Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

UZASADNIENIE

postanowienia z 19 listopada 2019 r.

W dniu 7 listopada 2018 r. (k. 5-42) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. (dalej jako Zakład), działając na podstawie art. 373 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 374 ustawy Prawo upadłościowe, wniósł o orzeczenie na okres 10 lat zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia wobec M. I., wskazując, że pełni on funkcję Prezesa zarządu w spółce (...) Sp. z o.o. z/s we W. od 23 stycznia 2007 r. Wierzyciel wniósł również o orzeczenie o kosztach postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W uzasadnieniu wniosku wskazano, że M. I. jako osoba reprezentująca spółkę, w okresie pełnienia w/w funkcji nie wywiązywał się z ciążących na nim obowiązków wynikających z ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż w sposób trwały zaprzestał płacenia składek ubezpieczeniowych w zakresie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczeń zdrowotnych oraz FP i FGŚP. Wskazano, że kwota zobowiązań

z tego tytułu na 29 października 2018 r. wyniosła 867.812,41 zł. Podniesiono również, że poza zaległościami z tytułu składek na rzecz Zakładu spółka (...) sp. z o.o. z/s we W. posiada również wymagalne zobowiązania wobec Naczelnika Urzędu Skarbowego W. we W. z tytułu nieopłaconego podatku VAT (467.308,20 zł, k. 23), podatku od osób fizycznych w łącznej kwocie 120.410,92 zł (k. 24),

a także podatku dochodowego do osób prawnych (CIT) w wysokości 1.597 zł (k. 25). Wierzyciel wskazał nadto, że postanowieniem z 8 listopada 2017 r. (sygn. (...)) tut. Sąd na podstawie art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego oddalił jego wniosek o ogłoszenie upadłości w/w spółki uznając, że majątek spółki nie wystarczy na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego.

Wierzyciel odniósł się także do sprawozdania tymczasowego nadzorcy sądowego z 31 października 2017 r. (ustanowionego w sprawie o sygn. akt (...)), w którym wskazano innych wierzycieli spółki, oraz stwierdzono, że spółka zalega z płatnościami na rzecz ZUS i Urzędu Skarbowego, a większość tych zobowiązań powstała przed 1 stycznia 2017 r., z tym, że spółka od połowy 2014 r. zaprzestała regulowania składek wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W ocenie wierzyciela, spółka jest niewypłacalna co najmniej od 21 sierpnia 2015 r. W tej dacie były już wymagalne składki na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz FP i FGŚP za okres 08.2009, 12.2009, 07.2013-07.2015, jak również spółka posiadała nieopłacone zobowiązania z tytułu podatków za okres od stycznia 2015 r. do lipca 2015 r.

W oparciu o powyższe, zdaniem Zakładu – (...) powinien złożyć w Sądzie nie później niż w terminie dwóch tygodni licząc od dnia 21 sierpnia 2015 r. wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, tj. od dnia kiedy spółka nie wykonywała wymagalnych zobowiązań wobec co najmniej dwóch swoich wierzycieli, a opóźnienie w zapłacie znacznie przewyższyło trzy miesiące.

W odpowiedzi na wniosek wierzyciela, uczestnik postępowania M. I.

w piśmie z 30 stycznia 2019 r. (k. 50-54) wniósł o oddalenie wniosku, dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadków (T. G., M. K. oraz M. M.) oraz uczestnika, a także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność czy w okresie od 21 sierpnia 2015 r. do dnia 11 kwietnia 2017 r. (data złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) Sp. z o.o.) doszło do obniżenia wartości ekonomicznej spółki na skutek działań uczestnika postępowania i na okoliczność ustalenia ewentualnego rozmiaru pokrzywdzenia wierzycieli.

W uzasadnieniu M. I. wskazał, że spółka nie posiadała majątku trwałego w postaci nieruchomości, sieci telekomunikacyjnych, pojazdów, a jedynym majątkiem trwałym przedsiębiorcy były urządzenia telekomunikacyjne używane do wyposażenia sieci telekomunikacyjnych, które ze względu na krótki termin przydatności do użytkowania ulegały szybkiej degradacji. Jako niezbywalne podlegały utylizacji, której koszty ponosiła spółka. Spółka zatrudniała pracowników biurowych, technicznych oraz terenowych do usuwania usterek (przy czym możliwości zatrudnienia tych ostatnich były mocno ograniczone, co powodowało dłuższe okresy usuwania awarii, konieczność pomniejszania wynagrodzenia za usługę za czas usterki oraz udzielania upustów w celu utrzymania niezadowolonej klienteli). Poważnym obciążeniem dla spółki były nierealizowane płatności przez abonentów (których dochodzenie na drodze egzekucyjnej było bezskuteczne).

Uczestnik wskazał, że jako zarządzający spółką podejmował wszelkie możliwe i znane mu próby utrzymania przedsiębiorstwa (utrzymania działalności usługowej dla klientów) i zatrudnienia oraz działania naprawcze, w tym składanie wniosków do ZUS i Naczelnika Urzędu Skarbowego o rozłożenie spłaty zobowiązań na raty oraz ponoszenie kosztów odzyskania należności. W ocenie uczestnika przychód z działalności gospodarczej

w miesięcznych okresach rozliczeniowych dawał podstawy do uzasadnionych przypuszczeń, że w przypadku otrzymania pomocy de minimis spółka upora się z zaległościami względem podmiotów publicznych. Zarządzający spółką liczył na lepszą koniunkturę przy świadczeniu usług w kolejnych okresach bilansowych. W późniejszym czasie skutkiem powstałych zaległości były zajęcia rachunków bankowych przez ZUS i US co uniemożliwiło prowadzenie działalności gospodarczej. Od września 2017 r. spółka nie świadczyła już usług telekomunikacyjnych. Uczestnik postępowania wywodził, że składanie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, w kontekście art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego nie było uzasadnione, możliwe i celowe z tego powodu, że spółka nie posiadała majątku (środków trwałych), a wniosek podlega opłacie sądowej w kwocie 1.000 zł.

Wierzyciel w piśmie z 18 marca 2019 r. (k. 225 - 226) odnosząc się do twierdzeń M. I. podniósł, iż podjęte przez uczestnika działania naprawcze, polegające na składaniu wniosków do ZUS i Naczelnika Urzędu Skarbowego o rozłożenie spłaty zobowiązań na raty i ponoszeniu kosztów odzyskania należności, a oparte jedynie na przeświadczeniu zarządzającego spółką o zaistnieniu lepszej koniunktury w kolejnych okresach bilansowych, nie stanowią w ocenie Zakładu przesłanki zwalniającej członka zarządu z odpowiedzialności za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w ustawowym terminie, skoro ewentualne starania mające na celu wyprowadzenie firmy ze stanu niewypłacalności nie przyniosły zamierzonych efektów w postaci restrukturyzacji i poprawy sytuacji finansowej spółki.

Wskazano także, że przywołana przez uczestnika okoliczność składania przez spółkę do ZUS i Naczelnika US wniosków o rozłożenie zaległości na raty, może co najwyżej świadczyć o dość nieudolnych próbach rozliczenia zobowiązań publicznoprawnych, skoro pomimo wielokrotnego występowania do Zakładu o udzielenie ulgi, wnioski te zostały załatwione odmownie lub pozostawione bez rozpoznania. Przede wszystkim przyczyną odmowy rozłożenia spłaty zadłużenia na raty stanowiła zła sytuacja finansowa przedsiębiorstwa, która nie stwarzała możliwości wywiązania się z umowy ratalnej i spłaty zadłużenia.

Na rozprawach w dniach 13 czerwca 2019 r. (k. 282 - 283) oraz 1 sierpnia 2019 r. (k. 295 - 296) Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań świadków T. G. oraz M. K.. Świadkowie zeznali, że byli pracownikami dłużnej spółki, którą zarządza M. I., a obecnie współpracują z nim w spółce (...) Sp. z o.o., której również jest Prezesem zarządu. Świadkowie zeznali ponadto, że nie mieli dostępu do spraw finansowych spółki i nie mieli wiedzy, czy spółka reguluje zobowiązania wobec ZUS. Zostali rozliczeni ze swoimi wynagrodzeniami. Wskazali również, że spółka miała problemy z dużą ilością usterek oraz kradzieżami, dewastacjami sprzętu, oraz że prowadzone były działania windykacyjne mające na celu odzyskanie należności od abonentów.

Na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 r. pełnomocnik uczestnika oświadczył, że uczestnik cofa wniosek o przesłuchanie M. M..

Na rozprawie w dniu 3 października 2019 r. (k. 302 - 304) Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z przesłuchania M. I. jako uczestnika postępowania. Uczestnik postępowania podtrzymał swoje pierwotne stanowisko, dodając, że obecnie pełni funkcję Prezesa zarządu w kilku innych spółkach, w tym o podobnym profilu, tj. w spółce (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. czy (...) Sp. z o.o., w której jest członkiem zarządu. Pełnomocnik uczestnika wskazał, że jeżeli nie jest sporne, że nie nastąpiło obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa w latach 2012 - 2017, a więc nie ma sporu co do tego, że wierzyciele nie otrzymaliby zaspokojenia z jedynego aktywa spółki, którym były sieci teleinformatyczne, to wniosek o powołanie biegłego staje się bezprzedmiotowy. Następnie Sąd postanowił pominąć dowód z opinii biegłego jako dotyczący okoliczności niespornej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., przy ul. (...), wpisana jest do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS: (...) (rejestracji dokonano 8 maja 2007 r. postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej, Wydział VI Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego). Umowę spółki sporządzono 22 stycznia 2007 r. Kapitał zakładowy wynosi 106.500 zł i dzieli się na 2.130 udziałów po 50 zł każdy, należących w całości do (...) Sp. z o.o. Ujawniony w rejestrze przedmiot działalności spółki obejmuje 81 pozycji. Spółka realizowała usługi telekomunikacyjne na rzecz abonentów, tj. telefon, internet czy telewizja kablowa w oparciu o infrastrukturę innych podmiotów.

Od momentu powstania spółki funkcję prezesa jednoosobowego zarządu pełnił w niej M. I. (numer PESEL (...)).

(...) Sp. z o.o. obecnie nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej ani nie zatrudnia pracowników.

( dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców KRS wg stanu na 5.11.2018 r. dotycząca dłużnika, k. 9-12; dokumenty znane Sądu z urzędu, tj. znajdujące się w aktach rejestrowych VI Wydziału Gospodarczego KRS tut. Sądu, nr KRS (...); wyjaśnienia M. I. na rozprawie w dniu 3 października 2019 r., k. 302-303, czas nagrania od 00:04:18 do 01:15:30; sprawozdanie tymczasowego nadzorcy sądowego z 31 października 2017 r., k. 47 akt sygn. (...))

M. I. pozostaje ujawniony w rejestrze przedsiębiorców jako członek zarządu w ośmiu innych spółkach, tj.:

1)  (...) Sp. z o.o. – od 14 lutego 2018 r.; od jej założenia pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (nr KRS: (...)),

2)  (...) Sp. z o.o. – od 10 stycznia 2018 r.; od jej założenia pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (nr KRS: (...)),

3)  (...) Sp. z o.o. – od 19 października 2017 r.; pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (nr KRS: (...)), spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców 2 maja 2011 r.,

4)  (...) Sp. z o.o. – od 14 września 2017 r.; od jej założenia pełni funkcję członka zarządu, zaś funkcję drugiego członka zarządu pełni A. I. (nr KRS: (...)),

5)  (...) Sp. z o.o. – od 6 lipca 2016 r.; od jej założenia pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (nr KRS: (...)),

6)  (...) Sp. z o.o. – od 5 września 2014 r.; od jej założenia pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (nr KRS: (...)),

7)  (...) Sp. z o.o. – od 3 lipca 2014 r.; od jej założenia pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (nr KRS: (...)),

8)  (...) Sp. z o.o. – od 17 kwietnia 2014 r.; od jej założenia pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu (nr KRS: (...)).

Ponadto M. I. pozostawał ujawniony w rejestrze przedsiębiorców jako prezes jednoosobowego zarządu (...) Sp. z o.o. (nr KRS: (...)) – od 11 grudnia 2009 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu Wydział VI Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z 20 maja 2019 r. rozwiązano w/w podmiot bez przeprowadzenia likwidacji. Wykreślenia spółki z rejestru dokonano 30 lipca 2019 r.

Ponadto w czterech spółkach pozostaje ujawniony w rejestrze przedsiębiorców jak prokurent samoistny, tj. w:

1)  (...) Sp. z o.o. – od 14 maja 2018 r.,

2)  (...) Sp. z o.o. – od 10 stycznia 2018 r.,

3)  (...) Sp. z o.o. – od 8 czerwca 2015 r.,

4)  (...) Sp. z o.o. – od 8 czerwca 2015 r.

(dane jawne i dostępne elektronicznie w Systemie eKRS, ponadto: wydruk z systemu informacji (...) z 31 października 2017 r., k. 276 akt sygn. (...); wyjaśnienia M. I. na rozprawie w dniu 3 października 2019 r., k. 302-303, czas nagrania od 00:04:18 do 01:15:30)

Na dzień 29 października 2018 r. zadłużenie spółki (...) Sp. z o.o. wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział we W. wynosiło 867.812,41 zł i wynikało z następujących tytułów:

- nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne za okres od lipca 2013 r. do listopada 2013 r., od lutego 2014 r. do sierpnia 2017 r. w kwocie 528.022,26 zł, z kosztami postępowania egzekucyjnego w kwocie 35.501,72 zł, kosztami upomnienia w kwocie 220,40 zł oraz odsetkami za zwłokę w kwocie 120.732 zł,

- nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne za okres od lipca 2013 r. do sierpnia 2017 r. w kwocie 111.249,23 zł, z kosztami postępowania egzekucyjnego w kwocie 7.297 zł, kosztami upomnienia w kwocie 220,40 zł oraz odsetkami za zwłokę w kwocie 22.799 zł,

- nieopłaconych składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od października 2013 r. do października 2014 r., od grudnia 2014 r. do sierpnia 2017 r. w kwocie 32.801,90 zł, z kosztami postępowania egzekucyjnego w kwocie 2.150,50 zł, kosztami upomnienia w kwocie 232 zł oraz odsetkami za zwłokę w kwocie 6.586 zł.

( dowód : komputerowe wydruki z konta płatnika dotyczące należności ZUS, według stanu na dzień 29.10.2018 r., k. 13 – 21)

Na dzień 2 listopada 2018 r. wymagalne zadłużenie spółki (...) Sp. z o.o. wobec Skarbu Państwa – Urzędu Skarbowego W. we W. wynosiło 589.316,12 zł (w tym 498.995,12 zł należności głównych) i wynikało z następujących tytułów:

- z tytułu podatku od towarów i usług za V - XII 2015 r., I - XII 2016 r., I - VIII 2017 r., XII 2017 r. w łącznej kwocie 467.308,20 zł (należności główne stanowiły 397.497,20 zł, odsetki wynosiły 69.811 zł); termin płatności najstarszych zaległych świadczeń podatkowych przypadał na 25 czerwca 2015 r.,

- z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconych wynagrodzeń za I - XII 2015 r., I - XII 2016 r., I - VIII 2017 r. i XI - XII 2017 r. w łącznej kwocie 120.410,92 zł (należności główne stanowiły 101.497,92 zł, odsetki wynosiły 18.913 zł); termin płatności najstarszych zaległych świadczeń podatkowych przypadał na 20 lutego 2015 r.,

- z tytułu odsetek od niezapłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych za IV, V, VII, IX i X 2015 r. w łącznej kwocie 1.597 zł

( dowód : pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 2.11.2018 r. wraz z wykazem zaległości, k. 22-25; kopia pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 21.03.2017 r. wraz z wykazem zaległości, k. 36 – 37)

Przeciwko spółce (...) Sp. z o.o. prowadzone było komornicze postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków pod sygn. Km (...), umorzone z powodu jego bezskuteczności postanowieniem z 22 listopada 2016 r. Dane dotyczące umorzenia postępowania egzekucyjnego ujawniono w rubryce czwartej działu czwartego rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Wpisu dokonano postanowieniem z 26 stycznia 2017 r. tutejszego Sądu (w Wydziale VI).

(dane jawne i dostępne elektronicznie w Systemie eKRS, ponadto: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców KRS wg stanu na 5.11.2018 r. dotycząca dłużnika, k. 9-12)

W złożonym 11 kwietnia 2017 r. wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) Sp. z o.o. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział we W. wskazywał jako wierzyciel, że dłużnik nie dopełnia ustawowego obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Na dzień 6 kwietnia 2017 r. zadłużenie spółki z tego tytułu wynosiło ogółem 682.717,35 zł. W związku z istniejącym zadłużeniem z tytułu nieopłaconych składek, Dyrektor Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we W., działając jako organ egzekucyjny, prowadził działania mające na celu dochodzenie należności od dłużnika, w tym dokonał zajęcia wierzytelności z rachunków bankowych prowadzonych dla dłużnika przez (...) Bank (...) S.A. oraz (...) Bank S.A. Postępowanie egzekucyjne było częściowo skuteczne, jednakże ostatnie wpłaty egzekucyjne zostały przekazane w miesiącu wrześniu 2012 r. Na dzień składania wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpił zbieg egzekucji prowadzonej także przez Naczelnika Urzędu Skarbowego W., a także Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia - Krzyków we Wrocławiu A. J. (Km (...)). Wierzyciel wskazał, że płatnik (...) Sp. z o.o. kilkakrotnie występował do wierzyciela o umożliwienie ratalnej spłaty należności z tytułu składek, zawieszenie postępowania egzekucyjnego oraz zwolnienie spod egzekucji zajętych rachunków bankowych, jednak nie dopełnił obowiązków niezbędnych do podpisania umowy układu ratalnego, m.in. w postaci regulowania bieżących zobowiązań. Następstwem tego była również odmowa zawieszenia prowadzonego postępowania egzekucyjnego oraz zwolnienia spod egzekucji wierzytelności z rachunków bankowych spółki.

Ustanowiony w sprawie o ogłoszenie upadłości tymczasowy nadzorca sądowy w sprawozdaniu sporządzonym na polecenie Sądu potwierdził, że dłużnik jest niewypłacalny, ale wskazał też, że wobec braku ksiąg rachunkowych dłużnika i dokumentów źródłowych nie jest w stanie zweryfikować wszystkich danych dotyczących stanu majątku, czy zobowiązań dłużnika. Prezes zarządu M. I. oświadczył nadzorcy, że dokumenty księgowe spółki za lata 2014 – 2017 zostały skradzione (wraz ze zużytą elektroniką) i nie ma możliwości odtworzenia skradzionej dokumentacji i przedstawienia sprawozdań finansowych za te lata. Po skontaktowaniu się ze spółką, która miała świadczyć usługi księgowe dla dłużnika (księgowość była prowadzona przez to biuro od 1 stycznia 2017 r.), nadzorca uzyskał informację, iż księgi rachunkowe w formie elektronicznej zostały zwrócone spółce (...) Sp. z o.o. Kradzież z włamaniem dokumentacji księgowej za lata 2014 – 2017 nie została zgłoszona na policję.

Ustalono w sprawozdaniu (...), że łączne zobowiązania weryfikowalne i nieweryfikowalne na podstawie akt postępowa i przyznania dłużnika wynoszą co najmniej 1.360.037,83 zł, w tym 682.717,35 zł wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, 454.938,14 zł wobec Urzędu Skarbowego, inne objęte wykazem tytułów wykonawczych najmniej 14.693,85 zł i inne nie objęte wykazem tytułów wykonawczych najmniej 207.688,49 zł, w tym należności na rzecz pracowników co najmniej 55.248,08 zł. Suma wymagalnych wierzytelności wobec ZUS i Urzędu Skarbowego wynosi co najmniej 1.137.655,49 zł i większość z nich powstała przed 1 stycznia 2017 r. Wymagalność najdawniejszych zobowiązań wobec ZUS nastąpiła najpóźniej w 2009 r. (za okresy 08.2009, 12.2009), zaś od połowy 2014 r. nie były już płacone żadne składki. Najstarsze zobowiązania podatkowe datują się natomiast na początek roku 2015 (zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu poboru podatku przez płatnika – zaległości od stycznia 2015 r.).

Spółka od roku 2012 nieprzerwanie, za wyjątkiem roku 2013, notuje stratę. Straty spółki w latach 2012, 2014 i 2015 uzasadniały zwołanie zgromadzenia wspólników w celu powzięcia uchwały dotyczącej dalszego istnienia spółki – zgodnie z art. 233 § 1 k.s.h. Spółka od roku 2012 nieprzerwanie wykazuje w sprawozdaniach składanych do KRS ujemny kapitał własny:

- za rok 2012 (–) 150.229,68 zł,

- za rok 2013 (–) 106.068,88 zł,

- za rok 2014 (–) 324.680,44 zł,

- za rok 2015 (–) 327.897,87 zł.

W Krajowym Rejestrze Sądowym brak wpisów wskazujących, że spółka złożyła do akt rejestrowych sprawozdania finansowe za kolejne lata.

Ze wstępnych ustaleń nadzorcy, potwierdzonych przez dłużnika, jak również z dostępnych w krótkim czasie informacji urzędowych wynikało, że dłużnik nie posiada żadnego majątku rzeczowego. Dłużnik w ostatnich latach zbył lub zutylizował elementy sieci teleinformatycznych stanowiących jego własność. Dłużnik posiada należności wobec Spółdzielni Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) we W. wynoszące nominalnie 9.615 zł. Posiada pakiet większościowy 99 udziałów w spółce (...).pl sp. z o.o. we W. o wartości nominalnej 4.950 zł, spółka ta od 2011 r. nie składała do rejestru sprawozdań finansowych. Dłużnik jest w posiadaniu komórki technicznej przy ul. (...) we W., wobec braku dokumentów potwierdzających samodzielność tego pomieszczenia Sąd Wieczystoksięgowy odmówił założenia dla niego księgi wieczystej. Wartość majątku dłużnika została oszacowana wstępnie na kwotę 22.191 zł, jednak ze względu na brak możliwości pewnej weryfikacji tej wartości nie jest wykluczona konieczność przeszacowania w dół nawet do kwoty 0,00 zł. Koszty postępowania upadłościowego tymczasowy nadzorca sądowy oszacował na około 69.500 zł, przy założeniu że trwałoby ono 24 miesiące. W tej sytuacji nadzorca uznał, że dłużnik nie dysponuje majątkiem pozwalającym na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego.

Postanowieniem z 8 listopada 2017 r. (sygn. akt (...)), po przeprowadzeniu rozprawy, tutejszy Sąd na podstawie art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego oddalił wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika (...) Sp. z o.o. Postanowienie to uprawomocniło się z dniem 16 listopada 2017 r.

( dowód: akta postępowania prowadzonego w tutejszym Sądzie pod sygn. (...), k. 2 – 3, 25, 43 – 51, 282, 290)

Według stanu na 31 grudnia 2016 r. w bilansie spółki (...) Sp. z o.o. przedłożonym przez uczestnika postępowania M. I. kapitał własny spółki wyrażał się wartością ujemną i wynosił – 880.872,25 zł, przy odnotowanej stracie netto – 552.974,38 zł (i stracie – 443.057,29 zł z lat ubiegłych). Uwzględniona w bilansie wartość aktywów trwałych w ujęciu księgowym wynosiła 60.946 zł, przypadając na rzeczowe środki trwałe (urządzenia techniczne i maszyny) oraz na środki trwałe w budowie (na początek 2016 r. wartość aktywów trwałych wynosiła 1.478.338,57 zł).

( dowód: kserokopia rachunku zysków i strat za okres od 1.01.2016 r. do 31.12.2016, k. 57; kserokopia bilansu spółki sporządzonego na 31 grudnia 2016 r., k 58)

(...) Sp. z o.o. zajmowała się między innymi budowaniem sieci telekomunikacyjnej. Poniosła od 2007 r. nakłady na wybudowanie sieci w cudzych nieruchomościach, o okresie amortyzacji 10 lat. W tym celu używała przewodów miedzianych, które ulegają degradacji dużo szybciej, ale reprezentują dużą wartość księgową. Natomiast ten środek trwały nie daje się łatwo spieniężyć, koszty wymontowania są bardzo duże. Formalnie te sieci są ujęte w aktywach (...) Sp. z o.o. Jakość tej sieci była zbyt niska, żeby podołać konkurencji. Był też wysoki koszt jej serwisu. Do tych sieci byli podłączeni użytkownicy. Spółka obsługiwała od 2500 do 3000 abonentów z W. i okolicznych miejscowości jak S., K., W.. Spółka sukcesywnie zaprzestawała świadczenia swoich usług. K. klientów uczestnik postępowania przekonał do dalszej współpracy z inną zarządzaną przez siebie spółką.

Spółka miała zawartych kilkanaście umów leasingowych na taki sprzęt jak np. rutery, moduły do zamiany sygnału światłowodowego. Spółka miała w leasingu radiolinie. Przedmiot leasingu częściowo został zwrócony.

Problemy finansowe (...) Sp. z o.o. wynikały m.in. z ilości usterek, uszkodzeń oraz kradzieży sieci, które zgłaszane były na Komisariaty Policji we W.. Spółka w 2016 r. ponosiła straty, bowiem dokonywane były kradzieże, np. przewodów elektrycznych, internetowych czy kabli miedzianych i światłowodowych, uszkodzenia np. zasilaczy telekomunikacyjnych powodujących zakłócanie działania sieci. Spółka nie miała pieniędzy na przeprowadzenie rzetelnej inwentaryzacji i przeprowadzenie wyceny skradzionych elementów. Wszczęte dochodzenia umorzono z powodu niewykrycia sprawcy i wpisano do rejestru przestępstw.

W roku 2016 – 2017 dwie duże firmy nie zapłaciły za wykonane usługi, w tym Zakład (...) D. S. w S.. To były umowy na łącznie 250.000 zł. Duża część z faktury nie została zapłacona.

Spółka miała też udokumentowane należności od konsumentów o wartości 300.000 zł. Dłużna spółka prowadziła działania windykacyjne w celu odzyskania swoich wierzytelności. Przeważnie było to nieskuteczne, bo sprawy kończyły się złożeniem pozwu o zapłatę. Spółka pozywała klientów już od 2011 r.

Spółka zatrudniała pracowników biurowych, technicznych oraz terenowych do usuwania usterek. Łącznie spółka zatrudniała ok 10 – 14 pracowników. Zatrudnienie nigdy nie przekroczyło 20 etatów. W ciągu dnia były trzy zmiany, obsługa była w sumie od 8:00 do 20:00. Zdarzało się, że prezes sam odbierał telefony i zajmował się problemami usterek. Były dwie osoby serwisowe. Serwis pracował od 10 do 18 i po godzinach jeśli występowały problemy z pracą biura, w święta także.

Wobec niewypłacania wynagrodzeń dla pracowników w terminie oraz powstaniem zaległości w tym zakresie, część pracowników spółki dnia 30 września 2017 r. złożyła wypowiedzenia umów o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracodawcy wskazując jednocześnie, że sytuacja ta nie ma charakteru jednorazowego.

( dowód: kserokopie wypowiedzeń umowy o pracę (rozwiązanie zawartych umów o pracę) z 30 września 2017 r., k. 76-78, 80-83 akt sygn. (...); kserokopie zaświadczeń i postanowień z prowadzonych dochodzeń przez Komisariat Policji W.-G. i Komisariat Policji W.-O., k. 255 – 263 akt sygn. (...); kserokopie postanowień i pism Komornika S. przy Sadzie Rejonowym w Kluczborku G. B. wraz z nakazami zapłaty uzyskanymi względem abonentów, k. 200 – 215; zeznania świadka T. G. na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 r., k. 282-283, czas nagrania od 00:03:57 do 00:34:51; zeznania świadka M. K. na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2019 r., k. 295-296, czas nagrania od 00:05:50 do 00:33:39; wyjaśnienia M. I. na rozprawie w dniu 3 października 2019 r., k. 302-303, czas nagrania od 00:04:18 do 01:15:30)

(...) Sp. z o.o. składała do ZUS i Naczelnika Urzędu Skarbowego W. wnioski o rozłożenie zaległości na raty, jak również o zwolnienie spod egzekucji rachunków bankowych. Pomimo wielokrotnego występowania do Zakładu o udzielenie ulgi (w trakcie 2015 i 2016 roku), wnioski te zostały załatwione odmownie lub pozostawione bez rozpoznania. Spółka bądź nie przedłożyła wymaganej informacji dotyczącej pomocy publicznej, nie opłaciła składek bieżących, nie przedłożyła danych finansowych czy proponowała spłatę zadłużenia w wysokości 1.000 zł miesięcznie. Przede wszystkim przyczynę odmowy rozłożenia spłaty zadłużenia na raty stanowiła zła sytuacja finansowa przedsiębiorstwa, która nie stwarzała możliwości wywiązania się z umowy ratalnej i spłaty zadłużenia, co ustalone zostało także przez organ nadzoru - Dyrektora I. Administracji Skarbowej we W. w postanowieniu z dnia 28.06.2017 r. oraz w postanowieniu z dnia 20.07.2017 r.

Podobnie wnioski składane do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. zostały rozpatrzone odmownie. Organ skarbowy uznał bowiem, że nie zaistniały konieczne do udzielania ulgi przesłanki „ważnego interesu strony” oraz „interesu publicznego”, a ponadto - biorąc pod uwagę możliwości płatnicze spółki - udzielenie wnioskowanych rat byłoby nieuzasadnione, gdyż nie można było oczekiwać, że zobowiązanie zostanie spłacone.

( dowód: kserokopie wniosków o rozłożenie należności ZUS i US na raty oraz decyzji rozstrzygających o wnioskach, w tym kserokopia postanowienia Dyrektora I. Administracji Skarbowej we W. z dnia 20.07.2017 r., kserokopia decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 14.12.2017 r., kserokopia decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia 21.10.2016 r., k. 59 – 199; kserokopia postanowienia Dyrektora I. Administracji Skarbowej we W. z dnia 28.06.2017 r., k. 227 – 232)

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje.

Wniosek – co do zasady – wymagał uwzględnienia.

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie dokonane zostały przede wszystkim w oparciu o treść dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, ich kopii lub odpisów, których zgodności z oryginałami nikt z uczestników nie kwestionował, a także w aktach tutejszego Sądu w przedmiocie ogłoszenia upadłości (...) Sp. z o.o. o sygn. (...). Sąd oparł się również na dowodzie z przesłuchania uczestnika postępowania M. I. oraz świadków w osobie T. G. i M. K.. Sąd uznał dowód z przesłuchania uczestnika postępowania oraz z przesłuchania świadków za wiarygodny. Ich zeznania korespondowały ze zgromadzonym w sprawie pozostałym materiałem dowodowym.

Zgodnie z art. 376 ust. 1 Prawa upadłościowego postępowanie w sprawach o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wszczyna się między innymi na wniosek wierzyciela. Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie miał wątpliwości co do tego, że Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych służy prawo żądania orzeczenia zakazu wobec M. I.. Dokumenty przedstawiane przez ZUS przy wniosku stanowią niezbite dowody istnienia wierzytelności wnioskodawcy wobec (...) Sp. z o.o. Uczestnik nie kwestionował zresztą wierzycielskiej legitymacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do wystąpienia z rozważanym wnioskiem.

Ze względu na istotne zmiany prawne (mające miejsce po 31 grudnia 2015 r.), które dotyczyły prawa upadłościowego, koniecznym było zbadanie kwestii temporalnego stosowania przepisów dotyczących działań lub zaniechań, o których mowa w art. 373 i 374 Prawa upadłościowego. Przepisy przejściowe dotyczące spraw zakazowych uregulowano w art. 452 Prawa restrukturyzacyjnego, który warunkuje stosowanie przepisów w konkretnym brzmieniu od tego czy działania i zaniechania miały miejsce wyłącznie przed wejściem w życie nowych przepisów (ust. 2), czy także po wejściu w życie nowych przepisów (ust. 3).

Wobec jednoznacznego ustalenia – o czym jeszcze dalej – że w rozpoznawanej sprawie, istotne z punktu widzenia prawnej oceny przesłanek orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej działania lub zaniechania o których mowa w art. 373 i art. 374 Prawa upadłościowego, miały miejsce zarówno przed jak i po dniu 1 stycznia 2016 r., do ich oceny właściwe są przepisy ustawy – Prawo upadłościowe, w ich aktualnym brzmieniu, z tym zastrzeżeniem, że wobec skutecznego złożenia wniosku o orzeczenie zakazu przed dniem 25 listopada 2018 r., kiedy to weszła w życie ustawa z 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629, ze zm.) nowelizująca (w art. 92 pkt 5)) między innymi art. 373 Prawa upadłościowego, zakres orzekanego w niniejszej sprawie zakazu, nie może obejmować funkcji zarządcy sukcesyjnego.

Zgodnie z art. 373 ust. 1 Prawa upadłościowego (w brzmieniu obowiązującym do 25 listopada 2018 r.) Sąd może orzec pozbawienie na okres od jednego do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia osoby, która ze swojej winy:

1)  będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości albo,

1a) faktycznie zarządzając przedsiębiorstwem dłużnika, istotnie przyczyniła się do niezłożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w ustawowym terminie, albo

2)  po ogłoszeniu upadłości nie wydała lub nie wskazała majątku, ksiąg rachunkowych, korespondencji lub innych dokumentów upadłego, w tym danych w postaci elektronicznej, do których wydania lub wskazania była obowiązana z mocy ustawy, albo

3)  jako upadły po ogłoszeniu upadłości ukrywała, niszczyła lub obciążała majątek wchodzący w skład masy upadłości, albo,

4)  jako upadły w toku postępowania upadłościowego nie wykonała innych obowiązków ciążących na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądu albo sędziego-komisarza, albo też w inny sposób utrudniała postępowanie.

Przy orzekaniu zakazu sąd bierze pod uwagę stopień winy oraz skutki podejmowanych działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli (art. 373 ust. 2 zd. 1). Jednak mimo zaistnienia przesłanki, o której mowa w art. 373 ust. 1 pkt 1), sąd może oddalić wniosek o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli został złożony wniosek o otwarcie przyspieszonego postępowania układowego, postępowania układowego lub postępowania sanacyjnego, a rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli jest nieznaczny (art. 373 ust. 1a Prawa upadłościowego).

Zgodnie z art. 374 ust. 1 Prawa upadłościowego Sąd może orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej wobec dłużnika będącego osobą fizyczną, także jeżeli niewypłacalność dłużnika jest następstwem jego celowego działania lub rażącego niedbalstwa.

Do osób uprawnionych do reprezentowania przedsiębiorcy będącego osobą prawną albo spółką handlową niemającą osobowości prawnej oraz osób faktycznie zarządzających przedsiębiorstwem dłużnika, jeżeli niewypłacalność przedsiębiorcy lub pogorszenie jego sytuacji finansowej jest następstwem celowego działania lub rażącego niedbalstwa tych osób, przepis ust. 1 stosuje się (ust. 2 cyt. przepisu).

Prawo upadłościowe w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. zobowiązuje dłużnika do złożenia w sądzie wniosku o ogłoszenie upadłości nie później niż w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości (art. 21 ust. 1 Prawa upadłościowego). Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek, o którym mowa w ust. 1, spoczywa na każdym, kto na podstawie ustawy, umowy spółki lub statutu ma prawo do prowadzenia spraw dłużnika i do jego reprezentowania, samodzielnie lub łącznie z innymi osobami (art. 21 ust. 2 Prawa upadłościowego). Osoby, o których mowa w ust. 1 – 2, ponoszą odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia wniosku w terminie określonym w ust. 1 lub 2, chyba że nie ponoszą winy. Osoby te mogą uwolnić się od odpowiedzialności, w szczególności jeżeli wykażą, że w terminie określonym w ust. 1 lub 2 otwarto postępowanie restrukturyzacyjne albo zatwierdzono układ w postępowaniu o zatwierdzenie układu (art. 21 ust. 3 Prawa upadłościowego). W przypadku dochodzenia odszkodowania przez wierzyciela niewypłacalnego dłużnika domniemywa się, że szkoda, o której mowa w ust. 3, obejmuje wysokość niezaspokojonej wierzytelności tego wierzyciela wobec dłużnika (art. 21 ust. 3a Prawa upadłościowego). Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, nie ponoszą odpowiedzialności za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w czasie, gdy prowadzona jest egzekucja przez zarząd przymusowy albo przez sprzedaż przedsiębiorstwa, na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości powstał w czasie prowadzenia egzekucji (art. 21 ust. 5 Prawa upadłościowego).

Według stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2015 r. ustawowy termin do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości wynosił dwa tygodnie.

Zgodnie z art. 10 Prawa upadłościowego i naprawczego przesłankę ogłoszenia upadłości dłużnika będącego (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie) przedsiębiorcą stanowiła jego niewypłacalność. Stosownie do art. 11 ust. 1 dłużnik był niewypłacalny, jeżeli nie wykonywał swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważano za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczyły wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonywał (art. 11 ust. 2).

Stosownie do treści art. 10 Prawa upadłościowego przesłankę ogłoszenia upadłości dłużnika będącego (z zastrzeżeniem przewidzianych wyjątków) przedsiębiorcą nadal stanowi jego niewypłacalność. W stanie prawnym sprzed 1 stycznia 2016 r. dłużnika objętego podmiotowym zakresem stosowania ustawy (por. art. 5 – 9 i art. 491 ¹ ) uważało się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonywał swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego). Od 1 stycznia 2016 r. w art. 11 ust. 1 Prawa upadłościowego stanowi się, że dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. W art. 11 ust. 1a wprowadzono ustawowe domniemanie, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonywaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Dłużnik będący osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące (art. 11 ust. 2 Prawa upadłościowego). Domniemywa się, że zobowiązania pieniężne dłużnika przekraczają wartość jego majątku, jeżeli zgodnie z bilansem jego zobowiązania, z wyłączeniem rezerw na zobowiązania oraz zobowiązań wobec jednostek powiązanych, przekraczają wartość jego aktywów, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące (art. 11 ust. 5 Prawa upadłościowego).

Wszystkie przesłanki orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej muszą być wykazane w toku postępowania, wszczętego przez wnioskodawcę. Wnioskodawca musi zatem udowodnić zaistnienie przesłanek do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przez uczestnika postępowania oraz wykazać jego winę w uchybieniu temu obowiązkowi, co jednak nie wyklucza zastosowania domniemań faktycznych, zwłaszcza w odniesieniu do przesłanki w postaci winy. Wina uczestnika postępowania wynikać będzie zawsze z udowodnionego w postępowaniu faktu niezłożenia przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości w sytuacji, gdy spełnione zostały ku temu przewidziane prawem przesłanki. Postać tej winy jest kwestią dalszą. Wierzyciel może wskazywać, iż jest to wina umyślna lub też rażące niedbalstwo, jako kwalifikowana wina nieumyślna. W każdym przypadku, na okoliczność takich postaci winy powinien przedstawić odpowiednie dowody. Jeśli tego nie wykaże, Sąd przyjmie, że wina uczestnika postępowania ma postać zwykłego niedbalstwa, czyli braku należytej staranności przy wykonaniu przez uczestnika jego prawnego obowiązku złożenia w stosownym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy zaistniały ku temu przesłanki. Obowiązku wykazania winy uczestnika postępowania nie należy z kolei rozumieć w taki sposób, że to wnioskodawca musi generalnie udowodnić brak przesłanek wyłączających winę po stronie uczestnika postępowania, który nie wykonał właściwie spoczywającego na nim obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Przeprowadzenie bowiem takiego dowodu, jako dotyczące nie istnienia określonych stanów lub sytuacji, o których – najlepiej i najczęściej wyłącznie – wie sam zainteresowany uczestnik postępowania, przeciwko któremu postępowanie jest prowadzone, albo nie byłoby możliwe albo byłoby dla wnioskodawcy nadmiernie utrudnione. Jeśli zatem okoliczności świadczących o braku winy w niewykonaniu obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, nie podniesie i nie udowodni sam zainteresowany tym uczestnik, wobec którego toczy się postępowanie, a okoliczności te nie będą wynikały z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wówczas Sąd może przyjąć istnienie takiej winy po stronie tego uczestnika.

(...) Sp. z o.o. jest dłużnikiem niewypłacalnym w rozumieniu ustawy Prawo upadłościowe, co w sposób jasny wynika z dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę w postaci wykazów stanów należności wobec ZUS i Urzędu Skarbowego, a także z akt postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości spółki z wniosku złożonego 11 kwietnia 2017 r. przez tego samego wierzyciela (o sygn. (...)). Ustanowiony w sprawie (...) tymczasowy nadzorca sądowy potwierdził w swym sprawozdaniu (niekwestionowanym przez strony), że dłużnik posiada kilkuletnie zaległości płatnicze względem ZUS, US oraz przekraczające 200 tys. zł zaległości względem podmiotów prywatnoprawnych. A jak wynikało również ze sprawozdania tymczasowego nadzorcy sądowego nie było już w 2017 r. majątku dłużnika pozwalającego na przeprowadzenie postępowania upadłościowego, aby zaspokoić koszty tego postępowania. Oczywiste jest zatem, iż spełnione zostały przesłanki do złożenia przez M. I. jako prezesa zarządu wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) Sp. z o.o., przy czym bezsporne jednak w sprawie jest, że uczestnik postępowania nigdy takiego wniosku nie złożył.

Bez cienia wątpliwości Sąd stwierdza, że M. I. jako prezes (a zarazem jedyny członek) zarządu spółki (...) Sp. z o.o. we W., nie wykonał w ustawowo przewidzianym terminie ciążącego na nim obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości tej spółki. Stan ten utrzymuje się (formalnie) już od początku 2015 r. Wnioskodawca łagodnie w uzasadnieniu wniosku ocenił, że niewypłacalność spółki (...) Sp. z o.o. datowała się od 21 sierpnia 2015 r.

Z informacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział we W. oraz Naczelnika Urzędu Skarbowego W., wynika, że w podatku dochodowym od osób fizycznych zaległości narastały od stycznia 2015 r. (za styczeń 2015 r. w wysokości 9,30 zł z terminem zapłaty 20 lutego 2015 r., za luty 2015 r. w wysokości 5.096 zł z terminem zapłaty 20 marca 2015 r., za marzec 2015 r. w wysokości 4.372 zł z terminem zapłaty 20 kwietnia 2015 r.). W tym samym okresie narastało zadłużenie wobec ZUS (najdawniej zaległe są składki należne za lipiec – listopad 2013 r., od połowy 2014 r. nie były już płacone żadne składki na ubezpieczenie społeczne, w tym 16.461,97 zł za czerwiec 2014 r., 16.380,83 zł za lipiec 2014 r., 16.934,51 zł za sierpień 2014 r.), jak również pojawiło się zadłużenie z tytułu podatku VAT (między innymi – 25.406 zł za maj 2015 r., 15.126,20 zł za czerwiec 2015 r., 19.260 zł za lipiec 2015 r.). Rzeczywista skala wymagalnego, a zarazem nieregulowanego zadłużenia pieniężnego spółki mogłaby zostać w pełni ujawniona tylko pod warunkiem wszczęcia postępowania upadłościowego.

Złożone do akt rejestrowych spółki sprawozdania finansowe za lata 2012 - 2015 nie pozostawiają wątpliwości co do złej sytuacji finansowej spółki. Spółka od roku 2012 nieprzerwanie wykazuje w sprawozdaniach składanych do KRS ujemny kapitał własny w wysokości – 150.229,68 zł za rok 2012, – 106.068,88 zł za rok 2013, – 324.680,44 zł za rok 2014, – 327.897,87 zł za rok 2015. Dotychczas do akt rejestrowych nie złożono sprawozdań finansowych za kolejne lata, pomimo ustawowego obowiązku. Notoryczne zaniechania w składaniu sprawozdań finansowych zawsze stanowią podstawę dla faktycznego domniemania występowania niewypłacalności w postaci normatywnej z art. 11 ust. 2 Prawa upadłościowego, przejawiającej się długotrwałą nadwyżką zobowiązań pieniężnych nad aktywami majątkowymi. Z kolei w bilansie spółki przedłożonym przez uczestnika postępowania M. I. według stanu na 31 grudnia 2016 r. kapitał własny spółki wyrażał się wartością ujemną i wynosił – 880.872,25 zł.

Stwierdzona niewypłacalność (utrwalona i nieusuwalna), utrata zdolności operacyjnych przedsiębiorstwa spółki oraz oczywisty brak wniosku własnego dłużnika (choćby i zwróconego z przyczyn formalnych) stanowią podstawę domniemania faktycznego, że uczestnik zaniechanie w złożeniu wniosku zawinił, co najmniej niedbalstwem lub lekkomyślnością.

W niniejszej sprawie uczestnik postępowania bronił się twierdząc między innymi, że złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości nie było celowe z uwagi na stan majątku spółki, bowiem wniosek taki nie mógłby zostać przez sąd uwzględniony, a nadto, że złożenie wniosku w jakimkolwiek terminie nie zmieniłoby sytuacji wierzycieli spółki. Powyższa linia obrony nie mogła być skuteczna. Jak już to wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, nie zwalnia z odpowiedzialności za nieterminowe złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości subiektywne przekonanie osoby, na której obowiązek taki spoczywa, o tym czy ewentualny wniosek może być uwzględniony, czy też musi zostać oddalony, choćby z uwagi na dyspozycję art. 13 Prawa upadłościowego. Ocena merytoryczna wniosku należy do sądu upadłościowego. Truizmem jest stwierdzenie, że oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości choćby z uwagi na brak majątku, ma dojmujące znaczenie z punktu widzenia bezpieczeństwa i przejrzystości obrotu gospodarczego, pozwala bowiem potencjalnym kontrahentom podmiotu, wobec którego wniosek oddalono, uzyskać obiektywną i jednoznaczną informację o jego kondycji finansowej i innej majątkowej. Nadto zdaniem Sądu opóźnienie w złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości wbrew twierdzeniom uczestnika niewątpliwie wywołało negatywne skutki, w szczególności w postaci pogłębienia skali zadłużenia i zwiększenia rozmiaru pokrzywdzenia wierzycieli.

W ocenie Sądu M. I. nie wykazał, aby istniały jakiekolwiek okoliczności wyłączające jego winę w zakresie nieterminowego złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Okolicznością taką nie mogą być też podjęte przez uczestnika działania naprawcze, polegające na składaniu wniosków do ZUS i Naczelnika Urzędu Skarbowego o rozłożenie spłaty zobowiązań na raty, a oparte na przeświadczeniu zarządzającego spółką o zaistnieniu lepszej koniunktury w kolejnych okresach bilansowych. W żadnym momencie spółka nie odzyskała również zdolności do bieżącego regulowania zobowiązań wobec ZUS i z tytułu podatków, a tym samym nie spełniała formalnych wymogów do zawarcia układu ratalnego. Należy zauważyć, że ostatecznie wierzyciele nie wyrazili zgody na układ ratalny, negatywnie oceniając możliwości finansowe spółki.

Ignorując wyraźny i bezwzględny obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości reprezentowanej przez siebie spółki (...) Sp. z o.o., opierając się na złudnym – jak się okazało – założeniu o możliwości samodzielnego restrukturyzowania spółki na poziomie gwarantującym wyjście z niewypłacalności z pominięciem sądowej procedury upadłościowej, uczestnik najprawdopodobniej doprowadzili jedynie do zwiększenia stanu jej zobowiązań oraz do niedoboru kapitału własnego. Zaniechanie, którego dopuścił się uczestnik, sprawiło, że wymagalne i nieregulowane zadłużenie spółki (...) Sp. z o.o. sukcesywnie powiększało się (zwłaszcza wobec wnioskodawcy ZUS, bowiem spółka utrzymywała zatrudnienie blisko 20 osób), szybko osiągając rozmiary, które można lapidarnie opisać potocznym określeniem „bankructwo”.

Podsumowując – po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd nie ma wątpliwości, że M. I. nie wykonał spoczywającego na nim ustawowego obowiązku z art. 21 ust. 2 w zw. z art. 21 ust. 1 Prawa upadłościowego, mimo pełnej świadomości sytuacji majątkowej i finansowej zarządzanej przez siebie spółki, w tym wiedzy o nieregulowaniu przez nią bezspornie wymagalnych zobowiązań pieniężnych (w szczególności publicznoprawnych) w znacznej wysokości, jak i wiedzy o znacznej i stale powiększającej się nadwyżce zobowiązań nad aktywami. Równie niewątpliwa jest wina uczestnika postępowania.

Ustalone powyżej zawinienie uczestnika i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli spowodowały, że nieuchronne było orzeczenie pozbawienia prawa prowadzenia działalności gospodarczej – co do zasady i w wymiarze przedmiotowym określonym w art. 373 ust. 1 Prawa upadłościowego (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. do 25 listopada 2018 r.). W wymiarze czasowym przesadne byłoby jednak uwzględnienie żądania wnioskodawców powyżej 2 lat, stąd też w punkcie II sentencji postanowienia orzeczono o jego oddaleniu w tym zakresie.

Biorąc pod uwagę skalę niezaspokojonych długów spółki (...) Sp. z o.o. zarządzanej przez uczestnika Sąd uznał, że dwuletni okres zakazu wykonywania działalności wskazanej w treści art. 373 ust. 1 Prawa upadłościowego będzie adekwatny do stopnia jego winy oraz pokrzywdzenia wierzycieli. Wymiar czasowy orzeczonego zakazu (dwa lata), mimo że odbiegający od oczekiwań wnioskodawcy, Sąd uznał za optymalny, kierując się wskazaniami przepisu art. 373 ust. 2 Prawa upadłościowego oraz praktyką orzeczniczą tutejszego wydziału.

Wobec powyższego, na podstawie przytoczonych przepisów, a zwłaszcza art. 373 ust. 1 pkt 1) Prawa upadłościowego, Sąd orzekł jak w punktach I i II sentencji postanowienia z 19 listopada 2019 r.

Z.

1. odnot.

2. odpis doręczyć pełnomocnikowi uczestnika

3. kal. 14 dni