Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

UZASADNIENIE

W dniu 19.07.2019r. (data nadania pocztą) wierzyciel Skarb Państwa – Naczelnik Urzędu Skarbowego W. e na podstawie art. 376 w zw. z art. 373 ust. 1 pkt 1 Prawa upadłościowego (dalej także jako p.u.) wniósł o pozbawienie G. O. prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji o jakich mowa w art. 373 ust. 1 p. u. na okres 10 lat.

W uzasadnieniu wniosku wskazano, że G. O. od 1 lipca 2007r prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) we W., a podstawowym profilem jego działalności jest wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych. Podano, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą następuje systematyczny wzrost jego zaległości wobec Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z tytułu podatku od towarów i usług, podatku dochodowego. Na dzień 17.07.2019r. zaległości podatkowe Dłużnika wyniosły łącznie 387.340,40 zł. Wnioskodawca działając jako organ egzekucyjny prowadził egzekucję z majątku przedsiębiorcy tak na swoją rzecz, jak też na rzecz innych wierzycieli, a kwota dochodzonych należności wraz z odsetkami, kosztami egzekucyjnymi i kosztami upomnienia wyniosła na dzień 22.05.2019r. 445.449,01 zł z czego na rzecz: Pierwszego Urzędu Skarbowego we W. na łączną kwotę 435.714,78 zł, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. – 1.809,37 zł i na rzecz Urzędu Skarbowego W. 7.942,86 zł. Wobec bezskuteczności egzekucji prowadzonej z majątku G. O. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. postanowieniami z dnia 27.01.2016r., 28.05.2019r. i 16.07.2019r. umorzył postępowanie prowadzone na rzecz wszystkich wskazanych wierzycieli.

Odpowiadając na wniosek G. O. pismami z dnia 13 sierpnia 2020r. i 14 grudnia 2020r. wniósł o oddalenie wniosku. Uczestnik wskazał, że do powstania stanu zadłużenia doszło na skutek niewypłacalności jego kontrahentów, ponieważ nie spłacali swoich zobowiązań. Utrata płynności finansowej spowodowała brak możliwości uiszczania należności podatkowych wobec Skarbu Państwa i popadnięcia w spiralę długów. Dnia 10 sierpnia 2020r. G. O. zamknął działalność gospodarczą. Podniósł, że fiasko działalności nie zostało spowodowane w sposób celowy, czy z powodu „rażącego niedbalstwa”.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. O. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) we W. od dnia 1 lipca 2007r. Działalność została wykreślona z ewidencji w 2020r. Podstawowym profilem działalności był wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych. Działalność gospodarcza została wykreślona z dniem 11 sierpnia 2020r.

Dowód: odpis z (...) k.6, aktualne dane ujawnione w rejestrze (...).

G. O. prowadząc działalność gospodarczą od 2007r. Utracił możliwość regulowania swoich wymagalnych zobowiązań w 2008r. Kłopoty z płynnością finansową były skutkiem kryzysu gospodarczego oraz niewypłacalności jego kontrahentów. Dłużnik po rozpoczęciu działalności zaciągnął wiele zobowiązań związanych ze swoim przedsiębiorstwem ( płatność ratalna za zakupione w Niemczech maszyny budowlane), jak też na cele prywatne (kredyt hipoteczny we frankach szwajcarskich, kredyty na samochody). Od 2008r. G. O. zaprzestał spłat swoich zobowiązań wobec ZUS, a tylko częściowo spłacał Urząd Skarbowy.

Sprzęt budowlany, który wynajmował (żurawie dźwigowe) spłacił ostatecznie w 2010r. Kwota zakupu wynosiła ok. 55 tysięcy EURO za sztukę. Z uwagi na wygaszanie jednoosobowej działalności gospodarczej Dłużnik w 2010r. przeniósł ten składnik majątku do spółki w której miał udziały. Ostatecznie żurawie zostały sprzedane za kwotę ok. 80-100 tysięcy złotych za sztukę.

G. O. nie był świadomy obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

Dowód: protokół uproszony z przesłuchania G. O. w dniu 23.02.2021r. – k97-97r.

Wobec G. O. w 2012r. oprócz Skarbu Państwa Naczelnika Urzędu Skarbowego W. prowadzone były egzekucje z wniosków następujących wierzycieli: Zakładu (...) Spółka z o. o. we W., W. S., „(...)” Spółka Jawna w C., Bank (...) S.A. we W., (...) Spółki z o. o. we W.,, (...) Oddział we W.. Postępowania egzekucyjne prowadzone były w oparciu o tytułu egzekucyjne/wykonawcze wydane w latach 2009-2010.

Dowód: postanowienie S.R. Dla W. VIII Wydział Cywilny z dnia 12 kwietnia 2012r. - k. 64-65.

W toku prowadzonych w okresie od 1 lipca 2007r. do 17 lipca 2019r. egzekucji Naczelnik Urzędu Skarbowego W. odzyskał kwotę 262.460,94 zł.

Na dzień 17 lipca 2019r. zaległości z tytułu VAT wynosiły 559.423 złotych, z tytułu podatku (...) 8.609 zł, podatku (...) 55.515,40 zł, PIT-4 - 27.058 zł. Łącznie była to kwota 650.605,40 zł

Egzekwowane przez Naczelnik US W. zobowiązania wobec ZUS wynosiły 1.809,37 zł.

Dowód: zestawienie rozliczeni uzyskanych kwot w okresie od 1.07.2007 do 17.07.2019 – k.21 – 39, lista zaległości wraz z odsetkami obliczonymi na dzień 17.07.2019r. - k.7.

Pismem z dnia 18 sierpnia 2020r. (...) Oddział we W. ustalił stan zaległości Dłużnika na tę datę:

- zaległości z tytułu ubezpieczeń społecznych – 179.420,91 zł za okres od listopada 2008r. do czerwca 2020r.

- zaległości z tytułu ubezpieczeń zdrowotnych – 87.233,82 zł od listopada 2008r. do czerwca 2020r.

- zaległości z tytułu Funduszu Pracy, Funduszu Solidarnościowego i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych – 13.871,22 zł za okres od listopada 2008r. do czerwca 2020r.

Dowód: pismo (...) Oddział we W. z dnia 18.08.,2020r. – k.109-110 w dołączonych aktach o sygnaturze (...).

Pierwsze niespłacone składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.340,22 zł stały się wymagalne z dniem 16.12.2008r., pierwsze składki na ubezpieczenia zdrowotne w kwocie 926,58 zł z dniem 16.12.2008r., a pierwsze składki na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie 31,42 zł również z dniem 16.12.2008r.

Dowód: szczegółowe zestawienie zadłużenia wg stanu na 18 sierpnia 2020r. sporządzone przez (...) Oddział we W. z dnia 18.08.,2020r. – k.111-139 w dołączonych aktach o sygnaturze (...).

W okresie od 2007r. do 2014r. G. O. osiągnął przychód w kwocie 3.533.185,47 zł, co przy kosztach na poziomie 3.189.271,65 zł dało mu łączną kwotę dochodu na poziomie 343.913,82 zł. W okresie 2014 -2018 Dłużnik nie deklarował żadnych przychodów.

Dowód: zestawienie dochodów za lata 2007 – 2018 – k.40.

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2016r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. na podstawie art. 59§2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. O postępowaniu egzekucyjnym w administracji umorzył postępowanie egzekucyjne wobec G. O. prowadzone celem wyegzekwowania należności z tytułu podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Postanowieniem z dnia 16 lipca 2019r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. na podstawie 59§3 w zw. z art. 59§2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji umorzył postępowanie egzekucyjne wobec G. O. prowadzone celem wyegzekwowania należności z tytułu podatku VAT-7 oraz w tym samym dniu na wskazanej podstawie prawnej umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec G. O. celem wyegzekwowania należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Postanowieniem z dnia 28 maja 2019r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. na podstawie 59§3 w zw. z art. 59§2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. O postępowaniu egzekucyjnym w administracji umorzył postępowanie egzekucyjne wobec G. O. prowadzone celem wyegzekwowania należności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne oraz składek na FP i FGŚP.

W uzasadnieniach wskazanych postanowień wskazano, że organ podatkowy sporządził protokoły o stanie majątkowym zobowiązanego, a z jego treści wynikało, że w miejscu zamieszkania Dłużnika nie ma majątku z którego można by przeprowadzić skuteczną egzekucję. W toku postępowań egzekucyjnych dokonano licznych (10) zajęć rachunków bankowych, jednak większość okazała się nieskuteczna. Brak środków pieniężnych stanowił przeszkodę w realizacji zajęć w Banku (...) S.A. oraz Banku (...).

Po powzięciu informacji, ze G. O. pełni funkcję prezesa w firmie (...) Sp. z o. o. Dokonano zajęcia udziałów w spółce, jednak po sprawdzeniu jej kondycji okazało się, że na rachunku spółki brak jest środków. Organ egzekucyjny ustalił też, że Spółka nie składa do sądu obowiązkowych sprawozdań, a prowadzone z jej majątku postępowania egzekucyjne (zaległości podatkowe) są bezskuteczne.

Poszukując majątku zobowiązanego ustalono, że jest on właścicielem nieruchomości przy Al. (...) we W. (KW (...)) jednak nieruchomość jest obciążona hipoteką na rzecz Banku (...) hipoteka umowna zwykła w wysokości 575.222,32 zł oraz kaucyjna 549.461,87 CHF, wobec którego zadłużenie wynosi 1.584.012,14 zł, wobec czego również egzekucja z tego składnika byłaby dla Urzędu Skarbowego nieskuteczna.

Dowody: protokół o stanie majątkowym zobowiązanego z dnia 18.06.2014r. - k.14-14r., postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego z dnia 27.01.2016r. - k.15-16r., z dnia 28.05.2019r. - k.17-18r., z dnia 16.07.2019r. - k.19 - 19r.i 20- 20r.

Według stanu na dzień 17.02.2021r. G. O. posiadał zadłużenie wobec Urzędu Skarbowego W. z tytułu podatku PIT-4 w kwocie 24.476 zł, PPL – 8.609 zł, PPW – 55.515,40 zł, podatku VAT – 559.423,00 zł.

Dowód: lista zaległości na dzień 17.02.2021r. - k.92 – 96.

Deklarowane z złożonym wniosku o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej zadłużenie G. O. (poza opisanym już zobowiązaniem wobec Urzędu Skarbowego W. i (...) Oddział we W.):

- wobec (...) S.A. wynosi 1.591.043,72 zł oraz 42.662,98 CHF

- wobec Gminy W. – 24.838,05 zł tytułem niezapłaconych podatków od nieruchomości za lata 2010-2015

- wobec Ł. R. – 16.292,30 zł (termin zapłaty upłynął dnia 11 czerwca 2019r.)

Dowód: spis wierzycieli ujęty w punkcie 5 formularza – k.8 dołączonych akt o sygn. akt (...)).

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd zważył co następuje:

Wniosek Naczelnika Urzędu Skarbowego W. o orzeczenie wobec G. O. na okres dziesięciu lat, zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 373 ust. 1 Prawa upadłościowego, zasługiwały na uwzględnienie co do zasady oraz w części co do wymiaru, to jest na okres siedmiu lat.

Zreferowany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i wydruków złożonych do akt niniejszej sprawy zarówno przez wnioskodawcę, jak i uczestnika postępowania, dokumenty z akt postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości Dłużnika o sygn. (...), a także w oparciu o przesłuchanie uczestnika postępowania.

Z materiału dowodowego wyłania się zasadniczo niesporny stan faktyczny. W ocenie Sądu istota sporu sprowadza się bowiem nie tyle do faktów, ile ich prawnych skutków, które wnioskodawca z jednej strony, a uczestnik postępowania z drugiej oceniają zasadniczo różnie.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, Sąd dokonał wystarczająco szczegółowych ustaleń w zakresie przedmiotu postępowania zakazowego, w szczególności co do faktu i okresu niewypłacalności Dłużnika, jak również stanu finansów i majątku jego przedsiębiorstwa, wartości, charakteru, terminów wymagalności jego ujawnionych nieuregulowanych zobowiązań oraz wielości wierzycieli. Powyższy materiał dowodowy pozwolił na jednoznaczne ustalenie faktu i terminu niewątpliwego zaistnienia przesłanek do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przez G. O..

W tym miejscu należy wyjaśnić jaki reżim prawny znalazł zastosowanie przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy. Datą graniczną w tym zakresie jest dzień 01.01.2016 r., w którym weszła w życie obszerna nowelizacja ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, w tym między innymi doszło do zmiany samej nazwy ustawy na Prawo upadłościowe oraz części regulacji dotyczącej określenia przesłanek upadłości oraz zasad orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego zaniechanie w zakresie złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki – o czym również dalej – miało miejsce zarówno przed dniem 01.01.2016 r., jak i po tym dniu, to znaczy zarówno pod rządami Prawa upadłościowego i naprawczego, jak i obecnie obowiązującej ustawy Prawo upadłościowe. Przy czym należy zauważyć, że uczestnik postępowania prowadził działalność gospodarczą tak przed 01.01.2016 r., jak i po tej dacie. Wobec uczestnika wniosek o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej został złożony dnia 19 lipca 2019r.

Stosownie do art. 452 ust. 2 Prawa restrukturyzacyjnego w sprawach, w których po wejściu w życie ustawy wpłynął wniosek o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, działania lub zaniechania, o których mowa w art. 373 i art. 374 ustawy zmienianej w art. 428, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, ocenia się według przepisów ustawy obowiązującej w dniu ich wystąpienia. Ust. 3 tego przepisu stanowi, że jeżeli działania lub zaniechania, o których mowa w art. 373 i art. 374 ustawy zmienianej w art. 428 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które stanowią podstawę orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, miały miejsce zarówno przed dniem wejścia w życie ustawy, jak i po jej wejściu w życie, do oceny ich skutków stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 428 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Z powyższej regulacji wynika, że w zaistniałym stanie faktycznym, w odniesieniu do ustalenia samego stanu niewypłacalności Dłużnika, należy stosować przepisy ustawy w obu jej brzmieniach, gdyż fakt ten zaistniał przed 01.01.2016 r., ale niewypłacalność trwała również po 01.01.2016 r., natomiast co do oceny skutków działań i zaniechań uczestników postępowania, należy stosować – w odniesieniu do obu uczestników – przepisy obowiązującej ustawy Prawo upadłościowe.

Zgodnie z art. 10 Prawa upadłościowego i naprawczego, które to przepisy obowiązywały do końca 2015 r., a więc w dacie pierwotnego zaistnienia stanu niewypłacalności dłużnego przedsiębiorcy, ale również zgodnie z art. 10 obecnie obowiązującej ustawy Prawo upadłościowe, przesłankę ogłoszenia upadłości dłużnika będącego (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie) przedsiębiorcą stanowi jego niewypłacalność. Dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 p.u.n.), a nadto dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje (art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy).

Zgodnie z przepisami obowiązującej obecnie ustawy Prawo upadłościowe, tj. art. 11 p. u., ust. 1. Dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Ust. 1a. Domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące.

Jak wynika z brzmienia przepisu art. 11 w obu brzmieniach ustawy, przesłanki wskazane w ustępie 1 w stosunku do spółki opisują tzw. przesłankę płynnościową stwierdzenia niewypłacalności. W szczególności ustalenie przesłanki z art. 11 ust. 1 p.u.n., czyli momentu w którym podmiot nie realizuje wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec co najmniej dwóch wierzycieli, z całą pewnością nie wymaga wiadomości specjalnych. Przeciwnik w niniejszym postępowaniu był w stanie niewypłacalności płynnościowej (art. 11 ust. 1 p.u.n.), już co najmniej od 2009r., gdyż już wtedy nie regulował swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych co najmniej wobec Skarbu Państwa i ZUS.

Zgodnie z dokonanymi ustaleniami faktycznymi G. O. miał nieuregulowane wymagalne zobowiązania pieniężne wobec co najmniej dwóch wierzycieli, to jest:

1) Skarbu Państwa – Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z tytułu:



PPL(podatek dochodowy od dochodów osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą) – kolejne daty wymagalności podatku to 21.02.2008r. (2.638 zł), 21.03.2008r. (1.412 zł), 22.04.2008r. (1.567 zł), 21.05.2008r. (1.084 zł) i 20.06.2008r. (1.211 zł) (k.94)



podatku VAT za miesiące od maja do października 2009r. – kolejne daty wymagalności to 26.06.2009r., 28.07.2009r., 26.08.2009r., 26.09.2009r., 27.10.2009r. i 26.11.2009r. (k.96)

2)  Zakładu Ubezpieczeń Społecznych:

- składki na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.340,22 zł stały się wymagalne z dniem 16.12.2008r.,

- składki na ubezpieczenia zdrowotne w kwocie 926,58 zł z dniem 16.12.2008r.,

- składki na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie 31,42 zł również z dniem 16.12.2008r.

Zatem ujmując kwestię niewypłacalności czysto formalnie, zgodnie z brzmieniem obowiązującego do końca 2015 r. art. 11 ust. 1 p.u.n. już z dniem 16.12.2008 r. (data w jakiej zaległe były pierwsze składki wobec ZUS oraz istniały już od 10 miesięcy zaległości podatkowe) rozpoczynał bieg dwutygodniowy (wówczas) termin do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Z uwagi na brak zapłaty innych należności, stan niewypłacalności przedsiębiorstwa Dłużnika w rozumieniu tak przepisów sprzed nowelizacji ustawy, jak i po jej nowelizacji, istniał nadal i ulegał stałemu pogłębianiu, mimo częściowo skutecznych egzekucji. Trzeba bowiem podkreślić, że dokonywane w toku prowadzonej egzekucji administracyjnej, spłaty zaległości podatkowych, nie zniwelowały w istotny sposób zadłużenia z tego tytułu, ani zaległości wobec ZUS. Zatem mimo owych spłat, stan niewypłacalności w rozumieniu przytoczonych przepisów nadal istniał i to nieprzerwanie do zaprzestania przez Dłużnika prowadzenia działalności gospodarczej. Co więcej, powyższe koresponduje z treścią zeznań Dłużnika, który na rozprawie w dniu 23 lutego 2021r. stwierdził jednoznacznie, że utracił zdolność do regulowania swoich zobowiązań już w 2008r.

Zgodnie z art. 21 ust. 1. p.u.n., który obowiązywał do końca 2015 r., Dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni (na gruncie obecnie obowiązujących przepisów p.u. trzydziestu dni) od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Z powyższego wynika, że zaniechania złożenia przez Dłużnika wniosku o ogłoszenie upadłości trwa co najmniej od grudnia 2008r., aż do zaprzestania prowadzonej działalności w sierpniu 2020r. Co charakterystyczne działalności dłużnego przedsiębiorcy nie zakończyło złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości, lecz wykreślenie z ewidencji. G. O. prowadził zatem w kolejnych latach swoja działalność w istocie kredytując się środkami publicznymi - niemal od początku działalności gospodarczej nie spłacał należności ani na rzecz ZUS, ani na rzecz Urzędu Skarbowego. Przez dwanaście lat, czyli niemal przez cały okres prowadzenia działalności zaniedbywał też obowiązek ustawowy zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości wynikający z oczywistego zaistnienia obiektywnej, łatwo sprawdzalnej przesłanki płynnościowej. Nie składając wniosku o ogłoszenie upadłości i prowadząc dalszą działalność podjął nie tylko ryzyko gospodarcze, ale ryzyko działania z naruszeniem przepisów prawa upadłościowego, w tym ryzyko skutkujące orzeczeniem zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Zaniechanie złożenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, mimo być może dobrych chęci, doprowadził do drastycznego pogłębienia stanu niewypłacalności spółki, skutkującego znacznym pokrzywdzeniem wierzycieli publicznoprawnych (stały wzrost zaległości składkowych i podatkowych) i kontrahentów ( Bank (...), Gmina W., Ł. R.) a także oczywistym obniżeniem wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa. Warto podkreślić to sposób działania Dłużnika, który wiedząc o braku możliwości bieżącego regulowania swoich zobowiązań jako przedsiębiorcy przeniósł zakupione wcześniej na swój rachunek żurawie do spółki, w której miał udziały i sprawował zarząd.

Zgodnie z art. 373 ust. 1 Prawa upadłościowego Sąd może orzec pozbawienie na okres od jednego do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia osoby, która ze swojej winy:

1) będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości albo

1a) faktycznie zarządzając przedsiębiorstwem dłużnika, istotnie przyczyniła się do niezłożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w ustawowym terminie, albo

2) po ogłoszeniu upadłości nie wydała lub nie wskazała majątku, ksiąg rachunkowych, korespondencji lub innych dokumentów upadłego, w tym danych w postaci elektronicznej, do których wydania lub wskazania była obowiązana z mocy ustawy, albo

3) jako upadły po ogłoszeniu upadłości ukrywała, niszczyła lub obciążała majątek wchodzący w skład masy upadłości, albo

4) jako upadły w toku postępowania upadłościowego nie wykonała innych obowiązków ciążących na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądu albo sędziego-komisarza, albo też w inny spsób utrudniała postępowanie.

(ust. 1a) Mimo zaistnienia przesłanki, o której mowa w ust. 1 pkt 1, sąd może oddalić wniosek o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli został złożony wniosek o otwarcie przyspieszonego postępowania układowego, postępowania układowego lub postępowania sanacyjnego, a rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli jest nieznaczny. (ust. 2) Przy orzekaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, sąd bierze pod uwagę stopień winy oraz skutki podejmowanych działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli.

W świetle powyżej przedstawionych ustaleń faktycznych, Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że na skutek wieloletniego zaniechania po stronie uczestnika w złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości zaistniały okoliczności stanowiące podstawę orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wskazane w art. 373 ust. 1 pkt 1) Prawa upadłościowego.

Dalszym analizom należało poddać przesłanki orzeczenia takiego zakazu określone w ust. 2 tego przepisu, a więc to, czy owo opóźnienie wiązało się z zawinionymi działaniami (zaniechaniami) uczestników, a jeśli tak, to w jakim stopniu oraz, czy spowodowało ono negatywne skutki, w szczególności doprowadziło do obniżenia wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i zwiększyło rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli.

W zakresie obu wyżej wskazanych pytań dotyczących zaistnienia przesłanek z art. 373 ust. 2 p.u., Sąd udzielił odpowiedzi pozytywnych, a więc stwierdził, że opóźnienie w złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości było zawinione przez uczestnika, a zawinienie to miało charakter co najmniej niedbalstwa, czy lekkomyślności oraz że niewątpliwie wywołało ono negatywne skutki, zarówno w postaci obniżenia wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa, jak i zwiększyło rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli. W tym miejscu należy podnieść, że obowiązku wykazania winy uczestnika postępowania nie należy rozumieć w taki sposób, że to wnioskodawca - w tym wypadku wierzyciel - musi udowodnić brak przesłanek wyłączających winę po stronie uczestnika postępowania. Przeprowadzenie takiego dowodu, jako dotyczące nieistnienia określonych stanów lub sytuacji, o których – najlepiej i najczęściej wyłącznie – wie sam zainteresowany uczestnik postępowania, albo nie byłoby możliwe, albo byłoby nadmiernie utrudnione dla wnioskodawcy. Jeśli zatem sam zainteresowany tym uczestnik, wobec którego toczy się postępowanie, nie podniesie i nie udowodni okoliczności świadczących o tym, iż w danych okolicznościach – z przyczyn, czy to zewnętrznych, czy też wewnętrznych, dotyczących przykładowo jego stanu zdrowia lub świadomości – niesłuszny jest zarzut braku należytej staranności w wykonaniu obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a okoliczności takie nie będą wynikały z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wówczas sąd przyjmie istnienie winy po stronie tego uczestnika.

Uczestnik postępowania wskazywał w zasadzie na jeden zespół okoliczności ekskulpacyjnych mających wynikać z niezależnego od niego pogorszenia koniunktury gospodarczej w 2008 roku. Dłużnik twierdził, że z uwagi na kryzys gospodarczy zaprzestał płacenia swoich zobowiązań, ponieważ sam nie otrzymywał zapłaty za udostępniany sprzęt budowlany. Uczestnik nie wskazał jednak żadnych okoliczności, niezależnych od niego, które powodowałyby brak możliwości złożenia wniosku o upadłość. Mając świadomość niewypłacalności od 2008r. Dłużnik nie złożył wniosku przez kolejne 12 lat, ostatecznie wykreślając działalność gospodarczą w sierpniu 2020r., aby w kolejnym kroku złożyć wniosku o ogłoszenie upadłości konsumenckiej (w grudniu 2020r.). W żadnym razie okolicznością zwalniającą od winy nie jest również ogólny spadek koniunktury na danym rynku - nawet jeśliby tak rzeczywiście było, to tym bardziej należało zakończyć działalność przedsiębiorstwa i złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości co najmniej w 2009r., a nie całkowicie zaniechać jego złożenia. Analiza działań Dłużnika wskazuje natomiast, że po 2008r. dalej prowadził deficytową działalność gospodarczą w taki sposób, że z łącznego zadłużenia rzędu nieprzekraczającego 10 tysięcy złotych wobec ZUS i Urzędu Skarbowego w 2008r., w miesiącu lutym 2021r. zadłużenie tylko wobec Wnioskodawcy z tytułu podatków wynosiło już łącznie 648 023,40 zł, zadłużenie wobec ZUS wynosiło (stan na 11 sierpnia 2020r.) łącznie 280 525,95 zł. Podsumowując należy wskazać, że na skutek swojego zaniechania i prowadzenia działalności pomimo stanu niewypłacalności Dłużnik powiększył swoje zadłużenie u tych wskazanych wierzycieli niemal stukrotnie .

Pomijając powyższe Dłużnika obciąża także wielomilionowy, niespłacony kredyt wobec (...) S.A. we W., a wszystkie prowadzone egzekucje, jako bezskuteczne, są umarzane.

Dłużnika obciąża także treść wyjaśnień, jakie złożył przez sadem w dniu 23 lutego 2021r. wskazując, że jedyny istotny składnik majątku przedsiębiorstwa (żurawie wieżowe), jak to określił „przeniósł” do stworzonej przez siebie spółki. G. O. przyznał przy tym, żurawie spłacał i ostatecznie spłacił w ratach zaniedbując w tym czasie zobowiązania wobec innych wierzycieli (ZUS i Urząd Skarbowy). W ocenie Sądu złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w dacie wystąpienia niewypłacalności pozwoliłaby przynajmniej częściowo zaspokoić wierzycieli w toku postępowania upadłościowego, co obecnie (poza wierzycielem hipotecznym) nie jest możliwe.

Jako okoliczności łagodzące, skutkujące oddaleniem w części wniosków co do wymiaru i orzeczeniem zakazu w niższej niż maksymalny wymiarze, Sąd w odniesieniu do uczestnika przyjął to, że nie dział on z rozmysłem i z chęcią osiągnięcia osobistych korzyści, a sposób postepowania wskazuje raczej niefrasobliwość i brak świadomości prawnej niźli na przygotowaną z rozmysłem koncepcję wyprowadzenia majątku przedsiębiorstwa. Na korzyść Dłużnika przemawia także ograniczony krąg wierzycieli z przewagą wierzycieli instytucjonalnych, którzy mieli czas oraz możliwości do złożenia wniosku o upadłość Dłużnika przez niemal 12 lat, a jednak tego nie uczynili przyczyniając się do powiększenia zaległości.

Reasumując powyższy wątek należy wskazać, że zdaniem Sądu, G. O. z własnej winy, mającej co najmniej charakter niedbalstwa, czy lekkomyślności, nie złożyli w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, pomimo iż powinni mieć i miał wiedzę o zaistnieniu przesłanek do zgłoszenia takiego wniosku.

Około dwunastoletnie ostatecznie zaniechanie w złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości jego przedsiębiorstwa miało wymierne negatywne skutki dla jej wierzycieli, co w sposób jednoznaczny i wystarczający potwierdza obraz jego aktualnego zadłużenia i tym samym obniżenia wartości przedsiębiorstwa.

Wszystkie powyżej wskazane okoliczności, stanowiły przyczynę orzeczenia wobec uczestnika postępowania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, a stopień winy, jak również rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli i zakres obniżenia wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa, jakie ustalono w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, uzasadniały orzeczenie tego zakazu w wymiarze 7 lat. W oparciu o powyższe wniosek o orzeczenie zakazu działalności gospodarczej wobec G. O. należało uwzględnić co do zasady i w części co do wymiaru – na podstawie art. 373 ust. 1 pkt 1) i ust. 2 Prawa upadłościowego w zw. z art. 452 ust. 3 Prawa restrukturyzacyjnego – o czym orzeczono w punkcie I sentencji.

Z uwagi na określenie wymiaru zakazu poniżej żądań wniosku, w punkcie II sentencji oddalono wniosek w pozostałym zakresie.

Wobec oczywistej sprzeczności interesów, rozstrzygniętej na korzyść wnioskodawcy, na zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy przyznano mu od uczestnika zwrot poniesionych kosztów postępowania, stosownie do art. 376 ust. 1 zd. 3 Prawa upadłościowego w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 520 § 3 zd. 1 k.p.c. Chociaż okres orzeczonego zakazu jest mniejszy niż żądał wnioskodawca, Sąd wyraża pogląd, że wymiar zakazu jest kwestią o drugorzędnym znaczeniu przy rozstrzyganiu o kosztach postępowania w sprawie o pozbawienie prawa prowadzenia działalności określonej w art. 373 ust. 1 Prawa upadłościowego. Decydująca dla oceny, kto przegrał sprawę zakazową, jest sama zasada rozstrzygnięcia – czy na skutek wniosku orzeczono zakaz, czy też wniosek oddalono (por. postanowienie z 4 lutego 2009 r. Sądu Okręgowego we Wrocławiu, sygn. akt (...)). Zasądzono więc od G. O. zwrot kosztów postępowania w kwocie 357 zł, w tym 100 zł opłaty, 240 zł tytułem kosztów zastępstwa w postępowaniu nieprocesowym w sprawie niewymienionej odrębnie (§8 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r.), plus 17 zł tytułem opłaty skarbowej.

W punkcie IV w oparciu o wyrażoną wyżej zasadę zobowiązano uczestnika do uiszczenia kwoty 500 zł tytułem kosztów zamieszczenia wymaganego prawem upadłościowym obwieszczenia o orzeczeniu zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.

Orzeczenie o kosztach oparto o treść art. 376 ust. 1 zd. 3 Prawa upadłościowego w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 109 § 1 zd. 1 k.p.c. i art. 109 § 2 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)