Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 października 2015 roku (złożonym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w elektronicznym postępowaniu upominawczym) strona powodowa (...) spółka z o.o. w W. domagała się solidarnie od pozwanych A. D. i P. D. zasądzenia kwoty 10756,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że prawomocnym nakazem zapłaty oraz prawomocnym wyrokiem zasądzono na jej rzecz od (...) spółki z o.o. we W. kwotę 5460,29 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. W umorzonym (z powodu bezskuteczności) postępowaniu egzekucyjnym stronie powodowej przyznano także koszty zastępstwa prawnego oraz koszty bezskutecznej egzekucji. W takiej sytuacji wierzyciel wystąpił z powództwem przeciwko pozwanym, którzy sprawowali funkcję członków zarządu (...) spółki z o.o. w okresie powstania i istnienia zobowiązania. Pozwani jednak nie uregulowali należności, mimo wezwań do zapłaty.

Postanowieniem z dnia 18 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W dniu 20 września 2016 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz 2552 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana A. D. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Przede wszystkim podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. Zarzuciła także, że strona powodowa nie wykazała, że poniosła szkodę w związku z niezgłoszeniem w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty także pozwany P. D. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Zarzucił przede wszystkim, że roszczenie strony powodowej nie zostało udowodnione. Podniósł także zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. Pozwany zarzucił wreszcie, że w związku z niezgłoszeniem w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości strona powodowa nie poniosła szkody.

W odpowiedzi na sprzeciwy od nakazu zapłaty strona powodowa w całości podtrzymała żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 stycznia 2004 roku została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (...) spółka z o.o. we W..

Od dnia 20 stycznia 2004 roku do dnia 14 stycznia 2015 roku P. D. był wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego jako prezes zarządu (...) spółki z o.o. we W.. A. D. figurowała w rejestrze przedsiębiorców jako członek zarządu (...) spółki z o.o. we W. od dnia 20 stycznia 2004 roku do dnia 24 stycznia 2014 roku.

(dowód: bezsporne;

wydruki z (...) k. 29-36)

Prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 12 grudnia 2011 roku (w sprawie o sygn. akt XV GNc 6071/11) Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział XV Gospodarczy zasądził od (...) spółki z o.o. we W. na rzecz (...) spółki z o.o. w W. kwotę 5460,29 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 listopada 2010 roku do dnia zapłaty oraz koszty procesu w wysokości 1280 zł. Postanowieniem z dnia 16 października 2012 roku Sąd nadał powyższemu nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności w zakresie ponad kwotę 3055,54 zł należności głównej oraz zasądzonych kosztów postępowania.

(dowód: bezsporne;

nakaz zapłaty dnia 12.12.2011 roku – k. 17-18)

W oparciu o powyższy nakaz zapłaty w dniu 25 października 2012 roku wierzyciel (...) spółka z o.o. w W. złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. W tym samym dniu wierzyciel złożył także wniosek o zabezpieczenie roszczenia w wysokości 3055,54 zł należności głównej oraz 1280 zł kosztów procesu.

(dowód: bezsporne;

wnioski z dnia 25.10.2012 roku – k. 21 i 23)

Postanowieniem z dnia 5 listopada 2012 roku (w sprawie KM 2905/12) komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków A. J. przyznał wierzycielowi (...) spółce z o.o. w W. koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym w wysokości 150 zł.

(dowód: bezsporne;

postanowienie z dnia 5.11.2012 roku – k. 26)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 września 2012 roku (w sprawie o sygn. akt XV GC upr 514/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział XV Gospodarczy zasądził od (...) spółki z o.o. we W. na rzecz (...) spółki z o.o. w W. kwotę 3055,54 zł oraz koszty procesu w wysokości 1280 zł. Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2013 roku Sąd nadał klauzulę wykonalności powyższemu wyrokowi.

(dowód: bezsporne;

nakaz zapłaty dnia 12.12.2011 roku – k. 17-18;

wyrok z dnia 21.09.2012 roku – k. 19-20)

Postanowieniem z dnia 27 marca 2013 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział XV Gospodarczy oddalił wniosek (...) spółki z o.o. w W. o zasądzenie kosztów postępowania zabezpieczającego.

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2013 roku Sąd Okręgowy we Wrocławiu (w sprawie X Gz 223/13) zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zasądził od (...) spółki z o.o. we W. na rzecz (...) spółki z o.o. w W. kwotę 150 zł kosztów postępowania zabezpieczającego.

Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2013 roku Sąd nadał klauzulę wykonalności powyższemu postanowieniu i zasądził koszty postępowania klauzulowego w wysokości 66 zł.

(dowód: bezsporne;

postanowienie z dnia 7.06.2013 roku – k. 24)

W piśmie z dnia 8 listopada 2013 roku wierzyciel (...) spółka z o.o. w W. rozszerzył wniosek egzekucyjny o kwoty wynikające z wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 21 września 2012 roku oraz postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 7 czerwca 2013 roku.

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2013 roku (w sprawie KM 3202/13) komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków A. J. przyznał wierzycielowi (...) spółce z o.o. w W. koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym w wysokości 150 zł.

(dowód: bezsporne;

pismo z dnia 8.11.2013 roku – k. 22;

postanowienie z dnia 15.11.2013 roku – k. 27)

Postanowieniem z dnia 18 listopada 2013 roku (w sprawie KM 3335/12) komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków A. J. ustalił koszty postępowania zabezpieczającego na kwotę 145,74 zł oraz koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu zabezpieczającym w wysokości 150 zł.

(dowód: bezsporne;

postanowienie z dnia 18.11.2013 roku – k. 25)

Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2015 roku, doręczonym wierzycielowi w dniu 22 czerwca 2015 roku, komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Krzyków A. J. umorzył prowadzone przeciwko (...) spółce z o.o. we W. postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji i ustalił koszty postępowania egzekucyjnego na kwotę 227,56 zł (orzekając o obowiązku ich zwrotu na rzecz wierzyciela).

(dowód: bezsporne;

postanowienie z dnia 16.06.2015 roku – k. 28)

W pismach z dnia 26 sierpnia 2015 roku (...) spółka z o.o. w W. wezwała P. D. i A. D. do zapłaty kwoty 10756,87 zł w terminie 5 dni od dnia otrzymania wezwania.

(dowód: wezwania do zapłaty – k. 37-40)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporne w niniejszej sprawie były właściwie wszystkie okoliczności faktyczne, a w szczególności fakt istnienia niezapłaconych zobowiązań (...) spółki z o.o. we W. wobec strony powodowej, bezskuteczność egzekucji przeciwko spółce oraz pełnienie przez pozwanych funkcji członków zarządu w okresie powstania i istnienia zobowiązania. Istota sporu między stronami sprowadzała się natomiast do tego, czy w świetle tak ustalonych (i co do zasady bezspornych) okoliczności faktycznych pozwani A. D. i P. D. (członkowie zarządu spółki z o.o.) ponosili odpowiedzialność za zobowiązania (...) spółki z o.o. we W.. Sporne było także to, czy dochodzone pozwem roszczenie uległo przedawnieniu.

Podstawą roszczenia zgłoszonego przez stronę powodową był art. 299 k.s.h., który wprowadził ustawową solidarną odpowiedzialność członków zarządu spółki z o.o. za jej zobowiązania. Odpowiedzialność ta ma charakter subsydiarny, to znaczy uzupełnia odpowiedzialność samej spółki w ten sposób, że członek zarządu za zobowiązania spółki odpowiada zastępczo, nie zaś równolegle z samą spółką. Odpowiedzialność członków zarządu stanowi zabezpieczenie dla wierzyciela w przypadku niemożności zaspokojenia z majątku samej spółki, przy czym odpowiedzialność członków zarządu aktualizuje się dopiero po wyczerpaniu przez wierzyciela wszelkich możliwości zaspokojenia z majątku bezpośredniego dłużnika (spółki), bądź wykazaniu w sposób oczywisty, że jakakolwiek egzekucja skazana jest na niepowodzenie. Tym samym do majątku członków zarządu można sięgnąć dopiero w sytuacji, gdy egzekucja skierowana do majątku spółki okazała się bezskuteczna. Odpowiedzialność członków zarządu jest przy tym odpowiedzialnością osobistą, co oznacza, że wierzyciel może sięgnąć do majątku osobistego członka zarządu bez żadnych ograniczeń.

Należy przy tym zauważyć, że przepis art. 299 k.s.h. specyficznie reguluje rozkład ciężaru dowodzenia. Występując z roszczeniem przeciwko członkowi zarządu spółki z o.o. wierzyciel musi bowiem jedynie przedstawić dowody potwierdzające istnienie przysługującego mu wobec spółki roszczenia w czasie pełnienia funkcji członka zarządu oraz bezskuteczność egzekucji prowadzonej przeciwko spółce. Wykazanie tych okoliczności stwarza ustawowe domniemanie odpowiedzialności członka zarządu, a zarazem przerzuca na niego ciężar dowodu. Zgodnie bowiem z art. 299 §2 k.s.h. członek zarządu może uwolnić się od odpowiedzialności za zobowiązania spółki, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie złożono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że strona powodowa wykazała istnienie przesłanek odpowiedzialności członków zarządu (...) spółki z o.o. we W. (A. D. i P. D.). Dołączyła bowiem do pozwu tytuły wykonawcze przeciwko (...) spółce z o.o. we W. w postaci nakazu zapłaty, wyroku oraz postanowienia, zaopatrzone w klauzule wykonalności oraz postanowienie komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec (...) spółki z o.o. we W. z uwagi na bezskuteczność egzekucji. Nie ulega także wątpliwości (okoliczność bezsporna), że w czasie powstania i istnienia zobowiązań objętych tytułem wykonawczym funkcje członków zarządu spółki pełnili A. D. i P. D..

Pozwani A. D. i P. D. zarzucili przede wszystkim, że roszczenie strony powodowej uległo przedawnieniu przed wytoczeniem powództwa. W ocenie Sądu zarzuty te były chybione.

Zgodnie z przepisem art. 117 §1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest zatem powstanie po stronie tego, przeciw komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia, a wykonanie tegoż uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Skorzystanie zatem przez dłużnika z przysługującego mu prawa i uchylenie się od zaspokojenia roszczenia obliguje Sąd do oddalenia żądania pozwu obejmującego przedawnione roszczenie.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W ocenie Sądu członkowie zarządu ponoszą na podstawie art. 299 k.s.h. odpowiedzialność deliktową za szkodę w wysokości niewyegzekwowanej od spółki wierzytelności, z ewentualnymi należnościami ubocznymi, spowodowaną bezprawnym, zawinionym niezgłoszeniem przez członków zarządu wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Tym samym do roszczeń wierzycieli spółki z o.o. przeciwko członkom jej zarządu mają zastosowanie przepisy o przedawnieniu roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, to jest art. 442 ¹ k.c. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, między innymi w uchwale 7 sędziów z dnia 7 listopada 2008 roku, III CZP 72/08, OSNC 2009, nr 2, poz. 20; w postanowieniu z dnia 8 grudnia 2008 roku, III CZP 112/08, LEX nr 490503; w wyroku z dnia 23 października 2008 roku, V CSK 130/08, LEX nr 479334 czy w wyroku z dnia 2 października 2008 roku, II CSK 183/08, LEX nr 470012.

Zgodnie z art. 442 ¹ §1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany (wierzyciel) dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Biorąc powyższe pod uwagę nie ulega wątpliwości, że termin przedawnienia roszczeń strony powodowej (wobec pozwanych) wynosił trzy lata. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie początkową datą biegu terminu przedawnienia była data otrzymania przez wierzyciela (stronę powodową) postanowienia komornika sądowego z dnia 16 czerwca 2015 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Przewidziany w art. 442 ¹ §1 k.c. początek biegu terminu przedawnienia uzależniony został bowiem od świadomości wierzyciela co do możliwości dochodzenia roszczenia odszkodowawczego od konkretnej osoby. Tym samym datą początkową biegu terminu przedawnienia roszczenia z art. 299 k.s.h. jest moment powzięcia przez wierzyciela (a nie możliwości powzięcia) informacji o braku szans powodzenia egzekucji kierowanej do majątku spółki (tak również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 7 listopada 2008 roku, III CZP 72/08, OSNC 2009, nr 2, poz. 20 oraz Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 21 lutego 2008 roku, I ACa 78/08, LEX nr 466427). Już w tej dacie bowiem wierzyciel dysponuje obiektywnie uprawdopodobnioną informacją zarówno co do poniesienia szkody, jak i co do osoby odpowiedzialnej do jej naprawienia, czyli osoby wchodzącej w skład zarządu w czasie właściwym do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki.

W niniejszej sprawie postanowienie komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji prowadzonej przeciwko spółce zostało sporządzone w dniu 16 czerwca 2015 roku i doręczone wierzycielowi (stronie powodowej) w dniu 22 czerwca 2015 roku. Nie ulega przy tym wątpliwości, że pozwani tej okoliczności nie zaprzeczyli, a tym bardziej w żaden sposób nie wykazali, aby wierzyciel wcześniej dowiedział się o bezskuteczności egzekucji prowadzonej przeciwko (...) spółce z o.o. we W.. Tym samym w tym właśnie dniu wierzyciel (strona powodowa) dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Dlatego też podniesiony przez pozwanych A. D. i P. D. zarzut przedawnienia nie mógł zasługiwać na uwzględnienie. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w dniu wniesienia pozwu w niniejszej sprawie (12 października 2015 roku) nie upłynęły jeszcze trzy lata od chwili doręczenia stronie powodowej postanowienia komornika z dnia 16 czerwca 2015 roku.

Trzeba w tym miejscu także wskazać, że wierzyciel spółki z o.o., który dochodzi swego roszczenia przeciwko członkom jej zarządu, nie musi wykazywać, iż wyczerpał wszystkie możliwe sposoby egzekucji, wystarczy jeżeli jeden ze sposobów egzekucji okazał się bezskuteczny. Bezskuteczność egzekucji oznacza bowiem przede wszystkim to, że nie doszło do zaspokojenia roszczeń wierzyciela w postępowania egzekucyjnym. Nie ma więc potrzeby wykazywania, że wierzyciel wykorzystał wszelkie sposoby egzekucji, bo wystarczy wykazanie bezskuteczności zaspokojenia przy wykorzystaniu jednego z nich. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 9 maja 2008 roku, III CSK 364/07, LEX nr 490434 i z dnia 15 grudnia 2004 roku, IV CK 376/04, LEX nr 284213.

Niezależnie od powyższego trzeba także podkreślić, że w art. 299 k.s.h. nie zawarto żadnego ograniczenia zakresu zobowiązań spółki, za które może odpowiadać członek jej zarządu. Odpowiedzialność przewidzianą w art. 299 k.s.h. ponosi bowiem osoba, która była członkiem zarządu, gdy niezaspokojona przez spółkę wierzytelność istniała, a jednocześnie była członkiem zarządu w czasie właściwym do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w licznych wyrokach, na przykład z dnia 16 maja 2002 roku, IV CKN 933/00, LEX nr 55500; z dnia 25 września 2003 roku, V CK 198/02, Wokanda 2004, nr 6, s. 7; z dnia 2 lutego 2007 roku, IV CSK 370/06, OSNC 2008, nr 1, poz. 18; z dnia 28 lutego 2008 roku, III CZP 143/07, OSNC 2009, nr 3, poz. 38; z dnia 11 lutego 2010 roku, I CSK 269/09, LEX nr 583723 czy z dnia 25 lutego 2010 roku, V CSK 248/09, OSNC 2010, nr 10, poz. 141.

Odpowiedzialność na podstawie art. 299 k.s.h. została bowiem pomyślana jako sankcja za kierowanie sprawami spółki w sposób skutkujący bezskutecznością egzekucji prowadzonej przeciwko spółce (tak na przykład Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 lutego 2007 roku, IV CSK 370/06, OSNC 2008, nr 1, poz. 18).

Należy wreszcie zauważyć, że z uwagi na odszkodowawczy charakter odpowiedzialności z art. 299 k.s.h. członkowie zarządu odpowiadają za całość zobowiązań spółki, których nie można zaspokoić z majątku spółki, zatem ich odpowiedzialność obejmuje także zasądzone w tytule wykonawczym koszty procesu, koszty postępowania egzekucyjnego oraz odsetki ustawowe od należności głównej. Wcześniejsze uzyskanie tytułu egzekucyjnego przeciwko spółce z o.o. co do zasady jest niezbędne, żeby zgłosić żądanie zapłaty długu wobec członków jej zarządu. Skoro zatem uprzednie wystąpienie na drogę sądową przeciwko spółce jest konieczną przesłanką dochodzenia roszczeń od członków zarządu, niezbędne jest poniesienie kosztów procesu, które wprawdzie zgodnie z art. 98 §1 k.p.c. strona przegrywająca (spółka) jest obowiązana zwrócić, jednak brak u niej środków musi skutkować tym, że powód nie otrzyma od niej zwrotu kosztów procesu. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 grudnia 2006 roku, III CZP 118/06, OSNC 2007, nr 9, poz. 136.

Trzeba w tym miejscu także przypomnieć, że art. 299 §2 k.s.h. przewiduje możliwość uwolnienia się członka zarządu (członków zarządu) od odpowiedzialności za zobowiązania spółki.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie wobec braku dokumentów źródłowych (dokumentacji księgowej [rachunkowej] spółki, w tym sprawozdań finansowych) jedynym i koniecznym dowodem potrzebnym do zwolnienia się pozwanych z odpowiedzialności (z uwagi na brak podstaw do ogłoszenia upadłości) był dowód z opinii biegłego sądowego i inne środki dowodowe (na przykład z dokumentów) właściwie nie mogły go zastąpić. Bez wiadomości specjalnych nie można było bowiem w ocenie Sądu ustalić bez wątpliwości, czy istniały (istnieją) podstawy do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a tym samym, czy pozwani mogli zwolnić się z odpowiedzialności wskazanej w art. 299 k.s.h. Bez wiadomości specjalnych nie można było także w żaden sposób stwierdzić, czy w związku z niezgłoszeniem przez pozwanych wniosku o ogłoszenie upadłości spółki w terminie strona powodowa poniosła szkodę (jeśli tak, to w jakiej wysokości) czy też szkody nie poniosła.

Trzeba w tym miejscu wskazać, że pozwani wprawdzie zgłosili wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, jednak Sąd na podstawie art. 130 ⁴ §1 i §4 oddalił (pominął) wnioski pozwanych A. D. i P. D. o dopuszczenie tych dowodów, ponieważ pozwani nie uiścili zaliczek na ich przeprowadzenie.

Zgodnie z art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie zaś z art. 482 §1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Odsetki ustawowe należały się zatem stronie powodowej zgodnie z żądaniem (skapitalizowane odsetki ustawowe od dat wymagalności wskazanych w tytułach wykonawczych oraz dalsze odsetki ustawowe od dnia wytoczenia powództwa). W pozostałej części daty wymagalności roszczeń zostały określone zgodnie z art. 455 k.c. (po wezwaniu dłużników do spełnienia świadczenia). Strona powodowa domagała się jednak odsetek ustawowych dopiero od dnia wytoczenia powództwa, a więc od daty, w której roszczenie o zwrot pozostałych należności niewątpliwie było już wymagalne, czego zresztą pozwani nie kwestionowali.

Skoro zatem strona powodowa wykazała istnienie wszystkich przesłanek odpowiedzialności członków zarządu (...) spółki z o.o. we W., a pozwani A. D. i P. D. w żaden sposób nie wykazali okoliczności, które mogłyby ich od tej odpowiedzialności uwolnić, to powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Dlatego też na podstawie art. 299 §1 k.s.h. oraz art. 481 §1 k.c. i art. 482 k.c. w zw. z art. 455 k.c. orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W wyroku zastrzeżono także zwolnienie pozwanych z obowiązku świadczenia w przypadku spełnienia zobowiązania przez (...) spółkę z o.o. we W.. Od momentu powstania odpowiedzialności członków zarządu odpowiedzialność spółki z o.o. oraz członków jej zarządu ma charakter odpowiedzialności in solidum (tak na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 czerwca 1999 roku, III CZP 10/99, OSNC 1999, nr 12, poz. 203). Odpowiadają oni bowiem wobec wierzyciela spółki z różnych tytułów w odniesieniu do tego samego świadczenia. W związku z tym zastrzeżenie takie zapobiegnie sytuacji, w której wierzyciel miałby możliwość dwukrotnego egzekwowania tej samej wierzytelności w oparciu o różne tytuły wykonawcze.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Mając na względzie wynik sprawy stronie powodowej należał się zwrot kosztów procesu, na które złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 538 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2400 zł, ustalone zgodnie z §2 i §6 pkt 5 mającego zastosowanie w niniejszej sprawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).