Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 21 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Anna Małecka

Protokolant:Karolina Suder

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz strony powodowej (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 5.700,42 zł (pięć tysięcy siedemset złotych czterdzieści dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.523,14 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI C 994/14

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. w pozwie z dnia 2 czerwca 2014 r. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą S. kwoty 7.241,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty tytułem pozostałej części należnego odszkodowania z tytułu odpowiedzialności cywilnej sprawcy oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, ze umową z dnia 28 lutego 2013 r. powodowa spółka nabyła wierzytelność przysługującą M. O. (1) wobec (...) S.A. w związku ze szkodą komunikacyjna z dnia 14 czerwca 2012 r. zarejestrowaną pod numerem (...), w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W toku likwidacji szkody strona pozwana tytułem odszkodowania wypłaciła poszkodowanemu kwotę 5.807,73 zł. Strona powodowa uznała wypłacone odszkodowanie za zbyt niskie, nieadekwatne do poniesionej szkody wskazując, iż jak wynika z kalkulacji naprawy z nr (...) z dnia 3 kwietnia 2014 r. sporządzonej przez certyfikowanego rzeczoznawcę samochodowego inż. J. K. całkowity koszt naprawy i przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed powstania szkody odpowiada wynosi 13.049,12 zł brutto. Strona powodowa wskazała, że na zadanie pozwu składa się różnica między rzeczywistym kosztom naprawy a wypłaconych dotychczas odszkodowaniem. Uzasadniając roszczenie odsetkowe strona powodowa wskazała, iż żąda odsetek od dnia 7 sierpnia 2012 r. – od dnia bezskutecznego upływu ustawowego terminu 30 dni na wypłatę całości odszkodowania przez ubezpieczyciela liczonego od dnia zgłoszenia szkody co nastąpiło w dniu 6 lipca 2012 r.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana nie kwestionując, iż ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki kolizji z dnia 28 lutego 2013 r., podnosiła, że kwestią sporną jest wysokość szkody powstałej w skutek uszkodzenia pojazdu poszkodowanego w wyniku tej kolizji. Strona pozwana wskazała iż w toku postępowania likwidacyjnego ustaliła szkodę oraz rzeczywisty koszt napraw koniecznych do przywrócenia samochodu poszkodowanego do stanu sprzed kolizji z dnia 28 lutego 2013 r. w oparciu o wyliczenie wykonane w systemie A. przez uprawnionego rzeczoznawcę. Strona pozwana wskazała, iż zastępowanie występujących uprzednio w pojeździe części oryginalnych częściami alternatywnymi jest dopuszczalne. Zaznaczyła, iż przy ustalania wysokości odszkodowania wzięła pod uwagę wiek pojazdu raz realne koszty naprawy umożliwiające przywrócenie powodowi pojazdu do stany sprzed szkody, tym samym wypłacone odszkodowanie w całości rekompensuje poniesioną szkodę. Nadto strona pozwana wskazała iż wartość odszkodowania nie może być źródłem zysku. Odnosząc się do żądania odsetkowego strona pozwana wskazała, iż żądanie odsetek jest uzasadnione dopiero od chwili wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 czerwca 2012 r. w K. na ul. (...) doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzony został pojazd marki V. (...) o nr rej (...) stanowiący własność M. O. (1).

Sprawca kolizji M. K. kierujący pojazdem matki F. (...) o nr rej (...) jadąc ulica (...) na zakręcie nie dostosował prędkości do panujących warunków atmosferycznych, wpadł w poślizg i zjechał na przeciwległy pas ruchu gdzie z naprzeciwka nadjeżdżał poszkodowany kierujący pojazdem V. (...) o nr rej (...), który w celu uniknięcia czołowego zderzenia odbił w prawo w wyniku czego uderzył prawą stroną pojazdu w przydrożną barierę ochronna. Samochód sprawcy szkody objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w S..

bezsporne, a nadto dowód:

1. oświadczenie sprawcy wypadku – akta szkody k. 72-73,

2.  opis zdarzenia do szkody komunikacyjnej – akta szkody k. 109-110,

3.  oświadczenie sprawy szkody – akta szkody k. 113,

4.  druk zgłoszenia szkody – szkic sytuacyjny miejsca zdarzenia k. 19./

W dniu 6 lipca 2012 r. poszkodowany M. O. (1) zgłosił szkodę (...) S.A. w S..

/dowód: druk zgłoszenia szkody k. 19/

W dniu 6 lipca 2012 r. ubezpieczyciel (...) S.A. wykonał w programie komputerowym A. kalkulację naprawy pojazdu, wyceniając szkodę na kwotę 5.807,73 zł brutto.

W rozliczeniu szkody w tej kalkulacji ubezpieczyciel przyjął, że na kwotę 5.807,73 zł brutto (4 .721,73 zł netto) złożyły się następujące koszty: 320 zł robocizna, 1.086,51 zł lakierowanie (w tym 410 zł robocizna lakiernicza i 676,51 zł koszty materiału) i części zamienne 3.315,22 zł, co dało kwotę netto 4.721,73 zł. W kosztorysie obniżono cenę części zamiennych o 40%; w kosztorysie zostały przyjęte stawki 50 zł za roboczogodzinę przy pracach mechanicznych i blacharskich oraz 50,00 zł za roboczogodzinę przy pracach lakierniczych.

W oparciu o przedmiotową kalkulację decyzją z dnia 20 sierpnia 2012 r. (...) S.A. w S. przyznała poszkodowanemu M. O. (2) odszkodowanie w kwocie 5.807,73 zł brutto, w tym kwota 5.757,73 zł do wypłaty na wskazany rachunek bankowy poszkodowanego i kwota 50 zł na wskazany rachunek bankowy banku. (...) S.A. w S. wypłaciło poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 5.757,73 zł na rachunek bankowy poszkodowanego i 50 zł na rachunek bankowy banku.

/dowód: 1. kalkulacja naprawy nr (...) z 6.07.2012 r. – akta szkody k. 117-119,

2.  dokumentacja fotograficzna – akta szkody, k. 95-105,

3.  decyzja z dnia 20.08.2012 r., k. 12,

4.  pismo (...) S.A. w S. z dnia 20.08.2012 r. – akta szkody k. 69./

W dniu 28 lutego 2013 r. poszkodowany M. O. (2) zawarł z (...) sp. z o.o. we W. umowę cesji wierzytelności, na mocy której strona powodowa nabyła od poszkodowanego wszelkie wierzytelności jakie przysługują poszkodowanemu od (...) S.A. w związku ze szkodą komunikacyjna z dnia 14 czerwca 2012 r. (numer akt szkodowych 51908/2012/AI/I/Oc ) w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki V. (...) o nr rej (...). O dokonanej cesji wierzytelności poszkodowany M. O. (1) powiadomił ubezpieczyciela pismem z dnia 28 lutego 2012 r.

/dowód: 1. umowa przeniesienia wierzytelności nr (...) z dnia 28.02.2012 r. k. 10-11

2. powiadomienie dłużnika o przeniesieniu wierzytelności – akta szkody k. 57./

(...) sp. z o.o. zleciła wycenę szkody rzeczoznawcy J. K., który w sporządzonym kosztorysie wycenił koszt materiałów oraz robocizny na kwotę 13.049,12 zł brutto (10.609,04 zł netto), na którą złożyły się następujące koszty: 650 zł koszty robocizny, 50 zł koszty dodatkowe, 2.424,25 zł lakierowanie (w tym 1.111 zł robocizna lakiernicza i kwota 1.313,00 zł koszty materiału) oraz 7.484,79 zł części zamienne (w tym 146,76 zł normalia 2%). W kosztorysie zostały przyjęte stawki 100 zł za roboczogodzinę przy pracach mechanicznych, blacharskich i 110 zł za roboczogodzinę przy pracach lakierniczych.

/dowód: kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 3 kwietnia 2014 r. k.13-18/

Koszt naprawy samochodu marki V. (...) o nr rej (...) określony na czas zdarzenia (czerwiec 2012 r.) uwzględniający w procesie naprawy oryginalne części zamienne oraz obowiązujące stawki roboczogodzin przy pracach blacharsko mechanicznych i lakierniczych wynosił 11.508,15 zł brutto.

Średnia stawka za roboczogodzinę w 2012 r. wynosiła 100 zł netto za prace blacharskie i mechaniczne oraz 110 zł za pracę lakiernicze.

/dowód: opinia biegłego sądowego P. S. z dnia 20.11.2014 r. k. 141-147/

Na podstawie uchwały z dnia 9 października 2014 r. nastąpiło połączenie (...) S.A. z (...) S.A. poprzez przejęcie w drodze przeniesienia całego majątku (...) S.A. (jako spółki przejmowanej) na (...) S.A.(jako spółkę przejmującą)

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że w dniu 14 czerwca 2012 r. miała miejsce kolizja drogowa w wyniku której doszło do uszkodzenia samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność M. O. (1). Bezspornym było również, że sprawcą zdarzenia był kierujący pojazdem marki F. (...) oraz że samochód ten w dacie kolizji drogowej był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w S..

Poza sporem było również zakresu uszkodzeń w pojeździe marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Strona pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności co do zasady. Sporna pozostawała natomiast wysokość szkody.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie sąd oparł się na dowodach z dokumentów zaoferowanych przez strony, a także na opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej. Wskazać przy tym należało, iż zasadniczo stan faktyczny nie był sporny między stronami a sporna wysokość szkody sprowadzała się de facto do sporu o wysokość przyznanego odszkodowania, wynikającego z rozbieżności w przyjętych stawkach roboczogodziny prac mechaników blacharzy i lakierników oraz naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych czy ich zamienników.

Ramy obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń określa przepis art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (teks jednolity Dz.U.2013.392, ze zm.), zgodnie z którym w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Oznacza to, iż stosunek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma charakter akcesoryjny wobec cywilnoprawnego stosunku odszkodowawczego łączącego ubezpieczającego i poszkodowanego – tak co do powstania obowiązku świadczenia zakładu ubezpieczeń, jak i w odniesieniu zakresu tego świadczenia. Należy więc przy ustalaniu pojęcia szkody i odszkodowania stosować odpowiednio uregulowania kodeksu cywilnego (lecz z zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń, stosownie do art. 13 ust. 3 przywołanej ustawy obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie art. 363 § 1 k.c.).

Reguły odpowiedzialności sprawcy szkody powstałej w następstwie kolizji drogowej określa art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych – odsyła więc do unormowania zawartego w przepisie art. 415 k.c., w myśl którego ten, kto ze swojej winy wyrządził drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia. Kolizja drogowa, w której został uszkodzony samochód należący do powoda została spowodowana zawinionym zachowaniem kierowcy pojazdu ubezpieczonego u strony pozwanej, wobec czego granice odpowiedzialności (...) S.A. w S. określa obowiązek odszkodowawczy sprawcy szkody, ustalony w oparciu o zasady wyrażone w art. 415 k.c.

Odpowiedzialność będzie uzasadniona tylko wówczas, gdy łącznie wystąpią przesłanki: szkoda rozumiana jako uszczerbek w mieniu oraz istnienie normalnego związku przyczynowego między szkodą a zawinionym zachowaniem sprawcy. Sprecyzować w tym miejscu należy, iż szkodą jest powstała, wbrew woli poszkodowanego, różnica między obecnym jego stanem majątkowym a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić. Poniesiona przez poszkodowanego szkoda nie zależy bowiem od tego, czy naprawił samochód, ale wyraża się utratą jego wartości w stosunku do pojazdu nieuszkodzonego Szkodą powoda jest różnica w wartości samochodu sprzed i po wypadku ubezpieczeniowym, nie zaś koszty poniesienia naprawy w celu przywrócenia stanu poprzedniego. Poszkodowany może, na przykład, nie naprawiać uszkodzonego pojazdu, lecz zbyć go po obniżonej odpowiednio cenie; cena ta wraz z odszkodowaniem ma wyrównać uszczerbek majątkowy polegający na utracie sprawnego samochodu.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie winno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem, wyrządzającym szkodę. Powyższe jest realizacją dyspozycji zawartej w art. 361 § 2 k.c., w myśl którego naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz ewentualne korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Niewątpliwie szkoda objęta odpowiedzialnością ubezpieczyciela podlega naprawieniu według ogólnych zasad zawartych w art. 361-363 k.c., co oznacza m.in., że wypłacone odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek powstały w sferze majątku poszkodowanego polegający na utracie aktywów lub zwiększeniu się pasywów. Odszkodowanie obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla wyrównania doznanego uszczerbku. Przedstawione powyżej stanowisko znajduje oparcie w bogatym w tym zakresie orzecznictwie Sądu Najwyższego, gdzie wprost wyrażono stanowisko, iż odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Należy tutaj wskazać, że jedną z istotnych zasad prawa cywilnego jest wyrażona w art. 6 k.c. reguła rozkładu ciężaru dowodów. Osoba powołująca się na określone fakty i wywodząca z nich określone skutki prawne obowiązana jest do ich udowodnienia. Procesowym odzwierciedleniem tej zasady jest reguła kontradyktoryjności procesu cywilnego, wyrażona w art. 3 k.p.c., rozwijana w art. 232 k.p.c. Każde ze zgłoszonych w procesie cywilnych roszczeń winno zostać wykazane tak co do zasady, jak i co do wysokości. Niewątpliwie przy tym na powodzie, zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu spoczywał w całości ciężar wykazania szkody, tj. w szczególności jej zakresu i wysokości.

W rozpatrywanej sprawie strona powodowa w oparciu o sporządzoną na własne zlecenie opinię prywatnego rzeczoznawcy, zakwestionowała oszacowaną przez stronę pozwaną wysokość kosztów naprawy pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), uznając, iż kwota przyznanego odszkodowania jest nieadekwatna do uszkodzeń powstałych w pojeździe na skutek kolizji z dnia 14 czerwca 2012 r. Na okoliczność kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przy uwzględnieniu oryginalnych części zamiennych i naprawy zgodnie z technologią producenta powołała dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego.

W ocenie strony pozwanej wypłacone dotychczas odszkodowanie w pełni rekompensuje poniesioną przez poszkodowanego szkodę w wyniku kolizji z dnia 14 czerwca 2012 r. a strona powodowa nie udowodniła zasadności dochodzonego roszczenia.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że koszt naprawy opisany w kalkulacji sporządzonej na zlecenie strony pozwanej był w istotny sposób zaniżony. Z pisemnej opinii biegłego sądowego P. S. z dnia 20 listopada 2014 r. wynika, że średnia stawka roboczogodziny w czerwcu 2012 r. wynosiła 100 zł netto za prace blacharskie i 110 zł netto za prace lakiernicze. W kalkulacji naprawy przedstawionej przez stronę pozwaną – stanowiącej podstawę ustalenia wysokości odszkodowania – zaniżono koszty robocizny przyjmując stawkę 50 zł netto za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych oraz zaniżono koszty materiału lakierniczego do 67% , jak również obniżono ceny części oryginalnych o 40% oraz przyjęto ceny części zamiennych.

Strony nie zgłosiły żadnych zastrzeżeń do opinii biegłego.

Sąd dokonał oceny opinii biegłego sądowego powołanego w niniejszej sprawie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków uznając złożone opinie biegłego sądowego P. S. jako jasne i logiczne.

W oparciu o opinię biegłego sądowego P. S. sąd uznał, że wysokość odszkodowania w niniejszej sprawie powinna odpowiadać kosztowi naprawy wykonanej przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych oraz przy zastosowaniu średniej rynkowej stawki roboczogodziny wynoszącej 100 zł netto za prace blacharskie i 110 zł netto za prace lakiernicze. W ocenie sądu poszkodowany jest uprawniony do dokonania naprawy samochodu za pomocą części o najwyższej jakości. Wybór oryginalnych części zamiennych gwarantuje poszkodowanemu wysoką jakość montowanych części, odpowiedni poziom bezpieczeństwa jazdy oraz odpowiednią sprawność techniczną samochodu. Przyjęcie innych mierników w postaci cen części zamiennych o porównywalnej jakości równoznaczne byłoby z narzuceniem przez zakład ubezpieczeń poszkodowanemu sposobu naprawy uszkodzonego pojazdu, naruszałoby prawo do dokonania naprawy samochodu zgodnie z technologią zalecaną przez producenta pojazdu, a nadto narażałoby na obniżenie wartości pojazdu.

Zdaniem sądu brak jest podstaw do stosowania współczynnika amortyzacji nowych części, jak to uczyniła strona pozwana w swojej kalkulacji naprawy z dnia 6 lipca 2012 r. Co do stosowania nowych części do ustalania odszkodowania jak i braku podstaw uwzględniania współczynnika amortyzacji wypowiadał się już Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 5 listopada 1980 r. (III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186) oraz w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012 r. (III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112). Uznał za nieuzasadnione dokonywanie potrąceń amortyzacyjnych, odpowiadających zużyciu samochodu i jego części przed uszkodzeniem, wskazując że odmienne stanowisko prowadziłoby do pozbawionego podstaw prawnych przerzucenia częściowo na poszkodowanego ciężaru przywrócenia auta do stanu poprzedniego.

Dodatkowo sąd zważył kwestię wartości rynkowej samochodu uszkodzonego na skutek kolizji uznając, że pojazd uczestniczący w kolizji drogowej, naprawiony nawet przy użyciu oryginalnych części z logo producenta traci na wartości rynkowej. Wyjątkowo jedynie gdyby do wymiany została zakwalifikowana część już uprzednio uszkodzona w wyniku innej kolizji i nie naprawiona, bądź naprawiona przy użyciu części zamiennych można by mówić o wzroście wartości pojazdu po wymianie tej części na oryginalną z logo producenta. W niniejszej sprawie brak było podstaw do przyjęcia, że w przedmiotowym pojeździe były zamontowane części zamienne, czy też aby pojazd przed kolizją miał nienaprawione uszkodzenia z wyjątkiem drzwi.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, sąd ustalając odszkodowanie oraz jego wysokość oparł się na pisemnej opinii biegłego sądowego P. S.
i przyjął, że średni koszt naprawy przedmiotowego samochodu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych według cen na czerwiec 2012 r. według obowiązujących wówczas stawek roboczogodzin dla prac blacharskich wynoszących 100 zł netto a prac lakierniczych 110 zł netto wynosi 11.508,15 zł.

Strona powodowa w niniejszym postępowaniu dochodziła kwoty 7.241,39 zł tytułem pozostałej części należnego odszkodowania. Z uwagi na ustalony w toku postępowania koszt naprawy uszkodzeń w wysokości 11.508,15 zł brutto oraz wypłacone dotychczas przez stronę pozwaną odszkodowanie w kwocie 5.807,73 zł brutto sąd uznał, iż powodowi należy się dalsza kwota odszkodowania w wysokości 5.700,42 zł brutto.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z utrwaloną w tym względzie linią orzeczniczą, w przypadku odszkodowania za szkodę poniesioną w wyniku uszkodzenia pojazdu mechanicznego poszkodowanemu nie będącemu podatnikiem podatku VAT przysługuje odszkodowanie wraz z tym podatkiem (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 908/00, uchwała SN z dnia 22 kwietnia 1997 roku, II CZP 14/97).

Mając powyższe na uwadze, uznając zadanie pozwu za uzasadnione w przeważającej części sąd zasądził na rzecz strony powodowej kwotę 5.700,42 zł o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

Roszczenie powoda o odsetki znajduje oparcie w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie do treści art. 359 § 1 i § 2 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się wtedy, gdy wynika to z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu, przy czym należą się odsetki ustawowe, jeżeli ich wysokość nie została określona w inny sposób. W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 ze zmianami) odszkodowanie powinno być wypłacone przez zakład ubezpieczeń w terminie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W niniejszej sprawie poszkodowany właściciel dokonał zgłoszenia szkody w dniu 6 lipca 2012 r., a zatem strona pozwana zobowiązana była do zlikwidowania szkody w terminie 30 dni tj. najpóźniej do dnia 6 sierpnia 2012 r., czego nie uczyniła. W związku z tym żądanie odsetek od roszczenia głównego uzasadnione jest od dnia następującego po tej dacie czyli od dnia 7 sierpnia 2012 r.

Biorąc pod uwagę, iż strona pozwana wypłaciła powodowi jak dotąd jedynie cześć odszkodowania w kwocie 5.700,73 zł powyższe żądanie w zakresie odsetek zasługiwało na uwzględnienie.

W pozostałym zakresie żądanie odszkodowania przewyższające kwotę 5.700,42 zł jako nieuzasadnione nie zasługuje na uwzględnienie, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu w punkcie III sentencji wyroku nastąpiło na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd stosunkowo rozdzielił poniesione przez strony koszty, przyjmując, iż strona powodowa wygrała sprawę w 78 %. Koszty poniesione przez stronę powodową wyniosły łącznie kwotę 2.296 zł. Złożyły się na nie: kwota 363 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i zaliczka na wynagrodzenie biegłego w kwocie 716 zł. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną w łącznej kwocie 1.217 zł składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. (...) sp. z o.o. wygrała sprawę w 78 %, dlatego też należy jej się zwrot kosztów w kwocie 1.790,88 zł, w przypadku strony pozwanej jej obrona okazała się skuteczna w 22 %, stąd przysługuje jej zwrot kosztów w kwocie 267,74 zł. Po dokonaniu wzajemnej kompensacji kosztów strona pozwana zobowiązana jest do zwrotu stronie powodowej kwoty 1.523,14 zł tytułem kosztów procesu.