Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 11 stycznia 2022 roku

Dnia 21 lutego 2020 r. wnioskodawca (...) sp. z o.o. z siedzibą
w S. wniósł o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i pełnienia funkcji określonych w art. 373 ust. 1 pkt. 1 prawa upadłościowego wobec Ł. S., jako byłego prezesa zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w D., na okres od jednego roku do dziesięciu lat.

W uzasadnieniu wniosku podano, iż spółka (...) sp. z o.o. formalnie była reprezentowana początkowo przez prezes zarządu M. K. (1), a następnie przez innych członków zarządu M. A., T. K., Ł. S.; de facto spółką miał zarządzać M. K. (2). Wszelkie ustalenia, rozmowy, spotkania odbywały się z M. K. (2), niezależnie od aktualnego składu zarządu spółki. Wnioskodawca podniósł, iż Ł. S., jako członek zarządu, nie wywiązał się z ustawowego obowiązku, w obliczu bezskutecznych egzekucji i nie złożył w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) sp. z o.o.

Wierzyciel podał, iż stosownie do art. 373 ust. 1 pkt 1 Prawa upadłościowego Sąd może orzec pozbawienie na okres od jednego do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji zarządcy sukcesyjnego, członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia osoby, która ze swojej winy będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości. Zdaniem wnioskodawcy dłużnik nie złożył w przypisanym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, stosownie do treści art. 21 ustawy prawo upadłościowe.

Ł. S. ustosunkował się do wniosku i stwierdził w piśmie z dnia 17 czerwca 2020r., iż był wspólnikiem i członkiem zarządu rzeczonej spółki oraz miał świadomość jej zadłużenia. Udziały miał zakupić na skutek namów M. K. (2). Tenże M. K. (2) miał odpowiadać w spółce za działalność (...), kontakty z kontrahentami i miał też zapewniać uczestnika, że zadłużenie spółki wobec (...) sp. z o.o. zostanie spłacone ze sprzedaży (...) w roku 2018. Ł. S. utrzymywał, że w spółce odpowiadał za nadzorowanie bieżących zobowiązań operacyjnych spółki takich jak opłacanie faktur za leasing lub wynajem pojazdów, maszyn i urządzeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w D., jest wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS: (...) (rejestracji dokonano w dniu 7 kwietnia 2016 r. postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej, Wydział IX Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego). Umowa spółki została zawarta w dniu 2 marca 2016 r. Przedmiotem działalności spółki jest prowadzenie (...).

W akcie notarialnym Rep A Nr (...) sporządzonym dnia 2 marca 2016r. przez zastępcę notarialnego A. M., zastępcę notariusz J. L., oprócz umowy założycielskiej, zawarto uchwałę nr (...) zgromadzenia wspólników, na mocy której na prezesa zarządu spółki została powołana M. K. (1); funkcję tę pełniła do dnia 31 stycznia 2018 r. (kiedy to została odwołana uchwałą zgromadzenia wspólników nr (...)); następnie funkcję prezesa tę objął T. K. (powołany dnia 31.01.2018r.), a któremu dnia 05.06.2018 r. zmieniono pełnioną funkcję w zarządzie na członka zarządu i który pełni tę funkcję do dnia dzisiejszego.

dowód :

- odpis aktualny z Krajowego Rejestru Sądowego (...) sp. z o.o.
z siedzibą w D. wg stanu na dzień 20.02.2020 r., k. 84-87,

- akta rejestrowe spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w D. , KRS: (...), w szczególności pod sygn. akt (...), i pod sygn. (...), a także kserokopie złożone do akt sprawy k. 101-106, postanowienie KRS z dnia 07.04.2016 k. 127-129.

Dnia 06.06.2018 Ł. S. dokonał zakupu 34 udziałów w spółce (...) sp. z o.o. od T. K. (32 udziały) i M. A. (2 udziały). Uchwałą zgromadzenia wspólników z dnia 5 czerwca 2018r. został powołany na funkcję prezesa zarządu tejże spółki. Dnia 05.07.2018r. pod sygn. akt KRS (...) Ł. S. został ujawniony jako prezes spółki i wspólnik. W czasie sprawowania funkcji prezesa zarządu był jednym z dwóch członków zarządu tejże spółki; drugim członkiem zarządu był w/w T. K.. Dnia 04.03.2019 Ł. S. złożył rezygnację z funkcji prezesa zarządu oraz dnia 22.02.2019r. dokonał zbycia wszystkich posiadanych przez siebie udziałów na rzecz T. K. - i w konsekwencji został wykreślony z KRS jako wspólnik i członek zarządu wpisem z dnia 20.05.2019r.

dowód :

- odpis aktualny z Krajowego Rejestru Sądowego (...) sp. z o.o.
z siedzibą w D. wg stanu na dzień 20.02.2020 r., k. 84-87,

- akta rejestrowe spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w D. , KRS: (...), w szczególności pod sygn. akt (...) i (...), a także kserokopie złożone do akt sprawy: umowy sprzedaży udziałów z dnia 06.06.20218r. k. 230-233, protokół z dnia 05.06.2018 r. zawierający uchwałę o powołaniu Ł. S. na prezesa zarządu k. 227-229, postanowienie z dnia 05.07.2018 k. 236-241, rezygnacja Ł. S. z dnia 04.03.2019r. k. 252, postanowienie KRS z dnia 20.05.2019r. k. 254-256.

Wnioskodawca (...) sp. z o.o. zawarł ze spółką (...) sp. z o.o. umowy, których przedmiotem były umowy kontraktacyjne oraz umowy o dostarczenie (...). Spółka (...) sp. z o.o. zobowiązała się do dostarczenia (...), natomiast spółka (...) sp. z o.o. zobowiązała się (...)dostarczonego (...), (...) i odsprzedania ich (...) sp. z o.o. (...) zostało dostarczone za darmo, z uwagi na fakt, iż spółce (...) sp. z o.o. zależało na pozyskaniu odpowiedniej jakości (...). Przy odsprzedaży plonów zleceniodawcy koszt (...) miał być odliczony od wartości dostarczonego (...).

dowód :

- umowa kontraktacyjna nr (...) z dnia 8 kwietnia 2016 roku, k. 34- 39,

- umowa sprzedaży nasion nr (...) z dnia 8 kwietnia 2016 roku, k. 40 – 42,

- umowa kontraktacyjna nr (...) z dnia 16 września 2016 roku, k. 43 – 48,

- umowa sprzedaży nasion nr (...) z dnia 16 września 2016 r., k. 49 – 51.

Spółka (...) sp. z o.o. nie wywiązała się jednak z zawartych umów. Dążąc do polubownego rozwiązania sporu, wnioskodawca wezwał (...) sp. z o.o. do realizacji umów oraz do zapłaty zaległych kwot oraz kwot wyliczonych kar umownych.

dowód :

- przedsądowe wezwanie w sprawie realizacji Umowy (...) nr (...) z dnia 8 grudnia 2016r. k. 52-53;

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 23 lutego 2017 roku; k. 54-55;

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 29 marca 2017r., k. 56-58.

W dniu 19 czerwca 2017 r. między spółkami doszło do zawarcia porozumienia, na mocy którego spółka (...) sp. z o.o. zobowiązała się do zapłaty na rzecz wnioskodawczyni kwoty 47.300 zł netto w terminie 30 dni od dnia zawarcia porozumienia, względnie do dokonania kompensaty w/w kwoty wraz z podatkiem poprzez umożliwienie odbioru (...) ze (...) roku 2017 odmiany M. w ilości odpowiadającej wskazanym w porozumieniu kwotom wyliczonym brutto. Umożliwienie odbioru pełnej ilości (...) miało nastąpić najpóźniej w okresie 30 dni od dnia zawarcia porozumienia. W przypadku zaś niewywiązania się z ugody spółka (...) Sp. z o. o. zobowiązana była do dokonania zapłaty.

dowód :

- porozumienie z dnia 19.06.2017 r. wraz z deklaracją wekslową, k. 61 – 65.

Dłużna spółka nie wywiązała się jednak z postanowień porozumienia, wobec czego pismem z dnia 31 sierpnia 2017 r. wnioskodawczyni wezwała ją do jego realizacji, jednakże bezskutecznie.

dowód :

- kopia przedsądowego wezwania w sprawie realizacji postanowień porozumienia z dnia 31 sierpnia 2017 r., k. 66 – 67.

Powyższe skutkowało wytoczeniem przez wnioskodawczynię trzech powództw przeciwko (...) sp. z o.o. I tak, pozwem z dnia 14 listopada 2017 roku spółka wniosła do Sądu Rejonowego w D. V Wydział Gospodarczy pozew o zasądzenie na jej rzecz kwoty 21.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami. W dniu 12 grudnia 2017 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zasądzający kwotę 21.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami procesu w wysokości 2.680 zł i kosztami postępowania klauzulowego w kwocie 126 zł (sygnatura akt (...)). Następnie pozwem z dnia 14 listopada 2017 roku wnioskodawca złożył do Sądu Rejonowego w D. V Wydział Gospodarczy pozew o zasądzenie na jej rzecz kwoty 28.665 zł wraz z ustawowymi odsetkami. W dniu 12 grudnia 2017 roku Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, zasądzając od dłużnej spółki kwotę w wysokości 28.665 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami procesu w wysokości 2.776 zł i kosztami postępowania klauzulowego w wysokości 126 zł (sygnatura akt (...)). Następnie pozwem z dnia 23 listopada 2017 roku wnioskodawczyni wytoczyła przeciwko spółce (...) sp. z o.o. powództwo przed Sądem Okręgowym w T.VI Wydział Gospodarczy o zasądzenie na jej rzecz kwoty 103.143,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami. W dniu 21 stycznia 2019 roku Sąd wydał wyrok, którym uwzględnił w całości powództwo oraz zasądził na jej rzecz koszty procesu w wysokości 10.575 zł i koszty postępowania klauzulowego w wysokości 170 zł (sygnatura akt (...)).

W oparciu o pierwsze dwa w/w tytuły wykonawcze wnioskodawczyni złożyła wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które jednak okazało się bezskuteczne.

Na dzień sporządzenia rozpatrywanego wniosku zobowiązania spółki (...) sp. z o.o. wobec (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. stanowią kwotę 171.658, 47 zł obejmującą kwoty z w/w tytułów wykonawczych i poniesionych kosztów postępowania egzekucyjnego.

dowód :

- nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 12 grudnia 2017 roku, sygnatura akt
(...), k. 68 – 69,

- nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 12 grudnia 2017 roku, sygnatura akt (...), k . 70 – 71,

- wyrok z dnia 21 stycznia 2019 roku Sądu Okręgowego w Toruniu VI Wydział Gospodarczy, sygnatura akt (...), k. 72 – 73,

- wniosek o wszczęcie egzekucji z dnia 6 marca 2018 roku, sygnatura akt (...), k. 76 – 77,

- wniosek o wszczęcie egzekucji z dnia 6 marca 2018 roku, sygnatura akt (...), k. 78 – 79,

- postanowienia o umorzeniu egzekucji z dnia 12 września 2019 roku, sygnatura akt (...) i (...), k. 80 – 83.

Spółka (...) Sp. z o.o. posiadała także innego dłużnika w osobie L. A.. Zasądzono wierzytelność z odsetkami od dnia 23.09.2016r. Egzekucja okazała się bezskuteczna.

dowód:

- nakaz zapłaty z dnia 8 lutego 2018r. sygn. akt (...) wydany przez SR w O. od dnia 23.09.2016, k. 348;

- pismo komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w O. M. M., k. 347 i 352-355.

- wniosek o wszczęcie egzekucji z dnia 26 września 2018r., k. 349-351.

Spółka posiadała także kolejne niezaspokojone wierzytelności, m.in. wobec S. (...). Rozwiązano dwie umowy leasingu dotyczące (...), na skutek przeterminowanych należności.

dowód:

- pismo Komornika Sądowego M. M. z dnia 23.05.2019r. informujące o rozwiązaniu w dniu 11.11.2016r. umowy leasingu (...) A. C., z uwagi na przeterminowane należności (na dzień 10.05.2019r. do spłaty pozostała kwota 108.891,12 zł), oraz o rozwiązaniu dnia 03.03.2019r. umowy leasingu (...) P. T., z uwagi na przeterminowanie należności (na dzień 10.05.2019r. do spłaty pozostała kwota 84.767,96 zł) - k. 352/2.

Bezskuteczność prowadzonych postępowań egzekucyjnych skutkowała złożeniem przez wnioskodawczynię w dniu 20 lutego 2020 r. wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) Sp. z o.o. Sąd Upadłościowy zabezpieczył majątek dłużnej spółki, poprzez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego, który stwierdził, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

dowód :

- odpis wniosku z dnia 20.02.2020 r. , k. 261 – 270;

- sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego zawarte w aktach (...) .

Spółka (...) Sp. z o.o. nie posiadała żadnego trwałego majątku; nie miała na własność nieruchomości, ruchomości lub środków pieniężnych. Około 600 hektarów (...) było dzierżawionych. Samochód F. (...) był leasingowany. Sprzęt do zbierania (...) był leasingowany jak i wynajmowany od M. K. (2).

Ł. S. będąc prezesem zarządu spółki jednocześnie pracował w banku (...) jako dyrektor oddziału. W banku zajmował się m.in. kredytowaniem działalności (...).

dowód:

- zeznanie Ł. S. z dnia 21.09.2021r. (k. 356-358, po 19:47, 40:10, po 1:00:20 i po 01:13:47 minucie nagrania).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie w/w dokumentów, których wiarygodność i autentyczność nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, aby czynić to z urzędu.

Zgodnie z art. 244 § 1 kpc, dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania,

Stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei w świetle art. 245 kpc, dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyłą oświadczenie zawarte w dokumencie.

Na marginesie należy wskazać, że Sąd dostrzegł, iż w aktach sprawy brakuje pisma procesowego wnioskodawcy z dnia 24 lipca 2020r., a które zarządzeniem z dnia 10 lipca 2021r. nakazano doręczyć uczestnikowi, po uprzednim jego skserowaniu. W związku z powyższym Sąd wezwał wnioskodawcę o ponowne przedłożenie wspomnianego pisma do akt sprawy, na rozprawie w dniu 15 listopada 2021r. Wnioskodawca złożył rzeczone pismo ponownie do akt na rozprawie w dniu 15 grudnia 2021r., a ponadto pełnomocnik wnioskodawcy doręczył odpis wspomnianego pisma ponownie pełnomocnikowi uczestnika. Raz jeszcze należy podkreślić, iż doręczono powtórnie uczestnikowi wspomniane pismo.

Zeznania uczestnika Ł. S. Sąd ocenił, w dużej mierze, jako niespójne i nielogiczne. Przede wszystkim zeznania uczestnika wskazują na brak jego rzetelnego zaangażowania w prawidłowe kierowanie i zarządzanie powierzoną spółką i jej mieniem, a co jest wymagane u członków zarządów spółek z ograniczoną odpowiedzialnością. I tak uczestnik zeznał, iż wszelkie kontrakty negocjował M. K. (2), a uczestnik je podpisywał. M. K. (2) korzystał także z mienia spółki w postaci jeżdżenia leasingowanym przez spółkę (...), które to auto do tanich nie należy. W tym miejscu należy poczynić spostrzeżenie – zawarte przez wnioskodawcę we wniosku - iż M. K. (2) był niewątpliwie w spółce tzw. „szarą eminencją”. Nie był członkiem zarządu, nie był wspólnikiem, a podejmował najważniejsze decyzje w spółce, negocjował kontrakty, namawiał do zakupu udziałów w tejże spółce, korzystał z mienia spółki (F. (...)), wynajmował spółce własny (...), prowadził negocjacje z wierzycielami spółki. Co istotne uczestnik nie wie komu i za ile sprzedano (...) w 2018r., a więc główny przychód spółki (albowiem była i jest to spółka zajmująca się działalnością (...)). Rodzi się pytanie w jaki sposób spółka (...) miała prawidłowo funkcjonować, skoro prezes zarządu nie miał wiedzy komu i za ile sprzedano (...). Należy także wskazać, iż uczestnik nie miał wiedzy od kogo spółka otrzymywała faktury za paliwo. Uczestnik nie interesował się dlaczego w KRS nie złożono sprawozdania finansowego za rok 2017. Nie pamięta też czy podpisywał dokumenty podatkowe lub kierowane do ZUS. Dodatkowo Ł. S. nie miał pełnej wiedzy o zadłużeniu spółki (...) sp. z o.o. Na przykład po przegranym procesie ze spółką (...) sp. z o.o. (wyrok z dnia 21 stycznia 2019 roku Sądu Okręgowego w T. VI Wydział Gospodarczy, sygnatura akt (...)), gdzie zasądzono od spółki (...) sp. z o.o. kwotę 103.143,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami, poprzestał na oświadczeniu M. K. (2), że ten pilotuje sprawę i że spółka ma wierzytelności wobec (...) sp. z o.o. z tytułu nierozliczonych dostaw (...) (zeznanie Ł. S. z dnia 21.09.2021r., k. 356-358, po 19 minucie i po 1:13:47 nagrania). W takim stanie nie można dać wiary zeznaniom uczestnika (zeznanie Ł. S. z dnia 21.09.2021r., k. 357, po 32 minucie nagrania oraz po 1:13:47 nagrania), iż ten chciał restrukturyzować spółkę. Restrukturyzacja spółki polega bowiem na ustaleniu m.in. majątku podmiotu, osiąganych przychodach, ponoszonych kosztach, zdefiniowaniu problemów gospodarczych/finansowych podmiotu oraz ustaleniu perspektyw rynkowych, a na koniec ustalenie środków zaradczych. Tymczasem spółka nie posiadała własnego majątku, a Ł. S. jako prezes zarządu nie miał wiadomości ani o rzeczywistym zadłużeniu spółki, ani o przychodach spółki. Ł. S. zeznał także, że do niego wierzyciele nie kierowali swoich roszczeń (zeznanie Ł. S. z dnia 21.09.2021r., k. 356-358, po 1:13:47 nagrania). W tym miejscu należy zauważyć, iż nie jest rolą prezesa zarządu spółki zrzucić z siebie odpowiedzialność, poprzez stwierdzenie, że z nim wierzyciele się nie kontaktowali, lecz poczynić stosowne kroki w postaci due diligence, tj. prześwietlić działalność spółki, ustalić aktualną sytuacją prawną i ekonomiczną przedsiębiorstwa oraz określenie dobrych i słabych stron przedsiębiorstwa, poprawienie wadliwych mechanizmów w spółce, a także ustalenie wszelkich ryzyk. W takim stanie rzeczy, bez ustalenia sytuacji spółki przez uczestnika, nie posiadając wiarygodnych danych, trudno mówić o realizacji jakikolwiek planu restrukturyzacyjnego. Bardziej jest to, jak się wydaje, nieskuteczna linia obrony uczestnika. Ł. S. nie złożył ponadto do Sądu wniosku restrukturyzacyjnego (ani nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości), który to wniosek musi zawierać propozycje restrukturyzacyjne.

Nadmienić należy, iż uczestnik zmieniał zeznania co otrzymywanych środków ze sprzedaży (...) w 2018r. Na początku zeznania w dniu 21 września 2021r. stwierdził, iż spółka ze sprzedaży (...) nie uzyskała dochodu, a transakcję rozliczono z umowami kontraktacyjnymi (zeznanie Ł. S. z dnia 21.09.2021r., k. 357, po 34:53 nagrania). Następnie dopytany czy spółka zatrudniała pracowników i czy spółka posiadała koszty z tytułu leasingu maszyn, uczestnik stwierdził, iż w okresie letnim spółka zatrudniała 2-3 pracowników oraz ponosiła roczne koszty leasingu maszyn w wysokości 240-280 tys. zł. Na pytanie w jaki sposób były płacone płace robotników oraz raty leasingowe – uczestnik stwierdził, że spółka posiadała środki z tytułu świadczenia usług (...), jak i sprzedaży (...). Po 1:13:47 nagrania uczestnik dodał, że nie wie jakie środki spółka otrzymała ze sprzedaży (...) (a więc jakieś środki finansowe spółka jednak pozyskała), a następnie po 1:37:25 nagrania uczestnik zeznał, że spółka uzyskała ze sprzedaży (...) 50-60 tys. zł.

Sąd oddalił wnioski dowodowe uczestnika zawarte w piśmie z dnia 21.09.2021 (k. 338-339) i z dnia 15 grudnia 2021r. (k. 376-391), tj. o przeprowadzenie dowodu: zobowiązanie przez Sąd spółki (...) sp. z o.o. do przedłożenia umów kontraktacji (...) za lata 2018/2019 i umów leasingu zawartych w latach 2018/2019 oraz zwrócenia się przez Sąd do Prokuratury Okręgowej we W. o udzielenie informacji, czy prowadzone są jakiekolwiek postępowania w sprawie lub przeciwko M. K. (2); dodatkowo przedłożono akt notarialny Rep A Nr (...) z dnia 25.06.2020r. zawierający ugodę Ł. S. ze spółką (...) sp. z o.o.

Wnioski te oddalono na podstawie art. 205 (3) § 2 kpc oraz na podstawie art. 235(2)§ 1 pkt 2 kpc, jako spóźnione albowiem uczestnikowi zakreślono termin do złożenia wniosków dowodowych zarządzeniem z dnia 18 maja 2020r, a także jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zgodnie z art. 6 § 1 kpc Sąd powinien przeciwdziałać przewlekaniu postępowania i dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie nastąpiło na pierwszym posiedzeniu, jeżeli jest to możliwe bez szkody dla wyjaśnienia sprawy. Stosownie do § 2. Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie fakty i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko.

Artykuł 205 (12) § 2 kpc stanowi, że jeżeli nie wyznaczono posiedzenia przygotowawczego, strona może przytaczać twierdzenia i dowody aż do zamknięcia rozprawy. Wyjątkiem jest sytuacja, w której przewodniczący zobowiąże stronę, by w piśmie przygotowawczym podała wszystkie twierdzenia i dowody istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pod rygorem utraty prawa do ich powoływania w toku dalszego postępowania (art. 205(3) § 2 k.p.c.).

Z powyższego wynika, że strony powinny przytaczać okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie trwało sprawie i szybko. Cytowany artykuł wskazuje, że spóźniony dowód pomija się. Trzeba przy tym zaznaczyć, że spóźniony wniosek dowodowy nie może być dopuszczony nawet wtedy, gdy nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy, co wynika z uchylenia art. 207 § 6 i art. 217 § 2 kpc. Należy jednak zauważyć, iż prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości wymaga nie tylko prawidłowych rozstrzygnięć, ale i stosunkowo krótkiego czasu na rozpatrywanie spraw sądowych. Orzeczenia winny zapadać bez zbędnej zwłoki. Na kanwie rozpoznawanej sprawy należy zwrócić uwagę, iż zarządzeniem z dnia 12 maja 2020r. (k.278). Sąd zobowiązał uczestnika do złożenia w terminie 14 dni odpowiedzi na wniosek, zawierającej wszelkie twierdzenia i wnioski dowodowe i to pod rygorem ich pominięcia w dalszym postępowaniu. W piśmie z dnia 17 czerwca 2020r. (k. 288) uczestnik odniósł się do wniosku spółki (...) sp. z o.o. i nie zawnioskował o przeprowadzenie dowodów. Na pierwszej rozprawie w dniu 4 sierpnia 2020r. Sąd postanowieniem dopuścił liczne dowody (k. 296), jednakże uczestnik nie wniósł wniosków dowodowych. Wnioski dowodowe złożono dopiero na drugiej (21.09.2021r) i na trzeciej rozprawie (15.12.2021). Nic nie stało na przeszkodzie, aby złożyć je wcześniej, np. w odpowiedzi na wniosek lub na pierwszej rozprawie. Dopuszczenie zgłoszonych z opóźnieniem dowodów doprowadziłyby do zwłoki w rozpoznaniu sprawy; przeprowadzenie tych dowodów wymaga bowiem czasu albowiem Sąd miał się zwrócić do kilku instytucji o przedłużenie żądanych przez uczestnika dokumentów, a wnioskodawca ma z kolei przecież prawo odnieść się do przedłożonych dowodów. Trudno przypuszczać, aby o żądanych twierdzeniach i dowodach uczestnik nie wiedział wcześniej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, Sąd nie znalazł podstaw dla uwzględnienia wniosków pełnomocnika uczestnika złożonych dopiero w pismach z dnia 21 września 2021r. (k. 338-339) i z dnia 15 grudnia 2021r. (akt notarialny Rep A Nr (...) z dnia 25.06.2020r., k. 376-391). Uczestnik w ogóle nie usprawiedliwił ponad rocznej zwłoki w ich złożeniu.

Dodatkowo należy zauważyć, iż wspomniane wnioski dowodowe były nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Wnioski dowodowe opierały się na:

1.  żądaniu zobowiązania spółki (...) sp. z o.o. do przedłożenia umów kontraktacji (...) zawartych na lata 2018/2019 z podmiotami: (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. i (...) SA. Umowy kontraktacji na sezon 2018/2019 nie miały znaczenia albowiem spółka była niewypłacalna już pod koniec roku 2017 i wtedy należało złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości. Poza tym zebranie (...) w roku 2019 niekoniecznie musiało przynieść korzyść spółce albowiem z jednej strony (...) są uzależnione od czynników zewnętrznych (np. (...)), z drugiej strony za kadencji Ł. S. w roku 2018 zebrano (...), a uczestnik nie był w stanie określić komu sprzedano (...) i za ile – co wyżej już Sąd szeroko opisał.

2.  żądaniu zobowiązania spółki (...) sp. z o.o. do przedłożenia umów leasingu zawartych w latach 2018/2019 świadczących o pozytywnej sytuacji zarządzanej spółki. Należy stwierdzić, iż umowy leasingu nie mają znaczenia (w niniejszej sprawie) albowiem umowy te nie są wyznacznikiem pozycji majątkowej/finansowej spółki. Leasingodawca nie bada bowiem w sposób wnikliwy sytuacji finansowej leasingodawcy, gdyż nie jest bankiem. Przedmiot leasingu nie jest własnością leasingobiorcy i w przypadku nie uiszczania rat leasingodawca po prostu odbiera od leasingobiorcy przedmiot leasingu. Nota bene jak zeznał Ł. S. nie zawarto umów leasingu z uwagi na nieuiszczenie opłat (zeznanie Ł. S. z dnia 21.09.2021r., k. 356/2, po 23:42 minucie nagrania).

Ponadto jak wynika z pisma Komornika Sądowego M. M. w 2016 i w 2019 r. rozwiązano dwie umowy leasingu, przez leasingodawcę S. (...), z uwagi na nieregulowanie przez spółkę należności.

3.  żądaniu zwróceniu się przez Sąd do Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu celem ustalenia czy w/w instytucja prowadzi jakiekolwiek postępowania dotyczące M. K. (2). Należy stwierdzić, iż powyższy wniosek dowodowy zmierzał do przewleczenia postępowania i szukania trochę po omacku, przez uczestnika, tzw. punktów zaczepienia. Wniosek ten jest wręcz potwierdzeniem, że prezes zarządu Ł. S. nie miał pełnej wiedzy o tym co działo się w spółce (...) sp. z o.o., a tzw. „szarą eminencją” był M. K. (2).

4.  złożenia do akt sprawy aktu notarialnego z dnia 25.06.2020r. Rep A Nr (...) wskazującego na dobrowolne uiszczanie przez Ł. S. na rzecz (...) sp. z o.o. kwot z tytułu zadłużenia jakie spółka (...) sp. z o.o. zaciągnęła wobec (...) sp. z o.o., gdy członkiem zarządu (...) sp. z o.o. był Ł. S. – na okoliczność rzetelności i przyzwoitości Ł. S.. Należy stwierdzić, iż nie ma to związku z rozpatrywaną sprawą; ponadto uczestnik zeznał o tym fakcie podczas rozprawy w dniu 21.09.2021r.

Sąd zważył, co następuje.

Wniosek o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i pełnienia funkcji określonych w art. 373 ust. 1 Prawa upadłościowego wobec Ł. S., jest zasadny i Sąd orzekł zakaz na okres 1 roku i 6 miesięcy.

1. Na wstępie Sąd zbadał legitymację procesową wnioskodawcy. Z treści art. 376 ust. 1 zdanie pierwsze p.u. Postępowanie w sprawach, o których mowa w art. 373 i art. 374, wszczyna się wyłącznie na wniosek wierzyciela (…) wynika obowiązek wykazania przez wnioskodawcę, że posiada legitymację procesową. Z treści wniosku, jak i ustaleń faktycznych legitymacja procesowa wierzyciela (...)sp. z o.o. nie budziła żadnych zastrzeżeń, wobec załączenia odpisów tytułów wykonawczych uzyskanych przez wnioskodawcę przeciwko (...) sp. z o.o. Bezspornym jest, że wierzytelność pozostaje niezaspokojona, gdyż prowadzone egzekucje komornicze okazały się bezskuteczne.

2. Stosownie do art. 373 ust. 1 pkt. 1 p.u. Sąd może orzec pozbawienie na okres od jednego do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji zarządcy sukcesyjnego, członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia osoby, która ze swojej winy: 1) będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości (…). 2. Przy orzekaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, sąd bierze pod uwagę stopień winy oraz skutki podejmowanych działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli.

Z cytowanego brzmienia przepisu wynika, że do orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej niezbędne jest stwierdzenie przez sąd orzekający:

- winy osoby obowiązanej do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w niezłożeniu tego wniosku w terminie (art. 373 ust. 1 p.u.);

- określenie stopnia tej winy, (art. 373 ust. 2 p.u.);

- a także skutków podejmowanych działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli. (art. 373 ust. 2 p.u.).

Dodatkowo należy ustalić, kiedy zaistniał stan niewypłacalności, tj. utrata zdolności do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych i w konsekwencji kiedy wystąpił obowiązek wystąpienia do sądu z wnioskiem o ogłoszenie upadłości (art. 10 i 11 ust. 1 i 1a p.u. w zw. z art. 21 ust. 1 p.u.).

Nadto należy ustalić czy na uczestniku spoczywał obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, stosownie do treści art. 21 ust. 2 p.u., gdzie czytamy: Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek, o którym mowa w ust. 1, spoczywa na każdym, kto na podstawie ustawy, umowy spółki lub statutu ma prawo do prowadzenia spraw dłużnika i do jego reprezentowania, samodzielnie lub łącznie z innymi osobami.

Nie ulega wątpliwości, że wszystkie wyżej wymienione przesłanki orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej muszą być wykazane w toku postępowania wszczętego przez wnioskodawcę. Wnioskodawca musi zatem udowodnić zaistnienie przesłanek do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przez uczestnika postępowania oraz wykazać jego winę w uchybieniu temu obowiązkowi, co jednak nie wyklucza zastosowania domniemań faktycznych, zwłaszcza w odniesieniu do przesłanki w postaci winy. Wina uczestnika postępowania wynikać będzie zawsze z udowodnionego w postępowaniu faktu niezłożenia przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości w sytuacji, gdy spełnione zostały ku temu przewidziane prawem przesłanki. Postać tej winy jest kwestią dalszą. Wierzyciel może wskazywać, iż jest to wina umyślna lub też rażące niedbalstwo, jako kwalifikowana wina nieumyślna. W każdym przypadku na okoliczność takich postaci winy powinien przedstawić odpowiednie dowody. Jeśli tego nie wykaże, Sąd przyjmie, że wina uczestnika postępowania ma postać zwykłego niedbalstwa, czyli braku należytej staranności przy wykonaniu przez uczestnika jego prawnego obowiązku złożenia w stosownym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy zaistniały ku temu przesłanki. Obowiązku wykazania winy uczestnika postępowania nie należy z kolei rozumieć w taki sposób, że to wnioskodawca musi generalnie udowodnić brak przesłanek wyłączających winę po stronie uczestnika postępowania, który nie wykonał właściwie spoczywającego na nim obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

Na podstawie analizy materiału dowodowego uznał Sąd, że przesłanki do orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wobec uczestnika postępowania określone
w art. 373 ust.1 pkt. 1 prawa upadłościowego zostały spełnione.

3. Nade wszystko należało ustalić, kiedy zaistniał stan niewypłacalności, tj. utrata zdolności do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych i w konsekwencji kiedy wystąpił obowiązek wystąpienia do sądu z wnioskiem o ogłoszenie upadłości (art. 10 i 11 ust. 1 i 1a p.u. w zw. z art. 21 ust. 1 p.u.).

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (tekst jedn. z 2020 r. – Dz.U. poz. 1228) podstawę ogłoszenia upadłości dłużnika będącego (z zastrzeżeniem przewidzianych wyjątków) przedsiębiorcą stanowi jego niewypłacalność. Dłużnik objęty podmiotowym zakresem stosowania ustawy w jej części „gospodarczej” (por. art. 5 – 9) jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 Prawa upadłościowego). Domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące (art. 11 ust. 1a Prawa upadłościowego). Dłużnik będący osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące (art. 11 ust. 2). Domniemywa się, że zobowiązania pieniężne dłużnika przekraczają wartość jego majątku, jeżeli zgodnie z bilansem jego zobowiązania, z wyłączeniem rezerw na zobowiązania oraz zobowiązań wobec jednostek powiązanych, przekraczają wartość jego aktywów, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące (art. 11 ust. 5 Prawa upadłościowego).

Prawo upadłościowe w szeregu norm wprowadziło zasadę, że ogłoszenie upadłości może nastąpić tylko wówczas, gdy istnieje co najmniej dwóch wierzycieli dłużnika, którego dotyczy wniosek. Z art. 1 ust. 1 pkt 1 Prawa upadłościowego wynika wprost, że akt ten reguluje zasady wspólnego dochodzenia roszczeń wierzycieli od niewypłacalnych dłużników będących przedsiębiorcami. Zgodnie z art. 2 ust. 1 Prawa upadłościowego postępowanie uregulowane ustawą należy prowadzić tak, aby roszczenia wierzycieli mogły zostać zaspokojone w jak najwyższym stopniu, a jeśli racjonalne względy na to pozwolą – dotychczasowe przedsiębiorstwo dłużnika zostało zachowane. Stosownie do art. 11 ust.1 Prawa upadłościowego przesłanką upadłości jest utrata zdolności do wykonywania wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Ustawodawca użył liczby mnogiej, co oznacza konieczność istnienia wielości wierzycieli (zobowiązań pieniężnych).

Dowód na zasadność wniosku o wielości wierzycieli odnajdujemy także w brzmieniu art. 491 ² ust. 2 Prawa upadłościowego, tj. w przypadku tzw. „upadłości konsumenckiej”. W cytowanym przepisie wyraźnie zaznaczono, iż postępowanie „konsumenckie” „prowadzi się także wtedy, gdy dłużnik ma tylko jednego wierzyciela”.

Wnioskodawca wykazał, że dłużnik miał co najmniej dwóch wierzycieli, tj. L. A. (z wierzytelnością na dzień 23.09.2016. - patrz nakaz zapłaty z dnia 8 lutego 2018r. sygn. akt (...) wydany przez SR w O.) i (...) sp. z o.o. (z wierzytelnością wymagalną na dzień 19.07.2017r- patrz nakazy zapłaty z dnia 12 grudnia 2017r. sygn. akt (...) i (...) wydane przez SR w D.). Licząc termin 3 miesięcy z art. 11 ust. 1a, to wnika, że 3 miesiące upłynęły dnia 19.10.2017r. Biorąc pod uwagę dodatkowe 30 dni, o których mówi art. 21 ust. 1 pu, to termin na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości minął dnia 18.11.2017r. Ł. S. został członkiem zarządu dnia 05.06.2018r., a wiec w momencie kiedy spółka była już niewypłacalna. Niewypłacalność za kadencji uczestnika uległa pogłębieniu na skutek wspomnianego wyżej wyroku z dnia 21 stycznia 2019 roku, gdzie Sąd Okręgowy w T. VI Wydział Gospodarczy (sygnatura akt (...)) zasądził od spółki (...) sp. z o.o. na rzecz (...) sp. z o.o. kwotę 103.143,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24.11.2017r., co oznacza, że wierzytelność istniała co najmniej od listopada 2017r. Mając na uwadze, iż dla nowo powołanego członka zarządu termin 30 dni biegnie od dnia powołania, to Ł. S. winien najpóźniej złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości dnia 5 lipca 2018r. (tak NSA w wyroku z dnia 22.3.2013 r., (...) – z tym zastrzeżeniem, iż zgodnie z obowiązującym wówczas terminem do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, w przywołanym wyroku wskazano termin 14-dniowy). Choć zarząd spółki był w tamtym czasie dwuosobowy, to stosownie do art. 21 ust. 2 p.u. obowiązek ten spoczywał samodzielnie na uczestniku (tym bardziej że reprezentacja spółki była jednoosobowa).

4.  Wina. Kolejną przesłanką do zastosowania przepisu art. 373 p.u. jest ustalenie, czy niezłożenie przez zobowiązanego wniosku o ogłoszenie upadłości w ustawowym terminie nastąpiło z jego winy. Wina i jej stopień są nie tylko przesłankami decydującymi o zakresie i czasokresie pozbawienia praw, o czym stanowi art. 373 p.u. w ust. 2, lecz przede wszystkim mają wpływ na decyzję sądu o uwzględnieniu bądź oddaleniu wniosku, bowiem orzeczenie zakazu przewidzianego w art. 373 ust. 1 p.u. ma charakter fakultatywny. Orzeczenie, o którym mowa w omawianym przepisie, jest wprawdzie sankcją cywilną o charakterze prewencyjnym, jednak w istocie jest zbliżone do sankcji karnej przewidzianej w art. 41 k.k., gdyż, w odróżnieniu od rozwiązań typowych dla prawa cywilnego, stanowi dolegliwość o charakterze głównie osobistym (por.m.in., postanowienia SN: z dnia 13 stycznia 2010 r. II CSK 364/09, z dnia 11 grudnia 2008 r. IV CSK 379/08, z dnia 22 sierpnia 2007 r., II CSK 45/07, OSP 2009, nr 3, poz. 34, z dnia 21 marca 2007 r., I CSK 460/06, z dnia 14 lutego 2006 r. II CSK 14/05 i z dnia 15 grudnia 2005 r. II CSK 15/05, opubl. Legalis).

Wina, o której mowa w art. 373 ust. 1 pkt 1 p.u., nie dotyczy zawinienia w pogorszeniu sytuacji majątkowej niewypłacalnego dłużnika. Ta bowiem dla odpowiedzialności z art. 373 p.u. jest irrelewantna. Istotne natomiast znaczenie ma fakt, czy i w jakim zakresie dłużnik jest winien niezłożenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości. Zatem nawet gdyby dłużnik w najmniejszym stopniu nie zawinił w doprowadzeniu do stanu niewypłacalności, to i tak nadal będzie ponosił odpowiedzialność z art. 373 ust. 1 pkt 1 PrUp za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie. Jak słusznie stwierdził prof. Feliks Zedler - wina w niezłożeniu wniosku występuje nie tylko w przypadku, gdy uczestnik umyślnie nie składa wniosku o ogłoszenie upadłości, ale także gdy tego rodzaju zaniechanie jest następstwem niedbalstwa ( F. Zedler, [w:] A. Jakubecki, F. Zedler, Prawo upadłościowe i naprawcze, 2010, s. 778). Winę w kontekście art. 373 p.u. należy bowiem postrzegać jako naganny stosunek podmiotu do określonego obowiązku, przy czym niewypełnienie tego obowiązku nosi znamiona czynu bezprawnego. Konieczne jest udowodnienie przez wnioskodawcę winy dłużnika, na poziomie przynajmniej niedbalstwa.

Z powyższego wynika, że ogólnie na winę składają się dwa elementy, to jest element obiektywny, jak i element subiektywny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono natomiast, iż element obiektywny oznacza niezgodność zachowania się z obowiązującymi normami postępowania, a więc szeroko rozumianą bezprawność. Element subiektywny dotyczy stosunku woli i świadomości działającego do swojego czynu. Najkrócej rzecz ujmując, winę można przypisać podmiotowi prawa tylko wtedy, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia obu tych elementów (tzw. zarzucalność postępowania) - por. wyrok SN z dnia 26 września 2003r, IV CK 32/02, LEX nr 146462.

W ocenie Sądu wnioskodawca w niniejszej sprawie wypełnił swój obowiązek i wykazał okoliczności stanowiące o bezprawności zachowania uczestnika postępowania (istnienie elementów obiektywnych zawinienia) w postaci prawomocnych decyzji stwierdzających istnienie zobowiązań uczestnika, i brak złożenia stosownego wniosku o ogłoszenie upadłości.

Zakaz, o jakim mowa w art. 373 p.u. jest sankcją cywilną o charakterze prewencyjnym i jak wyżej wykazano o naturze karnej, to szczególne znaczenie dla przypisania winy i ewentualnie jej stopnia ma " element subiektywny", a więc przesłanki, jakimi kierował się zobowiązany, nie wypełniając obowiązku określonego w art. 373 p.u. Ocena, czy zobowiązanym można przypisać winę, a jeżeli tak, to w jakim stopniu, wymaga analizy ustaleń faktycznych dokonanych w niniejszej sprawie, przez pryzmat także elementu subiektywnego winy upadłego.

Ł. S. nie wskazał żadnych okoliczności wyłączających subiektywny element winy.

Rozważając kwestię istnienia winy po stronie uczestnika należy stwierdzić, iż ten nie tylko nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości, ale też nie złożył wniosku restrukturyzacyjnego, którego złożenie może wyłączyć odpowiedzialność (patrz art. 373 ust. 1a p.u.). Uczestnik w żaden sposób nie restrukturyzował przedsiębiorstwa, ani nie zwrócił się do wierzycieli o umorzenie odsetek lub/i o rozłożenie wierzytelności na raty. Uczestnik w żaden sposób nie uregulował jakichkolwiek należności. Zarządzający spółką przyzwalał, aby spółka permanentnie tkwiła w stanie niewypłacalności, co było naruszeniem reguły lojalności względem innych uczestników postępowania. Cały czas narastają bowiem narastały odsetki od zasadzonych wierzytelności.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż powstawały kolejne niezaspokojone wierzytelności wobec (...). Pierwsza powstała z uwagi na rozwiązanie w dniu 11.11.20216r. umowy leasingu (...) A. C., z uwagi na przeterminowane należności (na dzień 10.05.2019r. do spłaty pozostała kwota 108.891,12 zł), a druga powstała z uwagi na rozwiązanie dnia 03.03.2019r. umowy leasingu (...) P. T., z uwagi na przeterminowanie należności (na dzień 10.05.2019r. do spłaty pozostała kwota 84.767,96 zł).

Dłużnik nie jest osobą obłożnie chorą lub niepełnosprawną, które to czynniki mogłyby utrudnić złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości. Nie stwierdzono także istnienia żadnych innych nadzwyczajnych okoliczności uzasadniających wyłączających winę. Wręcz przeciwnie Ł. S. jako pracownik (...) zajmujący się w (...) m.in. (...), winien dysponować odpowiednią wiedzą w jaki sposób należy regulować należności lub je restrukturyzować wobec wierzycieli spółki.

Zachowanie uczestnika Sąd Rejonowy zakwalifikował jako co najmniej niedbalstwo. Dłużnik nie dochował należytej staranności, naruszając podstawowe zasady postępowania znane każdemu przeciętnemu przedsiębiorcy. Należy zauważyć, iż dłużnik jest pracownik (...) winien wiedzieć o prawnych i bankowych wymogach prowadzonej działalności.

5.  Na skutek podejmowanych działań przez Ł. S. doszło do obniżenia wartości ekonomicznej zarządzanego przedsiębiorstwa, jak i zwiększył się rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli. Obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli stanowią z mocy art. 373 ust.2 p.u. materialnoprawne przesłanki orzeczenia zakazu przewidzianego w art. 373 ust. 1 ustawy, a nie tylko określenia jego czasowego rozmiaru. Jak ustalono w toku postępowania przedsiębiorstwo dłużnika nigdy nie przedstawiało wielkiej wartości materialnej. Dłużnik nie był właścicielem nieruchomości, ruchomości czy dużych środków pieniężnych. Majątek spółki był leasingowany, a (...) były dzierżawione. Nie stanowi to jednak powodu do uznania, iż nie doszło do obniżenia wartości przedsiębiorstwa. Przyjęcie takiego stanowiska prowadziłoby do uznania, iż przedsiębiorcy którzy prowadzą działalność bez większego majątku, są de facto wyłączeni spod działania art. 373 prawa upadłościowego. Takiego zapisu jednak nie ma. Obecnie wielu przedsiębiorców prowadzi działalność bez żadnego majątku lub posiadając niewielki majątek. Spora część działalności opiera się na działalności usługowej, wykonywanej niejednokrotnie osobiście przez przedsiębiorcę, gdzie nie zawsze konieczny jest majątek. Ale nawet tam, gdzie jest wymagany majątek do prowadzenia działalności (np. przy działalności produkcyjnej) przedsiębiorcy często stosują leasing lub najem aktywów trwałych, tak jak miało to miejsce w przypadku spółki (...) sp. z o.o. Przyjęcie więc poglądu, że brak masy majątkowej przedsiębiorcy uniemożliwia zastosowanie m.in. przepisu art. 373 prawa upadłościowego, oznaczałby w praktyce także iluzoryczność przepisów o konieczności złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, z uwagi na brak sankcji. Ponadto nie można nie wziąć pod uwagę faktu, iż obniżenie wartości przedsiębiorstwa nie oznacza li tylko ubycie składników majątkowych, ale i przedłużający się stan niezaspakajania wymagalnych wierzytelności - co prowadzi do wzrostu należnych odsetek i czyni trudnym zaspokojenie wierzycieli. Należy raz jeszcze przypomnieć, iż dłużnikowi wobec wnioskodawcy narastają cały czas odsetki. Wszystko to prowadzi do obniżenia wartości tych wierzytelności i pogarsza sytuację finansową wierzycieli. Ustawiczne narastanie zadłużenia w sposób oczywisty obniża możliwości spłaty wierzycieli, a także obniża renomę przedsiębiorcy.

Niewątpliwie w niniejszej sprawie wykazano istnienie związku przyczynowego pomiędzy zawinionym niezłożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości przez uczestnika a powstaniem wymiernych skutków jego działania (zaniechania). W judykaturze wyraźnie podkreślono, że zasadnicze znaczenie ma zatem nie sam fakt „doprowadzenia do upadłości”, ale związek przyczynowy pomiędzy uchybieniami wymienionymi w art. 373 ust. 1 pkt 1-4 p.u., a obniżeniem wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa uczestnika i rozmiarem pokrzywdzenia wierzycieli. Jak wykazano wyżej, nie złożenie w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości skutkowało zadłużeniem przedsiębiorcy na dodatkowe kwoty odsetek.

6.  Zakaz orzeka się w granicach od 1 roku do 10 lat. Zgodnie z orzecznictwem należy zastosować gradację zakazu, poprzez ustalenie w szczególności wspomnianych wyżej przesłanek, a więc winę, jej znaczny stopień, a także skutki podejmowanych działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli. Należy mieć na uwadze także kwotę zadłużenia i ilość wierzycieli. Jeżeli obie te wielkości są duże, a więc nie spłacono dużej ilości wierzycieli na wysokie kwoty, to zakaz winien oscylować w górnych granicach. Innymi słowy wysokie zakazy są przewidziane dla „aferzystów gospodarczych”. I na odwrót. Mała ilość pokrzywdzonych wierzycieli, stosunkowo niewielkie wierzytelności winno oznaczać orzeczenie zakazu w dolnych granicach; „po środku” będą sytuować się sprawy, gdzie wierzytelności są niewielkie, ale występuje duża ilość wierzycieli – lub na odwrót – niewielka ilość wierzycieli, ale posiadających duże wierzytelności. Kryteria te nie mają jednak waloru uniwersalnego, albowiem zawsze należy oceniać konkretny przypadek.

Jako okoliczności łagodzące Sąd uznał krótki czas pełnienia funkcji przez Ł. S. – niespełna 9 miesięcy. Nie była to więc sytuacja, w której uczestnik przez wiele lat nie składał wniosku o ogłoszenie upadłości, ani nie sprokurował powstania znacznych wierzytelności.

Na koniec rozważań należy podkreślić, że zakaz prowadzenia działalności nie jest pozbawieniem człowieka środków do życia. Osoba taka może i powinna pracować, np. na tzw. etacie. Zakaz nie ma charakteru bezterminowego. Jest to czasowa eliminacja z życia gospodarczego jednostek, które nadwyrężyły zaufanie społeczne i nie zastosowały się do powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z niewielką ilością wierzycieli oraz stosunkowo niewielkimi wierzytelnościami – rozumianymi na tle podobnych spraw – a także ze stosunkowo krótkim terminem pełnienia funkcji członka zarządu. Dlatego też zasadnym było orzeczenie zakazu w dolnych granicach zakazu, na okres 1 roku i 6 miesięcy, o czym orzeczono, na podstawie cytowanych przepisów, w pkt. I postanowienia.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt. II postanowienia na podstawie art. 520 § 3 zdanie 1 w zw. z art. 376 ust. 5 p.u i art. 76 pkt. 4 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych, a także w zw. z § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wydawania i rozpowszechniania Monitora Sądowego i Gospodarczego z dnia 13 maja 2014 r. (Dz.U. z 2014 r. poz. 649) tj. z dnia 4 października 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1957). Sąd wziął pod uwagę sprzeczne interesy wnioskodawcy i uczestnika oraz fakt uwzględnienia żądania wnioskodawcy co do zasady. Nakazano więc uczestnikowi postępowania zwrócić wnioskodawcy poniesione kwoty w postaci 100,00 zł (tytułem uiszczonej opłaty sądowej) i 500,00 zł (tytułem kosztów publikacji obwieszczenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym). Nadto zasądzono kwotę 3.617 zł tytułem kosztów zastępstwa w postępowaniu; w tym 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa w postępowaniu (§ 8 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. z 2018 r. – Dz. U., poz. 265) oraz 17 zł odpowiadającą stawce opłaty skarbowej za złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa procesowego w niniejszej sprawie jako koszt niezbędny (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 12 marca 2003 r., III CZP 2 / 03, OSNC 2003, nr 12, poz. 161), skoro publicznoprawny obowiązek zapłaty opłaty skarbowej wynika z art. 1 ust. 1 pkt 2) w zw. z art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 4) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tekst jedn. z 2019 r. – Dz. U. poz. 1000).

SSR Piotr Siarka

Z/

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)