Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 24 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Anna Małecka

Protokolant:Maryna Adamska

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...) Oddział w Polsce

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Oddział w Polsce na rzecz powoda R. K. kwotę 3.000 zł (trzy tysiące złotych) wraz z:

- odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 12 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.;

- ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 323,91 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu) kwotę 510,63 zł tytułem brakujących kosztów opinii biegłych i złożonej dokumentacji;

V.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu) kwotę 218,84 zł tytułem brakujących kosztów opinii biegłych i złożonej dokumentacji.

Sygn. akt XI C 579/13

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2013 r. powód R. K. wniósł pozew przeciwko (...) Oddział w Polsce, domagając się zapłaty kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 października 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dnia 7 września 2012 r. we W. miała miejsce kolizja drogowa, której sprawcą był M. P.. Na skutek powód R. K., poruszający się na motocyklu doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu oraz urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, jak również wystąpiła okołourazowa niepamięć wsteczna. Powód w dniach od 7 września 2012 r. do 9 września 2012 r. był hospitalizowany w Wojewódzkim Szpitalu (...) we W. na oddziale chirurgii. Po przebytym leczeniu, powodowi zalecono oszczędny tryb życia, kołnierz ortopedyczny oraz badanie kontrolne w poradni neurologicznej. Z powodu nasilających się bólów głowy i kręgosłupa szyjnego, powód ponownie udał się do poradni neurologicznej, gdzie stwierdzono nieprawidłowy wynik próby Romberga, obniżenie czucia na zewnętrznej powierzchni kończyny lewej, ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego oraz pourazowy bólowy zespół korzeniowo-szyjny. Do czasu wytoczenia powództwa powód nadal przebywał pod opieką lekarską z powodu utrzymywani się dolegliwości: silnych bólów głowy, którym towarzyszyły nudności i wymioty, parestezji kończyn górnych, zaburzeń snu oraz zawrotów głowy. Po kolizji z 7 września 2012 r. powód nadal odczuwał lęk związany z prowadzeniem pojazdów mechanicznych, stał się nerwowy i nadpobudliwy.

Powód wskazał, że poniósł koszty leczenia w łącznej wysokości 307,90 zł, na które składają się: koszty zakupu leków, koszty dojazdów na zabiegi rehabilitacyjne i wizyty lekarskie. Na skutek częściowego uznania roszczenia strona pozwana ostatecznie przyznała powodowi dnia 8 lutego 2013 r. kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 307,90 zł tytułem odszkodowania, odmawiając wypłaty dalej idących świadczeń. Powód wskazał, że przyznana przez stronę pozwaną kwota zadośćuczynienia nie odpowiada rozmiarowi i intensywności cierpień, związanych z doznanym przez powoda uszczerbkiem na zdrowiu, jak również ze względu na rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie ludzkie, a także młody wiek powoda.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana – (...) Oddział w Polsce wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że kwestionuje wysokość roszczenia dochodzonego przez powoda. Wskazała, że w toku likwidacji szkody wypłaciła należne powodowi zadośćuczynienie w kwocie 2.000 zł, a także odszkodowanie z tytułu kosztów leczenia w kwocie 307,90 zł. Strona pozwana podała, że wysokość przyznanego świadczenia została ustalona na podstawie dokumentacji medycznej, a także wydanej na jej podstawie opinii konsultanta medycznego, w której ustalono u powoda 3% uszczerbku na zdrowiu. W ocenie strony pozwanej, ustalona kwota zadośćuczynienia w pełni zaspokaja roszczenia powoda wynikające z wypadku z dnia 7 września 2012 r. Przy tym podkreślono, że w ocenie strony pozwanej doznane obrażenia i związane z nimi dolegliwości zdecydowanie nie miały aż tak poważnego charakteru, jak przedstawia to strona powodowa, zwłaszcza że z dokumentacji medycznej przedłożonej przez powoda nie wynika aby wymagał on skomplikowanego leczenia, konsultacji specjalistycznej, dalszej rehabilitacji czy też leczenia farmakologicznego. W wyniku zdarzenia powód doznał jedynie urazu kręgosłupa szyjnego i wstrząśnienia mózgu, a przekazana przez powoda pozwanemu dokumentacja medyczna, znajdująca się w aktach szkody nie wykazuje, by powód doznał jakichkolwiek innych obrażeń niż te stwierdzone już w dokumentacji medycznej przesłanej do pozwanego. Zdaniem strony pozwanej, powołane w pozwie twierdzenia są zdecydowanie gołosłowne i niepoparte dowodami, brak jest dokumentów potwierdzających potrzebę jakichkolwiek zabiegów, stosowania leków, czy rehabilitacji.

Odnośnie zasądzenia odsetek od zadośćuczynienia strona pozwana podniosła, iż jest ono nieuzasadnione, gdyż podstawą ustalenia wysokości zadośćuczynienia będzie stan zdrowia powoda ustalony dopiero w wyroku sądowym. Odszkodowanie należne tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stanie się wymagalne dopiero z datą wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 września 2012 r. miało miejsce zdarzenia drogowe, podczas którego M. P., kierujący samochodem marki R. o numerze rejestracyjnym (...) nie udzielił pierwszeństwa przejazdu motocyklowi marki S. o numerach rejestracyjnych (...), którym poruszał się R. K., w następstwie czego doszło do bocznego zderzenia pojazdów. Sprawca kolizji został ukarany mandatem karnym przez Policję.

/bezsporne, ponadto dowód:

- zaświadczenie WR K. we W. z dnia 4.11.2012 r. (k. 30);

- przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 02.08.2013 r. (czas nagrania 00:12:35-00:26:51) (k. 71)/

Samochód marki R. o numerze rejestracyjnym (...), którym poruszał się sprawca kolizji, objęty był polisą ubezpieczeniową OC wykupioną w (...) Oddział w Polsce.

/bezsporne, ponadto dowód: zaświadczenie WR K. we W. z dnia 4.11.2012 r. k. 30/

W wyniku kolizji R. K. upadł uderzając o jezdnię, wskutek czego krótkotrwale utracił przytomność. Z miejsca zdarzenia został zabrany przez zespół ratownictwa medycznego do Wojewódzkiego Szpitala (...) we W. przy ul. (...), gdzie wykonano badania: RTG klatki piersiowej oraz miednicy, TK głowy i kręgosłupa. Rozpoznano u niego urazy głowy i wstrząśnienie mózgu, urazy odcinka szyjnego kręgosłupa oraz około urazową niepamięć wsteczną. Badanie TK wykazało poszerzenie przestrzeni płynowej przymózgowej przednich części obu płatów skroniowych oraz dyskretne zgrubienie błony śluzowej prawej zatoki klinowej. Nie uwidoczniono cech krwawienia wewnątrzczaszkowego. Kości pokrywy czaszki złamania nie wykazały. Stwierdzono konieczność hospitalizacji na oddziale chirurgii ogólnej. Dnia następnego po dniu, w którym miało miejsce zdarzenie powód wypisał się na własne żądanie w stanie dobrym, z zaleceniami kontroli w poradni neurochirurgicznej za 4 tygodnie, oszczędzającego trybu życia oraz noszenia miękkiego kołnierza S. do 2 tygodni. Z powodu utrzymujących się bólów głowy i kręgosłupa szyjnego w dniu 13 września 2012 r. R. K. ponownie udał się do Wojewódzkiego Szpitala (...) we W. przy ul. (...), gdzie uzyskał skierowanie na kontrolną wizytę w poradni neurochirurgicznej.

Bezpośrednio po zdarzeniu powód R. K. przebywał przez tydzień w domu. W celu ograniczenia bólu zażywał farmakologiczne środki przeciwbólowe oraz ograniczył czynności ruchowe. W dniu 8 października 2012 r. powód udał się na konsultację neurologiczną do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) s.c., w trakcie której powód podał, że nadal utrzymują się bóle głowy w okolicy czołowej z nudnościami i wymiotami, zawroty głowy, parestezje kończyn górnych, zaburzenia snu, lęki związane z prowadzeniem pojazdów mechanicznych, wzmożona pobudliwość nerwowa. Podczas badania lekarz neurolog stwierdził chwiejność próby R., brak objawów świadczących o zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, niepewność w próbach zbornościowych palec-nos obustronnie oraz tkliwość palpacyjną odcinka szyjnego z ograniczeniem jego ruchomości, głównie przy skręcie w stronę prawą. Wobec zgłaszanych dolegliwości bólowych powodowi zalecono fizykoterapię. W listopadzie 2012 r. powód poddał się serii zabiegów rehabilitacyjnych na kręgosłup szyjny, polegających na masażu. W późniejszym czasie, powód nie korzystał już z żadnej pomocy medycznej w związku z przebytym urazem.

/dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego Wojewódzkiego Szpitala (...) we W. ( (...). Gł. Nr 10 Rok 2012 Pozycja: (...));

- karta medycznych czynności ratunkowych

- wyniki badania TK – głowy z dnia 7.09.2012 r.;

- wyniki badania TK – kręgosłupa z dnia 7.09.2012 r.;

- wyniki badania RTG klatki piersiowej z dnia 7.09.2012 r.;

- wyniki RTG miednicy z dnia 7.09.2012 r.;

- wywiad lekarski ( (...). Gł. Nr 10 Rok 2012 Pozycja: (...));

- historia choroby ( (...). Gł. Nr 10 Rok 2012 Pozycja: (...));

- sprawozdanie o stanie pacjenta (przebiegi pielęgniarskie);

- wypis na żądanie z 8.09.2012 r.;

- zakończenie pobytu ( (...). Gł. Nr 10 Rok 2012 Pozycja: (...));

- skierowanie do poradni specjalistycznej z 13.09.2012 r. (k. 28);

- przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 02.08.2013 r. (czas nagrania 00:12:35-00:39:46) (k. 71-72)/

R. K. w związku ze skutkami zdarzenia drogowego z dnia 7 września 2012 r. poniósł koszty w łącznej w wysokości 307,90 zł. Na koszty te złożyły następujące kwoty: 120 zł – koszty porady neurologicznej w dniu 8.10.2012 r., 37,90 zł – koszt zakupu kołnierza ortopedycznego, 150 zł – koszt zabiegów rehabilitacyjnych – masaże.

/bezsporne, ponadto dowód:

- rachunek (k. 26)

- paragon fiskalny (k. 26),

- zgłoszenie szkody – pismo z dnia 7.12.2012 r. (k. 22)/

R. K. zgłosił szkodę będącą następstwem wypadku z dnia 7 września 2012 r., pismem z dnia 7 grudnia 2012 r., doręczonym w dniu 12 grudnia 2012 r. (...) Oddział w Polsce w toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przyznała na rzecz poszkodowanego kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz 307,90 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia i rehabilitacji. Działający na zlecenie strony pozwanej lekarz ustalił, iż w związku ze zdarzeniem z dnia 7.09.2012 r. powód doznał 3% uszczerbku na zdrowiu.

/bezsporne, ponadto dowód:

- opinia z dnia 16.12.2012 r. (k. 65);

- pismo strony pozwanej kierowane do pełnomocnika powoda (k. 13)/

Przed wypadkiem powód nie leczył się na schorzenia kręgosłupa, występowały u niego jednak problemy neurologiczne, objawiające się bólem i zawrotami głowy oraz gwałtownymi reakcjami na zmiany pogody, w związku z wypadkiem motocyklowym, który miał miejsce w 2011 r.

W początkowym okresie po kolizji z dnia 7 września 2012 r. u powoda utrzymywały się dolegliwości bólowe kręgosłupa oraz nudności. Objawy te obecnie ustąpiły, jednak przy cięższych pracach wymagających obciążenia kręgosłupa prosi o pomoc inne osoby. Kontynuuje uczęszczanie na zajęcia sztuki walki kravmaga.

/dowód: przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 02.08.2013 r. (czas nagrania 00:12:35-00:39:46) (k. 71-72)/

Doznany przez powoda na skutek wypadku z dnia 7 września 2012 r. uraz w postaci stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu skutkował długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda w wysokości 2%. Pozostałe obrażenia doznane przez powoda w wypadku nie skutkowały długotrwałymi dolegliwościami. Nie ma podstaw do uznania uszczerbku na zdrowiu w związku z przebytym urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego oraz stłuczeniem klatki piersiowej i miednicy. Obecny stan zdrowia powoda jest dobry. Jedynym utrzymującym się nadal skutkiem doznanego uszczerbku na zdrowiu jest podawany przez powoda uraz psychiczny, uniemożliwiający mu jazdę motocyklem, jednak bez konieczności korzystania z pomocy psychologicznej ani leczenia psychiatrycznego. Zdolność ruchowa powoda była przez około 2 miesiące po wypadku w niewielkim stopniu ograniczona z uwagi na odczuwalne bóle głowy i karku, bez istotnego uszkodzenia struktur anatomicznych głowy ani kręgosłupa szyjnego. Rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość w rozumieniu możliwości powstania dalszych powikłań doznanych w wypadku obrażeń są dobre, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością dalsze powikłania bowiem nie wystąpią. Nie ma obecnie konieczności dalszego leczenia i rehabilitacji powoda na skutek urazów doznanych w wyniku powyższego wypadku. Ograniczenia w trakcie leczenia wynikały z konieczności stosowania kołnierza ortopedycznego przez okres kilku tygodni, konieczności zgłoszenia się na wizytę kontrolną u neurologa oraz poddania się serii zabiegów fizjoterapii. Nie było istotnych ograniczeń w normalnym funkcjonowaniu życiowym powoda, ani w pracy zawodowej. W związku z doznanymi obrażeniami, nie występują również przeciwwskazania zdrowotne do uprawiania przez powoda sportów, tj. sztuk walki kravmaga.

/dowód:

- pisemna opinia łączna biegłych sądowych z dnia 10.06.2014 r. (k. 111-115),

- opinia łączna uzupełniająca z dnia 28.10.2014 r. (k. 141-142),

- opinia łączna uzupełniająca z dnia 24.05.2015 r (k. 184-185).

- opinia łączna uzupełniająca z 20.12.2015 r. (k. 261-262)/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Samoistnym źródłem zobowiązania z tytułu czynu niedozwolonego jest fakt wyrządzenia szkody, za którą ustawa czyni określony podmiot odpowiedzialnym. Treścią tak powstałego stosunku prawnego jest uprawnienie do uzyskania odszkodowania lub zadośćuczynienia i odpowiadający temu uprawnieniu obowiązek naprawienia szkody bądź zadośćuczynienia krzywdzie.

Odpowiedzialność strony pozwanej wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jaka łączyła ją z posiadaczem pojazdu marki R. o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował sprawca wypadku z dnia 7 września 2012 r. Zgodnie z art. 822 k.c., przez umowę odpowiedzialność cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1). Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§2). Powód, jako osoba uprawniona do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mógł dochodzić roszczenia na mocy art. 822 § 4 k.c. bezpośrednio od strony pozwanej jako zakładu ubezpieczeń. Uzasadnia to legitymację bierną strony pozwanej w niniejszym procesie.

Zakres odpowiedzialności cywilnej osoby odpowiadającej za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia regulują w sposób szczególny art. 444-448 k.c. Roszczenie powoda wywiedzione zostało w oparciu o treść art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c., zgodnie z którym między innymi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ponadto w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego tytułu koszty (art. 444 § 1 k.c.). Podstawową przesłanką możliwości skutecznego domagania się zadośćuczynienia jest w tym przypadku doznanie szkody niemajątkowej (tzw. szkody na osobie, krzywdy) wynikającej z wypadku, w którym poszkodowany została powód. Jak podkreśla się w judykaturze i doktrynie zadośćuczynienie powinno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok SN z 3.02.2000 r., sygn. I CKN 969/98, LEX nr 50824). W orzecznictwie podkreśla się, że przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 k.c.) należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.06.1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626). Wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też określonej sztywnymi regułami, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.09.2001 r., III CKN 427/00, Lex 52766). Jednocześnie jednak przyznana kwota nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok Sądu Najwyższego z 28.09.2001 r., III CKN 427/00, Lex nr 52766). Zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanego, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Pamiętać należy, iż zadośćuczynienie nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.02.2000r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Okolicznościami niespornymi w sprawie był fakt zaistnienia w dniu 7 września 2012 r. zdarzenia drogowego, w którym poszkodowany została powód, zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych przez właściciela pojazdu, którym kierował sprawca kolizji komunikacyjnego ze stroną pozwaną, zgłoszenie szkody przez powoda oraz przebieg postępowania likwidacyjnego prowadzone przez stronę ubezpieczyciela, które zakończyło się zapłatą na rzecz powoda zadośćuczynienia i odszkodowania w zakresie poniesionych przez niego kosztów leczenia. Bezspornym była również co do zasady odpowiedzialność strony pozwanej za powstałą szkodę. Strona pozwana nie zakwestionowała swojej odpowiedzialności odszkodowawczej za następstwa wypadku.

Wobec powyższego, sąd w niniejszym postępowaniu przedmiotem rozpoznania uczynił kwestię adekwatności w stosunku do następstw wypadku wypłaconej przez ubezpieczyciela kwoty tytułem zadośćuczynienia. Dokonanie wskazanych ustaleń wymagało wiadomości specjalnych z zakresu medycyny, w związku z czym sąd za niezbędne uznał skorzystanie z dowodu z opinii biegłych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądania zasądzenia kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stwierdzić należy, że w toku postępowania dowodowego powód wykazał w sposób należyty szkodę niemajątkową, doznaną w następstwie wypadku z dnia 7 września 2012 r., choć nie w takim zakresie, w jakim podawał w uzasadnieniu pozwu. Sąd oparł się w tym zakresie przede wszystkim na opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu chirurgii i ortopedii z dnia 10 czerwca 2014 r. oraz ich łącznych opiniach uzupełniających z dnia 28 października 2014 r., dnia 24 maja 2015 r. oraz z dnia 20 grudnia 2015 r. Biegli w sposób kategoryczny przyznali, że u powoda na skutek zdarzenia z dnia 7 września 2012 r. doszło do 2% trwałego uszczerbku na zdrowiu, będącego następstwem obrażeń w postaci stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu. Pozostałe odniesione na skutek zdarzenia z dnia 7 września 2012 r. obrażenia w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej i miednicy nie skutkowały długotrwałymi dolegliwościami i w związku z tym, brak podstaw do uznania uszczerbku na zdrowiu w tym zakresie. Dolegliwość polegająca na bólu w okolicy barku lewego – biorąc pod uwagę brak urazu tego barku w zdarzeniu z dnia 7 września 2012 r. nie może być uznana za następstwo przedmiotowego wypadku. Sąd dokonał oceny opinii biegłych sądowych powołanych w niniejszej sprawie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla ich przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w nich wniosków (postanowienie SN 2000.11.07 (...) OSNC 2001/4/64). W ocenie sądu przedmiotowe opinie, uznać należało za wiarygodne, były bowiem pełne, jasne, logiczne i zrozumiałe. Z opinii tych jednoznacznie wynika stan faktyczny i materiał dowodowy, na jakim oparli się biegli. Wnioski formułowane następnie przez biegłych na ich podstawie są jasne i logiczne. Biegli w czytelny, zrozumiały, a przy tym w rzeczowy sposób opisali względy, jakimi kierowali się przy ustaleniu uszczerbku lub jego braku na zdrowiu powoda, a także przy określeniu związku pomiędzy doznanymi przez poszkodowanego obrażeniami, a zdarzeniem z dnia 7 września 2012 r. W związku z tym, w ocenie sądu podnoszone przez stronę powodową zastrzeżenia do opinii biegłych nie zasługiwały na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń w zakresie rozmiarów krzywdy doznanej przez powoda, a tym samym rozważając wysokość należnego mu zadośćuczynienia, poza opinią biegłych, sąd oparł również w zeznaniach powoda, w zakresie w jakim pozostawały zgodne z pozostałym materiałem dowodowym z dokumentów. Ze zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego wynika, że powód w okresie powypadkowym, ani później, nie wymagał opieki osób trzecich, a proces jego leczenia został zakończony bez komplikacji zdrowotnych, wbrew zawartym w pozwie twierdzeniom, o pozostawaniu przez powoda pod stałą opieką lekarską do czasu wytoczenia powództwa. Powód sam wypisał się ze szpitala bezpośrednio po wypadku, nie została mu zlecona żadna rehabilitacji (powód korzystał z zabiegów bez wcześniejszego skierowania od lekarza). Przy tym rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są dobre. W ocenie sądu, choć doznane przez powoda obrażenia niewątpliwie skutkowały dolegliwościami bólowymi, ich nasilenie nie przybrało ponadprzeciętnego charakteru, o czym świadczy brak systematycznego leczenia poza jednorazową wizytą u neurologa miesiąc po wypadku oraz przebyciem jednej serii zabiegów fizjoterapii. Sąd miał również na względzie, że nie było istotnych ograniczeń ani w normalnym funkcjonowaniu życiowym powoda, ani w aktywności fizycznej, ani w pracy zawodowej.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem sądu żądanie zadośćuczynienia zgłoszone przez powoda pomimo tego, że jest usprawiedliwione co do zasady, nie może być uwzględnione w całości jako nadmierne. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują jednoznacznie, że powód zakończył proces rekonwalescencji, a zakres obrażeń doznanych w toku zdarzenia z dnia 7 września 2012 r. nie ma obecnie wpływu na jego dalsze funkcjonowanie, pomimo, że nadal może występować u powoda wzmożenie napięcia mięsni szyjnych. W świetle powyższego sąd uznał, iż kwota zadośćuczynienia w wysokości łącznej 5.000 zł (uwzględniwszy już wypłaconą kwotę 2.000 zł) stanowi świadczenie adekwatne do rozmiaru krzywdy poszkodowanego. Zważywszy na stwierdzony niewielki – 2% uszczerbek na zdrowiu oraz zakres doznanych przez powoda obrażeń i związanych z nimi cierpień, rzeczona kwota – wraz przyznanym przez ubezpieczyciela na etapie przesądowym świadczeniem – rekompensują jego krzywdę fizyczną i psychiczną. Ustalając wskazaną wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sąd oparł się na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierując się celami i charakterem zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji strony, jak młody wiek i intensywność cierpień, a także wpływ na odczucia psychiczne powoda. Nadmienić jednocześnie należy, że określenie wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu, stanowiło jedynie kryterium pomocnicze do ustalenia zasadności i wysokości dochodzonego w sprawie zadośćuczynienia. Stopień uszczerbku na zdrowiu nie może być przyjmowany jako wyłączna przesłanka ustalenia wysokości zadośćuczynienia – nie można przecież pomijać okresu leczenia, odczuwania dolegliwości fizycznych oraz uczucia krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.04.1974, II CR 123/74). Treść art. 445 k.c. pozostawia – z woli ustawodawcy – swobodę sądowi orzekającemu w ustaleniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy – uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 maja 1998 r., II CKN 756/97, niepubl.). Biorąc powyższe pod uwagę – w szczególności wnioski opinii biegłych w zakresie następstw wypadku i rokowań na przyszłość – w ocenie Sądu roszczenie powoda w zakresie przekraczającym uzupełniające zadośćuczynienie w wysokości 3.000 zł, nie zasługuje na uwzględnienie.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., według którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli natomiast stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Termin spełnienia świadczenia może być oznaczony (w ustawie lub umowie) albo może wynikać z właściwości zobowiązania – w pozostałych zaś sytuacjach świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.). W przypadku świadczenia ubezpieczyciela z tytułu umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych ustanowiono 30-dniowy termin do wypłaty odszkodowania (liczony od daty zgłoszenia szkody).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie przychyla się do aktualnych poglądów orzecznictwa, w których przyjmuje się, że obowiązek zaspokojenia roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nie staje się wymagalny dopiero z datą wydania uwzględniającego to roszczenie wyroku wydanego w toku wytoczonego o nie procesu sądowego, lecz z chwilą wezwania dłużnika do jego zaspokojenia (art. 455 k.c.) W przypadku zaś, gdy odpowiedzialność za wyrządzoną przez sprawcę szkodę ponosi ubezpieczyciel, zobowiązany on jest na podstawie art. 817 § 1 k.c. spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (wyrok SA w Białymstoku z dnia 12.10.1999 r., I A Ca 318/99, OSA z 2000 r. z. 6 poz. 27). Jeżeli powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Z uwagi na niewątpliwy fakt zgłoszenia przez powoda roszczenia objętego pozwem przed wszczęciem niniejszego postępowania, jak i brak zapłaty przez pozwaną przysługujących poszkodowanemu świadczeń w ustawowym terminie, żądanie pozwu w zakresie odsetek od zasądzonej wyrokiem kwoty pozostawało uzasadnione.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sąd na podstawie powoływanych i cytowanych przepisów orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku oraz w punkcie II sentencji wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie, z uwagi na okoliczności podane powyżej.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 zdanie 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W przedmiotowym wypadku z uwagi na uwzględnienie powództwa w przeważającej części sąd zastosował stosunkowe rozdzielnie kosztów.

W niniejszej sprawie powód żądał zasądzenia kwoty 10.000 zł i jego żądanie zostało uwzględnione co do kwoty 3.000 zł, a zatem wygrał on sprawę w 30%. Obrona pozwanego okazała się skuteczna w 70%. W toku postępowania powód poniósł łącznie koszty w wysokości 3.919,37 zł, na które składały się: opłata od pozwu w kwocie 500 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1.400,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.200,00 zł ustalone w oparciu o przepis § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty dojazdu pełnomocnika na rozprawy, co przy wyniku uwzględnieniu roszczenia [3.919,37 x 30%] daje kwotę 1.175,81 zł. Strona pozwana w toku postępowania poniosła koszty w łącznej wysokości 1.217 zł, na które składały się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł ustalone w oparciu o przepis § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.) oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, co przy wyniku sprawy [1.217,00 x 70%] – daje kwotę 851,90 zł. Po dokonaniu wzajemnej kompensacji kosztów strona pozwana zobowiązana jest do zwrotu powodowi kwoty 323,91 zł tytułem kosztów procesu. Mając na względzie powyższe sąd rozstrzygnął jak w punkcie III sentencji wyroku.

Uiszczone w sprawie zaliczki nie wystarczyły na wypłatę przysługującego biegłym wynagrodzenia i złożonej dokumentacji, bowiem łączny koszt sporządzonych opinii pisemnych oraz złożonej dokumentacji wyniósł 2.129,47 zł, a suma wypłaconych zaliczek wynosiła 1.400,00 zł. Kwota 729,47 zł została wobec powyższego wypłacona tymczasowo ze środków Skarbu Państwa. Stąd też w oparciu o art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w pkt. IV wyroku sąd nakazał stronie powodowej, jako stronie przegrywającej proces w 70 %, aby uiściła kwotę 510,63 zł tytułem brakującego wynagrodzenia biegłych i złożonej dokumentacji na rzecz Skarbu Państwa, a w pkt. V wyroku stronie pozwanej jako przegrywającej proces w 30 % aby uiściła kwotę 218,84 zł tytułem brakującego wynagrodzenia biegłych i złożonej dokumentacji na rzecz Skarbu Państwa.