Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 16 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar

Protokolant: Agnieszka Peregudów

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2016 r. we W.

sprawy z powództwa Gmina W. - Zarząd Zasobu Komunalnego

przeciwko E. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego E. K. na rzecz strony powodowej Gminy W. kwotę 25.489,79 zł (dwadzieścia pięć tysięcy czterysta osiemdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 21.325,59 zł od dnia 1 października 2014 r. do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 4.164,20 zł od dnia 5 listopada 2014 r. dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 3.675 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gmina W. jest właścicielem lokalu nr (...) przy ul. (...) we W..

Lokal ten to lokal użytkowy o całkowitej powierzchni 92,45m2 usytuowany na parterze budynku, posiada dwa wejścia, w tym jedno bezpośrednio od ul. (...). W przedmiotowym lokalu od roku 1995 do roku 2010 prowadzana była działalność gospodarcza, początkowo w postaci sklepu, następnie lodziarni, sklepu rowerowego, banku. Najemcą lokalu do 2010 r. pozostawała spółka (...) Sp. z o.o.

W dniu 31 marca 2010r. lokal został zdany Gminie W.. Na datę wydania lokal posiadał instalację wodociągową i kanalizacyjną, 2 zlewozmywaki , krany, miskę klozetową, sedes, spłuczkę w stanie dobrym.
W lokalu zainstalowany był licznik zimnej wody. W tylnej części pomieszczenia instalacja elektryczna wymagała wymiany, zdjęty był licznik energii elektrycznej. Lokal miał 4 gniazda siłowe oraz zamontowane oświetlenie. Lokal w części znajdującej się od strony ulicy wymagał odświeżenia – malowania. W lokalu znajdowała się ścianka działowa dzieląca lokal na dwie części - część z wejściem od podwórza znajdował się pion kanalizacyjny, wodny, instalacja elektryczne – do wymiany. Pomieszczenie wymagało generalnego remontu.

Klucze do lokalu zostały zdane przez K. D. działającego w imieniu ostatniego
z najemców pracownikowi Gminy W. B. W. i tylko ona dysponuje kluczami, które nie były udostępnianie osobom trzecim pod zdaniu lokalu przez ostatniego najemcę.

Część lokalu znajdująca się od ul. (...) oraz część od podwórza stanowią całość funkcjonalną; część od podwórza pełni rolę zaplecza.

(dowód: - protokół zdawczo - odbiorczy z dnia 31 marca 2010 r., k 121-124;

- dokumenty zawarte w aktach lokalowych, k., , a w tym :

porozumienie z dnia 8 sierpnia 2002 r., k. 163;

pisma Gminy W., k. 164-166, 219;

protokół pomiaru powierzchni, k. 172;

oferta najmu, k. 176;

aneks do umowy najmu, k. 193-196;

umowy najmu, k. 257-260, 337-341,345-348;

- wyrok SR Wrocław – Fabryczna z dnia 21 lipca 2011r. sygn.. akt XI C 155/11, k. 19;

- zeznania świadka B. W., protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015r.)

W dniu 3 lipca 2010 r. E. K. samowolnie zajął część lokalu nr (...) przy ul. (...) we W. o powierzchni 35,60m ², znajdująca się od strony podwórza, którą to część wyremontował.

W dniu 5 lipca 2010 r. E. K. poinformował o powyższym Gminę W., zwracając się z prośbą o zawarcie z pozwanym umowy najmu lokalu, a także o wyrażenie zgody na korzystanie z instalacji wodociągowej i elektrycznej.

(bezsporne, a nadto dowód:

- pismo pozwanego z dnia 5 lipca 2010 r., k. 11)

W dniu 20 września 2010r. Gmina W. wezwała E. K. do dobrowolnego wydania lokalu, wyznaczając termin na dzień 7 października 2010r. oraz zastrzegając skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego a także naliczanie należności za korzystanie z lokalu użytkowego bez tytułu prawnego od dnia stwierdzenia tej okoliczności - od 31 sierpnia 2010r.

W dniu 20 września 2010r. strona powodowa skierowała do pozwanego pismo, w którym ustaliła należność za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego na kwotę 660 zł. miesięcznie; powyższą należność wraz z opłatami eksploatacyjnymi należało uiszczać do 10-go dnia każdego miesiąca na konto Gminy W.. Zastrzeżono, że powyższego stanowiska nie zależy poczytywać jako zgodę na korzystanie z lokalu
i w przypadku nie wydania lokalu sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego o eksmisję. Pismo zawierające powyższe stanowisko strony powodowej zostało doręczone pozwanemu w dniu 23 września 2010r.

Dokonując wyliczenia należności z tytułu korzystania z lokalu strona powodowa ustaliła stawkę za 1m ² biorąc za podstawę średnią stawkę czynszu najmu dla lokali użytkowych będących własnością Gminy W. położonych przy ul. (...) we W.. Wyliczono średnią stawkę biorąc pod uwagę stawki czynszu dla 10 lokali użytkowych znajdujących się na tej ulicy i otrzymano kwotę 18,45 zł. Strona powodowa przyjęła średnią stawkę, nie wiedząc, na jaką działalność przeznaczony będzie lokal zajęty przez pozwanego.

(dowód : - korespondencja stron wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 12-17;

- wyliczenie, k 145;

- zeznania świadka B. W., protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015r.)

Gmina W. wystawiała rachunki z tytułu należności za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego przez E. K. oraz za media (zimna woda i odprowadzanie ścieków).

E. K. częściowo regulował należności, ale nie w pełnej wysokości. Za okres od listopada 2011 r. do dnia 4 lipca 2014 r. stan jego zaległości z tego tytułu wyniósł, w raz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie w kwocie 4.164,20 zł, 25.489,79 zł.

Gmina W. wzywała E. K. do zapłaty kwoty 25.489,79 zł.

(dowód: - rachunki i noty, k- 21-88;

- kartoteka finansowa, k. 90-93;

- nota odsetkowa, k. 94-95;

- nakaz zapłaty z dnia 16 kwietnia 2012 r., k. 18;

- wyrok SR Wrocław-Fabryczna z dnia 13 stycznia 2015 r., k. 148-156;

- wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 96-98)

Średnia stawka czynszu za lokale użytkowe Gminy W. przy ul. (...) we W. wynosi 25,88 zł za 1 m ² powierzchni użytkowej lokalu.

W dniu 30 września 2008r. pomiędzy Gminą W. a R. F. zawarta została na okres 4 lat umowa najmu lokalu użytkowego położonego we W. przy ul. (...) o powierzchni użytkowej 28,97 m2. Strony ustaliły miesięczny czynsz najmu na kwotę 768,60 zł. brutto (26,53 zł. za m2).

W dniu 9 lutego 2009r. pomiędzy Gminą W. a D. Ł. zawarta została na okres 4 lat umowa najmu lokalu użytkowego położonego we W. przy ul. (...) o powierzchni użytkowej 34,49 m2. Strony ustaliły miesięczny czynsz najmu na kwotę 854 zł. brutto (24,76 zł. za m2).

(dowód: - zestawienie stawek czynszu, k. 125;

- umowy najmu, k. 126-137)

Zgodnie z załącznikiem do uchwały Zarządu Miasta W. nr 70/00 z dnia 1 lutego 2000 r.
w sprawie wytycznych do ustalania stawek czynszu dla lokali użytkowych oddawanych przez Gminę W. w najem w trybie bezprzetargowym (mającej także zastosowanie do ustalania wywoławczej wysokości miesięcznego czynszu za najem dla lokali użytkowych przeznaczonych do oddania w najem w drodze przetargu -par. 3 uchwały) wszystkie ulice w dzielnicy W. (za wyjątkiem wymienionych w ust. 4b, gdzie brak ul. (...)) zaliczane są do strefy śródmiejskiej. W związku z powyższym za 1m2 wynajmowanej powierzchni lokali użytkowych stanowiących własność Gminy W. oddawanych w najem w trybie bezprzetargowym ustalono m.in. następujące stawki:

- lokale handlowe w branży przemysłowej w tym artykuły konsumpcyjne nieżywnościowe – 24 zł;

- gastronomia (w tym lody) - 12,00 zł.

- lokale biurowe (w tym banki) – 32 zł.

Na mocy prawomocnego wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 21 lipca 2011r. sygn. akt XI C 155/11, nakazano E. K., aby opróżnił, opuścił i Gminie W. zajmowaną przez siebie część lokalu użytkowego o powierzchni 36,60m2, znajdującego się na parterze budynku położonego we W. przy ul. (...).

E. K. opuścił zajmowany lokal i wydał go Gminie W. w dniu 4 lipcu 2014 r.

(dowód: - wyrok zaoczny SR Wrocław-Fabryczna z dnia 21 lipca 2011 r., k. 19;

- protokół z dnia 4 lipca 2014 r., k. 20)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd oddalił wniosek pozwanego
o dopuszczenie dowodu z dokumentów zawartych w aktach Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu o sygn. XI C 816/12 i XI C 155/11, albowiem dokumenty te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto zostały już zaoferowane w poczet materiału dowodowego przez strony. Sąd oddalił również wnioski pozwanego o zobowiązanie strony powodowej do przedłożenia akt lokalowych dotyczących rodziny Z. K. i o dopuszczenie dowodu z zeznań Z. K., albowiem między stronami bezsporne było, że lokal przy ul. (...) pełnił funkcję mieszkalną tylko do 1992 r. a status tego lokalu w 1992 r. nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął także dowód z przesłuchania pozwanego, albowiem nie stawił się na rozprawie bez usprawiedliwienia. Oddaleniu podlegał też wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność wartości prac remontowych poczynionych przez pozwanego i czy zajmowany lokal spełniał standardy lokalu mieszkalnego, o charakterze lokalu decyduje bowiem wola właściciela, a nie osoby, która samowolnie ten lokal zajęła. Nadto, wysokość nakładów poczynionych przez pozwanego na lokal nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, skoro pozwany nie podniósł zarzutu potrącenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania strony powodowej stanowił przepis art. 225 zd. 1 k.c. w związku z art. 224 § 2 k.c. (w zw. z art. 230 k.c.), zgodnie z którym samoistny posiadacz w złej wierze jest obowiązany względem właściciela do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy; obwiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Nie było spornym w niniejszej sprawie, iż w okresie od lipca 2010r. do 4 lipca 2014 r. pozwany zajmował lokal przy ul. (...) we W., stanowiący własność Gminy W.; pozwany nie kwestionował, że lokal zajął samowolnie i stanowił on jego miejsce zamieszkania w wyżej wskazanym okresie. Pozwany nie kwestionował także samej zasady żądania przez stronę powodową wynagrodzenia za korzystanie
z lokalu i kwoty dochodzonej pozwem w odniesieniu do opłat za dostarczanie zimnej wody i odprowadzania nieczystości stałych. Wskazywał, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu jest za wysokie; nie powinno być ustalane jak dla lokalu użytkowego, ponieważ pozwany nie prowadzi działalności gospodarczej
a ponadto lokal był w złym stanie technicznym i wymagał remontu. Kwestią sporną było zatem, czy strona powodowa mogła domagać się od pozwanego wynagrodzenia z korzystanie z lokalu w wysokości dochodzonej pozwem.

Odnosząc się do kwestii spornych wskazać należy, że istotą uprawnienia określonego w art. 225 k.c. jest przyznana właścicielowi rekompensata braku możliwości dysponowania własną rzeczą. Mimo zasady wynikającej z art. 7 k.c., która stanowi, że jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary, nie można przyjąć, iż pozwany był posiadaczem samoistnym w dobrej wierze. Właściciel nieruchomości obowiązany jest wykazać złą wiarę jej posiadacza, jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary (wyrok SN z dnia 09 marca 1967 r., sygn. II CR 340/66, publ OSPiKA 1967/11/262). Według utrwalonego poglądu posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo do rzeczy, jednakże dobra wiarę posiadacza wyłącza zarówno jego wiedza o przeciwnym stanie prawnym,
jak i niedbalstwo (brak dołożenia należytej staranności). Obalenie domniemania dobrej wiary – art.7 kc – stanowi ciężar dowodowy właściciela rzeczy. W niniejszej sprawie nie sposób jednak stwierdzić i przyjąć, ażeby pozwany nie wiedział o tym, iż nie przysługuje mu prawo do korzystania z nieruchomości, skoro bezsporne jest, że zajął przedmiotowy lokal samowolnie, o czym zresztą sam poinformował powodową gminę (k. 11). Biorąc powyższe pod uwagę przyjąć należy bezspornie złą wiarę pozwanego, a tym samym zgodnie
z treścią przepisu art. 224 i 225 k.c. strona powodowa mogła domagać się od pozwanego wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Nadmienić należy, że przeciwko posiadaczowi w złej wierze właściciel może odrębnie dochodzić swego roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, nie wytaczając nawet powództwa
o wydanie rzeczy. Może również dochodzić roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy po wydaniu rzeczy.

W warunkach określonych normą art. 224 § 1 i art. 225 k.c. właścicielowi przysługuje roszczenie
o wynagrodzenie za korzystanie z jego rzeczy. Posiadacz jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie
z cudzej rzeczy bez względu na to, czy właściciel rzeczy, nie korzystając z niej, poniósł jakąkolwiek stratę
i niezależnie od tego, czy posiadacz faktycznie korzystał z rzeczy odnosząc korzyść wymierną.

Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy obejmuje to wszystko, co uzyskałby właściciel, gdyby ją wynajął, wydzierżawił lub oddał do odpłatnego korzystania na podstawie innego stosunku prawnego, przy czym zasadniczo chodzi o stosowanie średniej stawki rynkowej; za pomocnicze uznać należy stosowanie dla ustalenia wysokości wynagrodzenia za korzystanie z cudzej rzeczy stawek wielkości czynszu najmu lub dzierżawy.
O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości decydują bowiem średnie stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy; powinna być to kwota, jaką posiadacz w normalnym toku rzeczy musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie (tak m.in. uchwała 7 sędziów SN z 10.07.1984 r., III CZP 20/84, publ. OSNCP 1984/12/209, wyrok SN z 23.05.1975 r., II CR 208/75 czy uzasadnienie uchwały z 7.01.1998 r. III CP 62/97, publ. OSNC 1998/6/91). Zgodnie z zasadą prawną wyrażoną w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 1984 r., III CZP 20/84 (OSNCP 1984/12/209) wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego przez najemcę, który utracił tytuł prawny do dalszego zajmowania lokalu, lub przez innego użytkownika lokalu bez tytułu, powinno odpowiadać należnościom za najem danego lokalu.

Wobec okoliczności, że pozwany zajmował przedmiotowy lokal w okresie od 3 lipca 2010r. do lipca 2014 r., uniemożliwiając korzystanie z lokalu przez stronę powodową zgodnie z jego przeznaczeniem, żądanie wynagrodzenia za korzystanie za okres wskazany w pkt 1 żądania pozwu, tj. za okres od listopada 2011 r. do dnia 4 lipca 2014 r., zasługuje na uwzględnienie.

Powyższych ustaleń nie podważa fakt, że pozwany zaprzeczył żądaniu pozwu co do wysokości; wskazywał, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu jest za wysokie; nie powinno być ustalane jak dla lokalu użytkowego, ponieważ pozwany nie prowadził działalności gospodarczej, a ponadto lokal był
w złym stanie technicznym i wymagał remontu, który zresztą przeprowadził. Strona powodowa – stosownie do brzmienia art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. ustaliła stawkę wynagrodzenia za 1 m ² jako średnią stawkę czynszu najmu, obliczoną na podstawie średnich stawek czynszu najmu dla lokali użytkowych stanowiących własność Gminy W., położonych przy ul. (...) we W.. Wskazać należy, że stawki te nie są dowolne; strona powodowa posiłkowała się uchwałą Zarządu Miasta W. nr 70/00 z dnia 1 lutego 2000 r. w sprawie wytycznych do ustalania stawek czynszu dla lokali użytkowych oddawanych przez Gminę W. w najem
w trybie bezprzetargowym, mającej także zastosowanie do ustalania wywoławczej wysokości miesięcznego czynszu za najem dla lokali użytkowych przeznaczonych do oddania w najem w drodze przetargu. Jak wynika
z treści załącznika do uchwały stawki czynszu najmu za 1m ² wynoszą - lokale handlowe w branży przemysłowej w tym artykuły konsumpcyjne nieżywnościowe - 24 zł, gastronomia (w tym lody) - 12,00 zł., lokale biurowe (w tym banki) – 32 zł.. Biorąc pod uwagę branże działające w lokalu przy ul. (...) przed zajęciem lokalu przez pozwanego. Biorąc pod uwagę te dane, średnia wysokość czynszu najmu wynosi 25,88 zł za 1 m ² powierzchni użytkowej lokalu, a więc znacznie więcej niż stawka zastosowana w stosunku do pozwanego. Należy wskazać także, że strona powodowa obciążyła pozwanego wynagrodzeniem za rzeczywiście zajmowaną część lokalu, a nie za całość - 92,45m ², co w ocenie Sądu także byłoby zasadne.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, że wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy jest należne stronie powodowej w wysokości niższej, gdyż pozwany nie korzysta z lokalu na cele działalności gospodarczej
a dostosował go do celów mieszkalnych, wskazać należy, że nie zasługuje on na uwzględnienie. To nie pozwany decyduje o przeznaczeniu lokalu, lecz jego właściciel, i nie ma tu znaczenia, czy lokal ten może być przeznaczony na cele mieszalne czy też nie. Jak wynika z zeznań pracownika strony powodowej, lokal ten od 1995 r. pełni funkcję lokalu użytkowego. Jak wynika z protokołu zdawczo – odbiorczego i dokumentów zawartych w aktach lokalowych jest to lokal użytkowy. Posiada dwa wejścia – od ulicy i od podwórza, ma wydzielone zaplecze z węzłem sanitarnym. Był też wykorzystywany jako lokal użytkowy; był tam sklep
z rowerami, lodziarnia, bank. Ostatnim najemcą był podmiot gospodarczy - spółka (...) Sp. z o.o.
W korespondencji strony powodowej we wszystkich pismach traktowany jest jako lokal użytkowy. Zważyć także należy, że sam pozwany temu początkowo nie przeczył; wskazywał, że musiał go dostosować do celów mieszkalnych. Ponadto, sam podał, że lokal ten pełnił funkcję mieszkalne do 1992 r., tymczasem zajął go
w lipcu 2010 r. Ponadto, wskazać należy na treść sentencji prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 21 lipca 2011r. sygn. akt XI C 155/11, na mocy którego nakazano pozwanemu, aby opróżnił, opuścił i wydal stronie powodowej Gminie W. cześć lokalu użytkowego. Zgodnie z treścią przepisu art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Treść przepisu art. 366 k.p.c. stanowi z kolei, że wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Przepisy te normują pozytywny i negatywny skutek orzeczenia prawomocnego. Związanie stron (i ewentualnie innych podmiotów) treścią prawomocnego orzeczenia polega na związaniu dyspozycją zawartej w sentencji orzeczenia skonkretyzowanej, zindywidualizowanej i trwałej normy prawnej wywiedzionej przez sąd. Dla sądów oraz innych organów państwowych prawomocne orzeczenie ma charakter prejudykatu a więc nie jest dopuszczalne dokonanie odmiennej oceny roszczenia niż ta zawarta w prawomocnym orzeczeniu. Wobec powyższego,
skoro w opisanym wyroku ustalono, że lokal ma charakter lokalu użytkowego, czynienie odmiennych ustaleń
w tym zakresie jest niedopuszczalne.

Strona powodowa była uprawniony do dochodzenia w myśl art. 481 § 1 k.c. odsetek za czas opóźnienia spełnienia świadczenia pieniężnego. Legitymacja do żądania odsetek istnieje bez względu na to, czy powód poniósł w związku z opóźnieniem pozwanych szkodę i czy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które pozwany ponosi odpowiedzialność. Zgodnie z § 2 art. 481 k.c. w niniejszej sprawie powodowi należą się odsetki ustawowe, jako że stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona. Pozwany był obowiązany do uiszczania opłat do 10-go dnia każdego miesiąca, a więc żądanie odsetek jak w pkt 1 zadania pozwu zasługuje na uwzględnienie.

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w pkt I tenoru wyroku.

O kosztach orzeczono na zasadzie przepisu art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanego jako przegrywającego sprawę poniesione przez stronę powodową koszty postępowania obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 2.400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz opłatę sądową od pozwu w wysokości 1.275 zł.