanych z użytkowaniem lokalu.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa w całości podtrzymała żądanie pozwu. Wskazała, że na dzień wydania zaświadczenia wskazanego przez pozwanego nie zostało jeszcze przeprowadzone rozliczenie energii cieplnej dostarczonej do lokalu użytkowego. Strona powodowa wskazała także, że rozliczenie kosztów dostarczenia energii cieplnej do lokalu pozwanego nastąpiło zgodnie z obowiązującymi w spółdzielni regulaminami.

W piśmie procesowym z dnia 26 lutego 2018 roku pozwany ponownie zakwestionował wysokość zadłużenia z tytułu dostarczenia energii cieplnej do lokalu użytkowego. Zarzucił, że nie prowadził w tym lokalu działalności gospodarczej, a zawory grzejnikowe były ustawione na minimalny pobór ciepła. Pozwany zarzucił także, że ani w dniu przejęcia przez niego lokalu użytkowego, ani w dniu jego przekazania następnemu użytkownikowi nie został dokonany odczyt podzielników zamontowanych na kaloryferach. Zarzucił wreszcie, że stawki obowiązujące u strony powodowej za dostarczenie energii cieplnej były wygórowane.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 października 2014 roku Z. M. (kupujący) nabył od U. K. (sprzedawcy) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego (niemieszkalnego) o powierzchni użytkowej 140,06 m ², położonego we W. przy ul. (...), pozostającego w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W., dla którego Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków prowadzi księgę wieczystą nr (...). Lokal powyższy został wydany kupującemu.

(dowód: bezsporne;

umowa sprzedaży z dnia 15.10.2014 roku – k. 15-16)

Użytkownicy lokali mieszkalnych, użytkowych oraz garaży będących w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. byli zobowiązani do pokrywania kosztów związanych z ich eksploatacją i utrzymaniem. Zasady określania kosztów eksploatacji i utrzymania zasobów spółdzielni oraz opłat naliczanych użytkownikom zostały ustalone w regulaminie Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z dnia 25 listopada 2004 roku o zasadach ustalania opłat za użytkowanie lokali.

Zgodnie z §16 regulaminu stawka centralnego ogrzewania miała być ustalana w formie zaliczki, a jej rozliczenie miało następować w okresach rocznych. Szczegółowe zasady tworzenia i rozliczania kosztów centralnego ogrzewania określał regulamin rozliczeń kosztów energii cieplnej w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z dnia 30 marca 2000 roku.

Zgodnie z powyższym regulaminem rozliczeń kosztów energii cieplnej w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) jednostką rozliczeniową była część budynku, budynek lub kilka budynków (obiektów) zasilanych z węzła cieplnego wyposażonego w układ pomiarowo-rozliczeniowy (pkt 3.10).

Opłata stała składała się z następujących składników:

-

opłaty za moc zamówioną,

-

opłaty za nośnik,

-

opłaty za usługi przesyłowe,

-

opłaty abonamentowej,

-

opłaty za czynności związane z uruchomieniem i przerwaniem dostarczania ciepła,

-

opłaty za eksploatację węzłów cieplnych,

-

opłaty za uzupełnienie czynnika grzewczego (wody),

-

kosztów związanych z ogrzewaniem części wspólnych oraz części nieopomiarowanych w lokalach mieszkalnych (pkt 3.11).

Opłata zmienna (opłata za dostarczone ciepło) stanowiła iloczyn ilości dostarczonego ciepła, ustalonej na podstawie odczytów wskazań układu pomiarowo-rozliczeniowego oraz ceny ciepła dla danej grupy odbiorców i miała być pobierana w każdym miesiącu, w którym dostarczono ciepło (pkt 3.12).

Okres rozliczeniowy dla jednostek rozliczeniowych znajdujących się przy ul. (...) we W. ustalono od dnia 1 października do dnia 30 września każdego roku (załącznik nr 1 do regulaminu, pozycja 36).

Koszty dostawy ciepła miały być obliczane odrębnie dla każdej jednostki rozliczeniowej z uwzględnieniem czy w danej jednostce rozliczeniowej ciepło dostarczane było do celów ogrzewania czy też do ogrzewania i podgrzania wody użytkowej.

Rozliczenie indywidualne kosztów ogrzewania miało odbywać się odrębnie dla poszczególnych jednostek rozliczeniowych i być realizowane odrębnie przez firmy, z którymi spółdzielnia zawarła stosowną umowę oraz przez pracownika spółdzielni w wyodrębnionych jednostkach rozliczeniowych (pkt 4.4 i 4.5).

Koszty energii cieplnej miały być określone osobno dla każdej jednostki rozliczeniowej w oparciu o wskazania układu pomiarowo-rozliczeniowego i rejestrowane na podstawie faktur wystawianych przez sprzedawcę. W rejestrze rejestrowano osobno koszt stały i osobno koszt zmienny (pkt 6.1).

Koszt energii cieplnej na cele centralnego ogrzewania dla danej jednostki rozliczeniowej stanowił różnicę między poniesionymi kosztami całkowitymi a kosztem podgrzania wody. Na poczet tych kosztów pobierano od indywidualnych odbiorców w lokalach zaliczki – osobno – na centralne ogrzewanie (c.o.) oraz podgrzanie wody (c.w.) – pkt 6.1, 6.2 i 6.3).

Rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania było dokonywane w okresie rozliczeniowym.

W lokalach opomiarowanych:

-

koszt stały w danej jednostce rozliczany był według kryterium powierzchniowego, z tym że powierzchnię grzewczą do rozliczenia mieszkań dwupoziomowych przyjmowano jako sumę powierzchni poziomu dolnego oraz 50% powierzchni poziomu górnego,

-

koszt zmienny na poszczególne lokale wchodzące w skład jednostki rozliczeniowej dzielony był według kryterium podzielnikowego (liczników),

-

koszty ogrzewania w danej jednostce rozliczeniowej dzieliły się na koszty stałe i zmienne w proporcji 50:50 (pkt 6.6).

Tak wyliczony koszt jednostkowy z tytułu centralnego ogrzewania porównywany był do wniesionych przedpłat i stanowił element rozliczenia kosztów eksploatacji i utrzymania danego budynku. Nadwyżka wynikająca z takiego rozliczenia mogła być wypłacona użytkownikowi lokalu, a spółdzielnia mogła żądać uiszczenia niedopłaty w przypadku, gdy wynik rozliczenia był ujemny (pkt 6.8 i 6.9).

W przypadku zmiany użytkownika lokalu za pośrednictwem spółdzielni miała ona dokonać odczytu i podziału kosztów na dzień zdania i na dzień przejęcia lokalu. Na życzenie osoby zwalniającej lokal spółdzielnia mogła dokonać wstępnego podziału kosztów (ostateczne szczegółowe rozliczenie następowało po okresie rozliczeniowym energii cieplnej).

Obowiązek wnoszenia opłat za dostawę ciepła do lokalu powstawał z dniem postawienia przez spółdzielnię lokalu do dyspozycji użytkownika i ustawał z dniem faktycznego opuszczenia lokalu i oddania kluczy do spółdzielni (pkt 8.1 i 8.3).

(dowód: bezsporne;

regulamin z dnia 25.11.2004 roku – k. 63-72;

regulamin z dnia 30.03.2000 roku – k. 73-77)

W dniu 9 lipca 2015 roku Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) we W. (na wniosek Z. M., będącego członkiem spółdzielni i posiadającego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego przy ul. (...) we W.) wystawiła zaświadczenie, że na dzień wystawienia zaświadczenia w lokalu powyższym nie występowały zaległości czynszowe wobec spółdzielni.

Zaświadczenie (ważne 30 dni od jego wystawienia) zostało wydane w celu przedłożenia u notariusza.

(dowód: bezsporne;

zaświadczenie z dnia 9.07.2015 roku – k. 41)

W dniu 7 sierpnia 2015 roku Z. M., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) (sprzedawca), sprzedał A. A. oraz J. B., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą A (...) s.c. (kupującym), spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego o powierzchni użytkowej 140,06 m ², położonego we W. przy ulicy (...), pozostającego w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W..

W tym samym dniu (7 sierpnia 2015 roku) lokal został wydany kupującym.

W sporządzonym protokole zdawczo-odbiorczym wskazano między innymi wartości zamontowanych w lokalu podzielników (liczników) ciepła o numerach:

-

(...),

-

(...),

-

(...) – 0 (uszkodzony),

-

(...),

-

(...) – 2071,

-

(...).

(dowód: bezsporne;

protokół zdawczo-odbiorczy z dnia 7.08.2015 roku – k. 110)

W dniu 1 grudnia 2015 roku (...) spółka z o.o. (na zlecenie Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W.) dokonała rozliczenia kosztów dostarczenia energii cieplnej do lokalu użytkowego położonego we W. przy ulicy (...) (w okresie rozliczeniowym od dnia 1 października 2014 roku do dnia 30 września 2015 roku).

Przyjęto (zgodnie z fakturą VAT za dostawę ciepła), że całkowity koszt dostarczenia energii cieplnej do nieruchomości, w której znajdował się lokal, wyniósł 148973,59 zł, z czego 74486,80 zł to koszt ustalony według powierzchni, a 74486,80 zł to koszt ustalony według mierników (50:50).

Na tej podstawie ustalono koszty jednostkowe właściwe dla rozliczenia według powierzchni (21,1873 zł za każdy metr kwadratowy) oraz dla rozliczenia według mierników (0,739397 zł za każdą jednostkę rozliczeniową).

Następnie (biorąc pod uwagę ilość dni w roku, w których z lokalu korzystali poszczególni użytkownicy) ustalono współczynniki użytkowania dla U. K., korzystającej z lokalu od dnia 1 października 2014 roku do dnia 15 października 2014 roku, w wysokości 0, (...); dla Z. M., korzystającego z lokalu od dnia 16 października 2014 roku do dnia 7 sierpnia 2015 roku, w wysokości 0,8110 oraz dla A. A. i J. B. ( A (...) s.c.), korzystających z lokalu od dnia 8 sierpnia 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku) w wysokości 0, (...).

W przypadku użytkowania lokalu przez Z. M. (od dnia 16 października 2014 roku do dnia 7 sierpnia 2015 roku) przyjęto zerowe początkowe odczyty podzielników ciepła zamontowanych w lokalu (które uwzględniono także w rozliczeniu zobowiązań poprzedniego użytkownika U. K.) oraz odczyty bieżące tych podzielników (wynikające z protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 7 sierpnia 2015 roku) o łącznej wartości (...), (...) jednostek rozliczeniowych, w tym dla podzielników o numerach:

-

(...) w wysokości (...),

-

(...) w wysokości (...),

-

(...) w wysokości 0,

-

(...) w wysokości (...),

-

(...) w wysokości 2071

-

(...) w wysokości (...).

Na tej podstawie ustalono koszty ogrzewania lokalu według powierzchni na kwotę 2406,51 zł (140,06 m ² razy 21,1873 zł za m ² razy 0,8110) oraz według mierników na kwotę 6141,20 zł ( (...), (...) jednostek rozliczeniowych razy 0,739397 zł za jednostkę rozliczeniową), powiększając je o opłatę z tytułu kosztów rozliczenia w wysokości 48,37 zł (9,94 zł za podzielnik) oraz ratę za podzielnik w kwocie 18,39 zł (3,78 zł za podzielnik) oraz koszty dodatkowe w wysokości 1,04 zł (korektę raty za podzielnik – różnicę VAT).

Biorąc powyższe wartości pod uwagę ustalono koszty dostarczonej energii cieplnej do lokalu użytkowanego przez Z. M. na kwotę 8615,51 zł. Po uwzględnieniu zapłaconych zaliczek (5706,14 zł) powstała niedopłata w wysokości 2909,37 zł.

W dniu 10 grudnia 2015 roku Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) we W. wystawiła fakturę korygującą VAT nr (...), w której obciążyła Z. M. kwotą 2909,37 zł z terminem płatności do dnia 30 grudnia 2015 roku.

(dowód: rozliczenia kosztów ogrzewania – k. 14 i 119-121;

pismo z dnia 22.02.2016 roku – k. 126;

faktura korygująca VAT – k. 13;

zeznania świadka R. P. z dnia 1.02.2019 roku [0:02-0:50])

W pismach z dnia 17 marca 2016 roku, z dnia 11 kwietnia 2016 roku oraz z dnia 27 kwietnia 2016 roku Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) we W. wzywała Z. M. do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.

Z. M. odmówił zapłaty.

(dowód: bezsporne;

korespondencja – k. 7-12 i 38-40)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa dochodziła od pozwanego kosztów dostarczenia energii cieplnej twierdząc, że pozwany korzystał z lokalu użytkowego będącego w jej zasobach (na warunkach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego).

Pozwany odmówił zapłaty i zarzucił, że regularnie uiszczał na rzecz strony powodowej zaliczki na poczet należności za dostarczenie energii cieplnej do użytkowanego lokalu, które winny w całości pokryć koszty powstałe z tego tytułu. Zarzucił przy tym, że nie prowadził w tym lokalu działalności gospodarczej, a zawory grzejnikowe były ustawione na minimalny pobór ciepła. Pozwany zarzucił także, że ani w dniu przejęcia przez niego lokalu użytkowego, ani w dniu jego przekazania następnemu użytkownikowi nie został dokonany odczyt podzielników zamontowanych na kaloryferach.

Bezsporny w niniejszej sprawie był sam fakt korzystania przez pozwanego w okresie od dnia 16 października 2014 roku do dnia 7 sierpnia 2015 roku z lokalu użytkowego, położonego we W. przy ul. (...), na warunkach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu (będącego w zasobach strony powodowej). Istota niniejszego sporu sprowadzała się natomiast do tego, czy pozwany był zobowiązany do zapłaty stronie powodowej kwoty dochodzonej pozwem.

Należy w tym miejscu przede wszystkim wskazać, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Trzeba podkreślić, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

Wobec powyższego zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei – na pozwanym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia zarówno istnienia dochodzonego roszczenia, jak również jego wysokości. Pozwany powinien natomiast wykazać ewentualne nieistnienie zobowiązania (że nigdy nie istniało lub wygasło, na przykład wskutek zapłaty, lub też, że istnieje w kwocie niższej niż dochodzona).

W ocenie Sądu strona powodowa wykazała, że przysługuje jej roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem. Zarówno bowiem dołączone przez strony dokumenty, jak również przesłuchany w charakterze świadka R. P. (którego zeznania Sąd uznał za wiarygodne) jednoznacznie potwierdziły zasadność żądania pozwu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. 2018, poz. 845 ze zm.) członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Zgodnie z art. 4 ust. 2 powyższej ustawy członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Zgodnie wreszcie z art. 4 ust. 6 ⁴ ustawy spółdzielnia jest obowiązana, na żądanie członka spółdzielni, właściciela lokalu niebędącego członkiem spółdzielni lub osoby niebędącej członkiem spółdzielni, której przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, przedstawić kalkulację wysokości opłat. Niezależnie od powyższego zgodnie z art. 4 ust. 8 ustawy członkowie spółdzielni, osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, oraz właściciele niebędący członkami spółdzielni mogą kwestionować zasadność zmiany wysokości opłat bezpośrednio na drodze sądowej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należało zatem przede wszystkim uznać, że strona powodowa co do zasady mogła dochodzić od pozwanego należności za dostarczoną energię cieplną do użytkowanego przez niego lokalu.

W ocenie Sądu nie ulega przy tym wątpliwości, że strona powodowa, w której zasobach znajdował się lokal użytkowany przez pozwanego, była zobowiązana do rozliczenia kosztów ciepła za zasadach wynikających z ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (Dz.U. 2019, poz. 755 ze zm.). Prawo wyboru metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w budynku wielolokalowym ustawodawca w art. 45a ust. 9 ustawy powierzył właścicielowi lub zarządcy nieruchomości, z tym zastrzeżeniem, że dobór konkretnej metody, przy uwzględnieniu współczynników wyrównawczych zużycia ciepła na ogrzewanie, wynikających z położenia lokalu w bryle budynku, i przy jednoczesnym zachowaniu prawidłowych warunków eksploatacji budynku, określonych w przepisach prawa budowlanego, powinien stymulować energooszczędne zachowania oraz zapewniać ustalanie opłat za ciepło, pobieranych od mieszkańców i użytkowników lokali w tym budynku, w sposób odpowiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie i przygotowanie ciepłej wody użytkowej. Metoda rozliczeń kosztów ciepła powinna być przy tym określona i wprowadzona do stosowania w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń.

Nie ulega także wątpliwości, że mające zastosowanie w niniejszej sprawie regulaminy z dnia 25 listopada 2004 roku oraz z dnia 30 marca 2000 roku (obowiązujące w spornym okresie rozliczeniowym od dnia 1 października 2014 roku do dnia 30 września 2015 roku) nie zostały w żaden sposób zaskarżone przez pozwanego (jako członka spółdzielni), na przykład w drodze powództwa o uchylenie lub stwierdzenie nieważności uchwały spółdzielni. Tym samym kwestionowanie przez pozwanego wysokości stawek za dostarczenie energii cieplnej do lokalu użytkowego, ewentualnie sposobu ustalania opłat z tego tytułu, nie mogło mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Trzeba w tym miejscu także wskazać, że wystawione przez stronę powodową zaświadczenie z dnia 9 lipca 2015 roku nie mogło świadczyć o nieistnieniu zobowiązania pozwanego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że biorąc pod uwagę okres rozliczeniowy (od dnia 1 października 2014 roku do dnia 30 września 2015 roku) na dzień wystawienia zaświadczenia nie można było stwierdzić ewentualnej niedopłaty z tytułu dostarczonej energii cieplnej.

Należy także podkreślić, że pozwany w żaden sposób nie wykazał (mimo podniesienia zarzutów w tym zakresie), aby sposób korzystania przez niego z lokalu użytkowego mógł wpłynąć na ilość dostarczonej do niego energii cieplnej (w jaki sposób i w jakiej części).

W ocenie Sądu nie było przy tym podstaw, aby zakwestionować prawidłowość wyliczenia kwoty objętej żądaniem pozwu. W tej kwestii Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadka R. P., który przekonująco i wiarygodnie wyjaśnił, w jaki sposób została ustalona wysokość kosztów dostarczenia energii cieplnej do użytkowanego przez pozwanego lokalu, co w pełni potwierdziło treść dołączonych przez stronę powodową dokumentów.

Trzeba w tym miejscu jeszcze wskazać, że wprawdzie żadna ze stron nie przedłożyła protokołu zdawczo-odbiorczego zawierającego informację o stanie podzielników ciepła w chwili przejęcia lokalu przez pozwanego (prawdopodobnie taki dokument w ogóle nie został sporządzony), jednak zarówno zeznania świadka R. P., jak również dokumenty dołączone przez stronę powodową (w szczególności pismo z dnia 22 lutego 2016 roku – k. 126) potwierdziły, że przyjęcie w rozliczeniu kosztów ogrzewania zerowych odczytów podzielników ciepła (w chwili objęcia lokalu przez pozwanego) było uzasadnione.

Zgodnie z art. 481 §1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwany nie kwestionował początkowej daty naliczania odsetek ustawowych i dlatego należały się one stronie powodowej zgodnie z żądaniem.

Ustalając stan faktyczny i wydając rozstrzygnięcie Sąd oparł się na dokumentach (przedłożonych przez strony niniejszego procesu) oraz wiarygodnych zeznaniach świadka R. P..

Sąd oddalił wniosek pozwanego o zobowiązanie strony powodowej do przedłożenia rozliczenia ogrzewania całego budynku, jako spóźniony oraz nieistotny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Z tych samych względów na oddalenie zasługiwał także wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego.

Biorąc zatem wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, skoro strona powodowa wykazała istnienie roszczenia wobec pozwanego, a zgłoszone przez pozwanego zarzuty okazały się całkowicie nieuzasadnione, to powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie. Dlatego też na podstawie art. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych, art. 45a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 481 k.c., a także regulaminów z dnia 25 listopada 2004 roku oraz z dnia 30 marca 2000 roku, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Mając na względzie wynik sprawy stronie powodowej należał się zwrot kosztów procesu w łącznej żądanej kwocie 1300 zł, na którą złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 100 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1200 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w niniejszej sprawie.