Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 1 lutego 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XV Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Anna Kulikowska

Protokolant:Grzegorz Zientek

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę 34585,52 zł

I.  umarza postępowanie co do kwoty 2.048,32 zł należności głównej;

II.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz strony powodowej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 670,02 zł (sześćset siedemdziesiąt złotych i 2 grosze) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 września 2010 r. do dnia zapłaty oraz ustawowe odsetki od kwoty 2.048,32 zł liczone od dnia 25 marca 2011 r. do dnia 2 stycznia 2012 r.;

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 29,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Przewodniczący

Sygnatura akt XV GC 592/12

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 8 grudnia 2011 r., uzupełnionym w dniu 13 stycznia 2012 r., strona powodowa (...) Sp. z o.o. we W. reprezentowana przez swojego pełnomocnika – radcę prawnego domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w W. kwoty 34.585,52 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 670,02 zł od dnia 22 września 2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 31.867,18 zł od dnia 10 listopada 2010 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.048,32 zł od dnia 25 marca 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Uzasadniając zgłoszone żądanie pełnomocnik strony powodowej podał, że strony niniejszego sporu łączyła umowa dzierżawy pięciu automatów do kawy wraz z osprzętem (w tym z pięcioma lodówkami) oraz umowa o dostawę towarów. Na ich mocy strona pozwana była zobowiązana kupić od strony powodowej minimalnie 8 kilogramów kawy miesięcznie bądź zapłacić czynsz dzierżawny w wysokości 6 euro za każdy niewykupiony kilogram kawy. Ponieważ w okresie obowiązywania umów strona pozwana nie wykupiła u strony powodowej limitu kawy, łącznie 1092 kilogramy, strona powodowa wystawiła jej z tegoż tytułu fakturę VAT w kwocie 31.867,18 zł, której jednakże strona pozwana nie opłaciła. Nadto, strona powodowa wystawiła stronie pozwanej fakturę VAT w kwocie 670,02 zł tytułem zapłaty za 8 kilogramów kawy espresso Monaco, która również nie została przez stronę pozwaną uregulowana. Strona pozwana ponadto nie zwróciła stronie powodowej trzech z pięciu dostarczonych wraz z automatami lodówek, do czego była zobowiązana po wygaśnięciu umów, wobec tego strona powodowa obciążyła stronę pozwaną obowiązkiem zapłaty kwoty 2.048,32 zł, której strona pozwana także nie uregulowała.

W dniu 26 marca 2012 r. tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził na rzecz strony powodowej od strony pozwanej kwotę dochodzoną w niniejszej sprawie oraz kwotę 2.850 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Od przedmiotowego nakazu zapłaty strona pozwana reprezentowana przez swojego pełnomocnika wniosła sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz strony powodowej kosztów postępowania.

Pełnomocnik strony pozwanej przyznał, że strony niniejszego sporu zawarły ze sobą umowę dzierżawy automatów oraz umowę dostawy towarów, a także umowę świadczenia usług marketingowych, na mocy których strona pozwana wydzierżawiła od strony powodowej pięć automatów do kawy oraz była zobowiązania zamówić u niej 8 kilogramów kawy miesięcznie bądź zapłacić karę umowną w wysokości 6 euro za każdy niewykupiony kilogram kawy. Zarzucił jednakże, że wskazany limit zakupu kawy był limitem miesięcznym i dotyczył wszystkich urządzeń łącznie, a nie każdego urządzenia z osobna. W okresie obowiązywania umów strona pozwana kupiła od strony powodowej łącznie 488 kilogramów kawy, czym wypełniła swoje zobowiązania z tytułu nabycia od strony powodowej wymaganego limitu towaru. Nadto pełnomocnik strony pozwanej zarzucił, że nawet gdyby przyjąć, że roszczenia strony powodowej z tytułu zapłaty czynszu dzierżawnego za niewykupione limit kawy są uzasadnione, to i tak zdecydowana ich większość uległa już przedawnieniu. Ponadto pełnomocnik zarzucił, że strona pozwana nie składała u strony powodowej żadnych zamówień na kawę po wygaśnięciu umów, stąd też żądanie zapłaty kwoty 670,02 zł, wynikającej z faktury z dnia 7 września 2010 r. jest całkowicie bezzasadne. Nieuzasadnione jest również, zdaniem pełnomocnika strony pozwanej, roszczenie wynikające z faktury VAT wystawionej przez stronę powodową w kwocie 2.048,32 zł. Wskazana kwota została bowiem stronie powodowej zapłacona przed wdaniem się w niniejszy spór.

W piśmie procesowym z dnia 19 czerwca 2012 r. (data stempla pocztowego) pełnomocnik strony powodowej cofnął pozew co do kwoty 2.048,32 zł należności głównej i wobec tego wniósł o zasądzenie na rzecz strony powodowej od strony pozwanej kwoty 32.537,20 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 670,02 zł od dnia 22 września 2010 r. do dnia zapłaty i od kwoty 31.867,18 zł od dnia 10 listopada 2010 r. do dnia zapłaty, a także odsetek ustawowych liczonych od kwoty 2.048,32 zł od dnia 24 marca 2011 r. do dnia 2 stycznia 2012 r. i kosztów procesu. Pełnomocnik strony powodowej nadto podniósł, że podstawą wystawienia faktury z dnia 7 września 2010 r. było zamówienie wysłane w dniu 3 września 2010 r. drogą elektroniczną. Dodał też, że miesięczny limit kawy wynosił faktycznie 40 kilogramów, strona pozwana dzierżawiła bowiem 5 automatów i była zobowiązana do kupienia przynajmniej 8 kilogramów kawy na każde urządzenie. W odniesieniu do zarzutu przedawnienia podniósł zaś, że faktura z tytułu roszczeń za niewykupione limity kawy została wystawiona z terminem płatności do dnia 9 listopada 2010 r., zatem trzyletni termin przedawnienia jeszcze nie upłynął.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 kwietnia 2006 r. (...) Sp. z o.o. we W. (jako wydzierżawiający) i (...) Sp. z o.o. w W. (jako dzierżawca) zawarły umowę dzierżawy, na podstawie której (...) Sp. z o.o. w W. wydzierżawiła od (...) Sp. z o.o. we W. urządzenia – automaty do kawy wraz z dodatkowym sprzętem.

Przedmiotową umowę zawarto na czas określony 39 miesięcy, liczony każdorazowo od daty przekazania każdego urządzenia.

Z tytułu udostępnienia przedmiotowych urządzeń (...) Sp. z o.o. w W. zobowiązała się do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. miesięcznego czynszu dzierżawnego za każde uruchomione i przekazane urządzenie, w wysokości 6 euro netto za każdy niewykupiony kilogram kawy, w przypadku gdy jego miesięczne zakupy kawy będą następowały w granicach pomiędzy 8 a 11 kilogramów kawy.

Strony ustaliły, że minimalny miesięczny limit kawy dostarczanej przez (...) Sp. z o.o. we W. wynosił będzie 8 kilogramów. W przypadku zaś dokonania zakupu kawy w ilości przekraczającej 11 kilogramów kawy miesięcznie dzierżawca będzie zwolniony z obowiązku zapłaty czynszu dzierżawnego.

Zgodnie z § 8 pkt 2 tej umowy dzierżawca został zobowiązany do zwrotu wydzierżawiającemu przedmiotu dzierżawy po zakończeniu obowiązywania umowy.

( dowód: - umowa dzierżawy z dnia 4.04.2006 r., k. 5 – 8,

- zeznania świadka A. S., k. 101)

W dniu 4 kwietnia 2006 r. (...) Sp. z o.o. we W. (jako dostawca) i (...) Sp. z o.o. w W. (jako zamawiający) zawarły umowę dostawy towarów, na podstawie której (...) Sp. z o.o. we W. zobowiązał się do stałego i systematycznego zaopatrywania (...) Sp. z o.o. w W. w towar w postaci kawy po cenach umówionych.

Przedmiotową umowę zawarto na okres 39 miesięcy.

Każdorazowa dostawa towaru miała następować w oparciu o złożone przez (...) Sp. z o.o. w W. pisemne zamówienie, w którym należało jednoznacznie określić ilość zamawianego towaru oraz miejsce dostawy.

Dostawy miały być realizowane transportem własnym dostawcy, wyłącznie w pakietach zawierających po 8 kilogramów kawy i nie częściej niż dwa razy w miesiącu na punkt.

( dowód: - umowa dostawy towarów z dnia 4.04.2006 r., k. 9 – 11)

W dniu 4 kwietnia 2006 r. (...) Sp. z o.o. we (...) Sp. z o.o. w W. zawarły ze sobą ponadto umowę o świadczenie usług reklamowych, na mocy której (...) Sp. z o.o. we W. zobowiązała się do stałego świadczenia na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. usług reklamowych i marketingowych celem zapewnienia należytej współpracy w zakresie realizowania wskazanych powyżej umów.

W ramach tej umowy (...) Sp. z o.o. we W. zobowiązała się do nieodpłatnego przekazania (...) Sp. z o.o. w W. tzw. pakietu reklamowego, obejmującego firmowe naczynia i inne artykuły, w ilości uzależnionej od wykupionych kilogramów kawy, (...) Sp. z o.o. w W. zaś do serwowania klientom kawy w dostarczonych w ten sposób naczyniach wraz z innymi artykułami.

( dowód: - umowa o świadczenie usług reklamowych z dnia 4.04.2006 r., k. 57 – 58)

(...) Sp. z o.o. w W. zawarła z (...) Sp. z o.o. we W. umowę serwisową dotyczącą przeglądów serwisowych ekspresu do kawy F. (...) i przystawki do mleka F..

( dowód: - umowa serwisowa, k. 59 – 60)

(...) Sp. z o.o. w W. wydzierżawiła od (...) Sp. z o.o. we W. pięć urządzeń – automatów do kawy wraz z pięcioma lodówkami.

( bezsporne)

W okresie od maja 2006 r. do lipca 2009 r. (...) Sp. z o.o. w W. zakupiła u (...) Sp. z o.o. we W. 488 kilogramów kawy.

Zamówienia początkowo składano faksem na formularzu zamówień, później drogą elektroniczną.

( dowód: - zestawienie, k. 13,

- zeznania świadka A. S., k. 101 )

W dniu 7 września 2010 r. (...) Sp. z o.o. we W. wystawiła fakturę VAT nr (...), w której obciążyła (...) Sp. z o.o. w W. obowiązkiem zapłaty kwoty 670,02 zł brutto za 8 sztuk kawy E. Monaco a 1 kg, z terminem płatności do dnia 21 września 2010 r.

Przedmiotową fakturę wystawiono w związku z zamówieniem przez (...) Sp. z o.o. w W. w lutym 2009 r. 8 kilogramów Monaco i korektą wystawionej pierwotnie z powyższego tytułu faktury VAT nr (...).

( dowód: - powołana faktura, k. 15,

- korespondencja e – mailowa, k. 82 – 83)

W dniu 26 października 2010 r. (...) Sp. z o.o. we W. wystawiła fakturę VAT nr (...), w której obciążyła (...) Sp. z o.o. w W. obowiązkiem zapłaty kwoty 31.867,18 zł brutto tytułem niewykupionych limitów kawy w ilości 1092 sztuk, z terminem płatności do dnia 9 listopada 2010 r.

( dowód: - powołana faktura, k. 14)

W dniu 3 marca 2011 r. (...) Sp. z o.o. we W. wystawiła fakturę VAT nr (...), w której obciążyła (...) Sp. z o.o. w W. obowiązkiem zapłaty kwoty 2.048,32 zł brutto za trzy niezwrócone lodówki, z terminem płatności do dnia 24 marca 2011 r.

( dowód: - pismo z dnia 2.03.2011 r., k. 19,

- powołana faktura z dowodem jej doręczenia, k. 20)

W dniu 7 września 2011 r. (...) Sp. z o.o. we W. wezwała obciążyła (...) Sp. z o.o. w W. do zapłaty kwoty 34.585,52 zł z ustawowymi odsetkami, wynikającej z powyższych faktur VAT.

( dowód: - ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dowodem nadania, k. 22 – 24)

W dniu 3 stycznia 2012 r. (...) Sp. z o.o. w W. wpłaciła na rzecz

(...) Sp. z o.o. we W. kwotę 2.048,32 zł tytułem faktury VAT nr (...).

( dowód: - potwierdzenie przelewu, k. 64)

Sąd zważył, co następuje:

Niniejsze powództwo, w części w jakiej nie podlegało umorzeniu, zasługiwało na uwzględnienie tylko w niewielkiej jego części.

Strona powodowa w niniejszej sprawie dochodziła zapłaty roszczeń z tytułu łączących ją ze stroną pozwaną umów, tj. umowy dzierżawy automatów do kawy oraz umowy dostawy kawy. Twierdziła, że strona pozwana wbrew ustaleniom nie zakupiła u niej wymaganych limitów kawy w łącznej ilości 1092 zł sztuk, i z tegoż względu jest obowiązana do zapłaty czynszu dzierżawnego, oraz nie zapłaciła za dostawę 8 sztuk kawy E. Monaco. Ostatecznie zaś strona powodowa zrezygnowała z żądania świadczenia z tytułu niezwróconego jej sprzętu w postaci lodówek, jednakże jedynie w części dotyczącej zapłaconej przez stronę pozwaną należności głównej.

W niniejszej sprawie bezsporny między stronami pozostawał właściwie tylko fakt zawarcia wskazanych powyżej umów oraz to, że w trakcie obowiązywania tych umów strona pozwana dzierżawiła od strony powodowej pięć automatów do kawy wraz z lodówkami i zakupiła od niej łącznie 488 kilogramów kawy. Co do pozostałych okoliczności stanu faktycznego strony niniejszej sprawy toczyły wyraźny spór. Strona pozwana sprzeciwiła się w pierwszej kolejności temu, że w świetle treści postanowień umowy dzierżawy była zobowiązana do zakupu 40 kilogramów kawy miesięcznie, tj. po 8 kilogramów na każde pięć automatów). Kwestionowała także okoliczność zamówienia 8 sztuk kawy E. Monaco i obciążenia jej z tego tytułu kwotą 670,02 zł. Natomiast zasadność roszczenia z tytułu niezwróconego stronie powodowej sprzętu w postaci lodówek podważała o tyle, że twierdziła, iż zapłaciła z tegoż tytułu wymaganą kwotę 2.048,32 zł.

Przed przystąpieniem do szczegółowych rozważań wskazania wymaga, że ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dowodach zawnioskowanych w pozwie oraz sprzeciwie. Stan faktyczny sprawy ustalono zatem przede wszystkim na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych w postaci złożonych umów, faktur VAT, zestawienia ilości zakupionej kawy, korespondencji mailowej stron oraz potwierdzenia przelewu z dnia 3 stycznia 2012 r., a także częściowo z zeznań świadka A. S., zeznającej na okoliczność wykonania umowy stron, składania zamówień na kawę oraz dostaw kawy.

Należy też podkreślić, że postępowanie cywilne ma kontradyktoryjny charakter. Wyrazem powyższego jest przede wszystkim brzmienie art. 232 k.p.c., stanowiącego, że strony są obowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ponadto norma zawarta w art. 6 k.c., zgodnie z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wskazać należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c., nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (co wyraźnie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 17.12.1996r. OSN 1997, poz.76). Zasada kontradyktoryjności w postępowaniu w sprawach gospodarczych została dodatkowo wzmocniona nowelą z dnia 24 maja 2000 r., która wprowadziła obowiązek przytoczenia wszystkich okoliczności i dowodów na ich poparcie przez powoda już w pozwie (art. 479 ¹² § 1 k.p.c.) natomiast przez pozwanego w zarzutach lub sprzeciwie od nakazu zapłaty (art. 479 ¹⁴ § 1 k.p.c.).

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności i ciężarem dowodu powód winien był zatem wskazać dowody na poparcie twierdzeń podniesionych w pozwie, natomiast na stronie pozwanej ciążył obowiązek przedstawienia dowodów potwierdzających okoliczności wskazane w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w szczególności, że nie ciąży na niej obowiązek zapłaty dochodzonej kwoty. Dowodu nie wymagają jedynie – zgodnie z treścią art. 228 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, a zatem te, które nie zostały przez nią zaprzeczone.

Jak wynikało z treści umowy dzierżawy stron z dnia 4 kwietnia 2006 r. z tytułu udostępnienia automatów do kawy strona pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. miesięcznego czynszu dzierżawnego za każde uruchomione i przekazane urządzenie, w wysokości 6 euro netto za każdy niewykupiony kilogram kawy, w przypadku gdy jego miesięczne zakupy kawy będą następowały w granicach pomiędzy 8 a 11 kilogramów kawy. Minimalny miesięczny limit zakupu kawy strony ustalił na 8 kilogramów. W przypadku zaś dokonania zakupu kawy w ilości przekraczającej 11 kilogramów kawy miesięcznie dzierżawca miał zostać zwolniony z obowiązku zapłaty czynszu dzierżawnego (§ 4 pkt 2 umowy). Z powyższego zapisu w żaden sposób nie wynika, że strony umówiły się, że limit zakupu przez stronę pozwaną kawy dotyczy każdego z wydzierżawionych urządzeń z osobna. Strony umowy wyraźnie określiły, że limit zakupu kawy wynosi 8 sztuk miesięcznie (§ 4 pkt 3 umowy) niezależnie od ilości przekazanych i uruchomionych urządzeń. Nadto zwraca uwagę fakt, że strona pozwana w okresie obowiązywania umowy kupiła od strony powodowej średnio 12,5 sztuk kawy (488 sztuk zakupionych : 39 miesięcy), co oznacza, że w świetle treści powołanego powyżej § 4 pkt 2 umowy powinna zostać zwolniona z obowiązku zapłaty czynszu dzierżawnego. Powyższe potwierdziły jednoznacznie również zeznania świadka A. S., którym tutejszy Sąd dał wiarę w pełnym zakresie, uznając je za spójne i logiczne. Wątpliwości Sądu co do istnienia obowiązku zapłaty za niewykupione limity kawy budziła ponadto chwila jego powstania. Fakturę VAT obejmującą obowiązek zapłaty kwoty 31.867,18 zł z tegoż tytułu wystawiono bowiem dopiero w dniu 26 października 2010 r., podczas gdy zapłata czynszu dzierżawnego (w sytuacji, kiedy byłaby zasadna) miała następować „z góry” (§ 4 pkt 4 umowy), a zatem w trakcie trwania umowy. Umowa dzierżawy obowiązywała zaś strony do końca lipca 2009 r. Powyższe mogłoby więc sugerować, że strona pozwana wskazanym obowiązkiem była już obciążana na bieżąco przy okazji wystawiania jej w trakcie trwania umowy faktur za zakup kawy.

Gdyby nawet przyjąć interpretację umowy zaproponowaną przez stronę powodową w zakresie ilości kilogramów kawy, do których zakupu zobowiązana była pozwana, roszczenie pozwu w znaczącej części podlegałoby oddaleniu z uwagi na sformułowany przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczeń. Sąd zważył, że zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu; § 2 po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Strony w § 4 umowy określiły miesięczny czynsz za każde uruchomione i przekazane urządzenie, a zatem w ocenie Sądu należność z tego tytułu przedawnia się po upływie trzech lat od dnia jego wymagalności, określonego w § 4 pkt 4 umowy (płatność z góry w oparciu o fakturę VAT z 14 – dniowym terminem płatności). Pozew został wniesiony w dniu 8 grudnia 2011 r., brak jest też zdarzeń które przerwałyby bieg przedawnienia, a zatem wobec podniesienia zarzutu, przedawnieniu uległy należności wymagalne do 8 grudnia 2008 r.

Biorąc powyższe pod uwagę, żądanie strony powodowej w części dotyczącej obowiązku zapłaty czynszu dzierżawnego za niewykupione limity kawy w ilości ponad 8 sztuk miesięcznie w kwocie 31.867,18 zł wraz z liczonymi od tej kwoty ustawowymi odsetkami nie zostało uzasadnione, stąd też w tej części powództwo podlegało oddaleniu w punkcie III sentencji wyroku.

Strona powodowa udowodniła natomiast zasadność jej roszczeń z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 7 września 2010 r., która de facto objęła obowiązek zapłaty za dostawę kawy zrealizowaną przez stronę powodową w lutym 2009 r., a zatem w dacie obowiązywania umów stron. Fakturę tę niejako wystawiono na nowo, z nową kwotą (670,02 zł zamiast 3.350,12 zł) w miejsce faktury VAT nr (...), o czym jednoznacznie świadczy treść prowadzonej przez strony korespondencji elektronicznej. Nie ulegało ponadto wątpliwości, że strona pozwana w korespondencji tej uznała zasadność obciążenia jej przedmiotową kwotą, prosząc o korektę faktury VAT nr (...) i wystawienie faktury poprawnej.

Roszczenie odsetkowe od żądanej kwoty zasądzono zaś na podstawie art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Regulacja ta oznacza, że już samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego daje wierzycielowi prawo domagania się od dłużnika odsetek. Roszczenie o odsetki powstaje od chwili powstania opóźnienia. Powód w niniejszej sprawie żądał odsetek od dnia następnego po wyznaczonym w fakturze VAT terminie zapłaty należności. Ponieważ termin płatności świadczenia nie był między stronami sporny, żądanie w tym zakresie było uzasadnione, przy czym roszczenie odsetkowe zasądzono do dnia zapłaty zgodnie z regułą, że roszczenie to obejmuje okres aż do momentu, gdy dłużnik spełni świadczenie pieniężne.

W oparciu o powyższy przepis zasądzono ponadto na rzecz strony powodowej odsetki ustawowe od kwoty 2.048,32 zł, która – jak to wynikało z przedłożonego potwierdzenia przelewu została przez stronę pozwaną zapłacona na rzecz strony powodowej w dniu 3 stycznia 2012 r. Odsetki także w tym przypadku należały się od dnia następnego po wyznaczonym w fakturze VAT terminie zapłaty należności do dnia jej faktycznej zapłaty.

Należało mieć ponadto na względzie, że pierwotnie żądanie pozwu obejmowało również żądanie zapłaty należności w wysokości 2.048,32 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 3 marca 2011 r. niemniej jednak w tym zakresie, z uwagi na zapłatę powyższej sumy, pełnomocnik cofnął pozew. Sąd zaś, uznając przedmiotowe cofnięcie za dopuszczalne i prawnie skutecznie, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie co do tej kwoty, dając temu wyraz w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono natomiast na podstawie art. 98 k.p.c., gdyż strona powodowa niemal w całości przegrała proces w rozumieniu tego przepisu. Zasądzona w wyroku kwota 670,02 zł oraz kwota zapłacona w toku procesu przez stronę pozwaną 2.048,32 zł stanowią mniej niż 10 % całości wartości przedmiotu sporu, dlatego to od strony powodowej zasądzono na rzecz strony pozwanej koszty procesu obejmujące jedynie koszt notarialnego poświadczenia pełnomocnictwa. Żądanie strony pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego było nieuzasadnione w świetle art. 98 § 2 k.p.c.

Zarządzenie:

1)  odnotować,

2)  odpis doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3)  kal. 14 dni.